If you are going to San Francisco....

Aupa denei!!! nondik hasi? Hainbeste bidai-kontu dittut zuei aipatzeko... (aviso, va largo, largo, largoooooo. Hartu arnasa eta denbora apur bat. Beharko dezue!)

San Francisco. Zoragarri!!! Hiria mordu mordua gustatu zait! "Vaya sorpresa" esangozue, bai, bakit, baina eske benetan, sekulako xarma du lekuak!!!

Azaroak 21. Asteazkena. Ikastolako lanak behar baino pixkat lehenago bukatuittut eta aeroportura eraman nau Marak (gure zuzendariak). Konturatzerako California bidean naiz, baina oraindik nere buruak ez du guztiz asimilatu aldaketa. Hegaldian dena ondo. Nituen indikazioekin SFko downtownera errez iritsi naiz eta instant baten Mixelekin eta Marcekin (Montrealeko lagunak) biltzeko aukera izan det Park 55 hotelean. Sinestezina!!! Jo, ze sentsazio atsegina eta arraroa aldi beren!! Egia esan abuztuan Boisera etorri baino leno Mixel bixitatzeko aukera izan nun, beraz etzan hainbeste denbora ere elkar ikusten genuela, baina horrela, SFkon biltzea.... too much!!!

Beno, ba trastek hotelean utzi eta.... kalera.... afaltzera. Ni oraindik flipatuegia, esan bezela! Valencia kaleko tapas jatetxe baten afaldu deu. Un clavazo, jan degunerako, baina ke mas da, gustora-gustora nago. Portzierto, zanpantzarren argazki eder bat dago esekita jatetxeko pareta baten. Flipau! Ondoren lagun zahar bati deitu diot, Donostian duela 7 urte ezagututako Dani. Berez Renokoa da Dan (duela gutxi hiri hartan bixitatu dudan Dawnen laguna. Biak USACeko giriekin bizi nintzela ezagutu nituen). Azken 3 urteetan SFkon bizi izandu da, baina orain New Yorkera joan da. Asteazkenean, ordea, SFra etorri da, Thanksgiving familiarekin pasatu behar baitu, Renon. Beraz, deituiot, ea ikus gaitezkeen jakiteko. Baina azkenen berak gaueko autobusa hartukou eta.... ezinezkoa. Beno, baina kuriosoa, duela 6 urte ez nuela bere ahotsa entzuten, eta sekulako ilusioa in dit. Eta gainera Gabonetan NYetik pasatu behar dudanez, ba elkarrekin eoteko aukera izango deula dirudi.

OK, que me enrollo. Afaldu, pote bat hartu deu Market kalean dagoen taberna fashion baten eta, hotelera, a descansar. Osteguna. Goiz esnatu gea Mixel, Marc eta hirurok. Dutxau, jantzi eta kalera! Hotel inguruko kafetegi baten gosaldu ostean, turismo pixkat ittera jun gera, hiriko hondartza aldera hain zuzen ere. Eguraldi ederra itteu, zerua urdin urdina eta giro epela. Hondartza ingurua.... increible! Oso oso atsegina. Hendaiako ingurua gogorarazten dit. Beno, eta ozeano Pazifikoko ura ukitu ostean, hortxe barneratu gera Golden Gate Parkean barrura. Munduko parke urbanorik handienetakoa, portzierto. Luzeran 5 kilometro, pentsa. Zuhaitz mordua, txoriak ere bai, eta Marc eta Mixel zoratzen (txoriena Marcen lanbidea izateaz gain, bien afizioa ere bada aspalditik). Eta hortxe, inoiz ikusi ez dituzten espezieak behatuz denbora mordua pasa deu, paseatzen genun bitarten. Ondoren, berriz, Julia izeneko neska batekin bildu gera, (Marcen laguna). Thanksgiving eguna denez, bere lagun batzuen etxera doa bazkaltzera eta .... gonbidatu egin gaituzte. Beraz, planak aldatu eta.... hiritik iparraldera joan gera, amerikarrek ospatu ohi duten moduan pasatzera Thanksgiving eguna. Giro lasaia eta atsegina topatu degu gonbidatuen etxean. Jan deu, paseo eder bat ere eman deu eta.... azkenean SFra buelta, baina iluntzeko 8ak inguru. Mixel eta Marc nekatuta daude eta hotelean geratzea erabaki dute, baina, neri egia esan pekatua iruditzen zait, ze.... San Franciscon gaude! Beraz, hirian barrena buelta bat ematera atera naiz bakarrik. Mordua gozatu det! Txino korrikalari batean azkar azkar afaldu ondoren, auzo txinatarrean barrena sartu naiz. Handia! Eta aldapaz betea (hiriko beste hainbat auzoren modura). Eta ia hutsik dago! Beno, eske, Thanksgiving eguna da (gure Gabon eguna bezela amerikarrentzat. bai, lo del pavo y toda la historia, pa los que no saben). Ondoren, berriz, Northbeach auzoa bixitatu det (auzo italiarra). Zoragarria!!!! oso oso atsegina eta politta! Gero, hiri erdiko kaleetan barrena sartu naiz berriz ere. Como de peli americana de polis. Vaporra kaleko alkantariletatik gora eta giro dekadentea (zenbat eskale) eta.... jo, ze metropolitanoa! Ikeragarri gustatzen zait!!! Tira, buelta eder bat eman ostean, hoteleruntz noa, ze.... bakarrik nago eta,... ez da berdina. Gauerdirako ordu laurden bat falta da. Gelan sartzerakoan Mixel eta Marc lotan dira. Ahal dudan soinurik gutxiena egiten saiatu naiz. Eta lotan geratu naiz instant baten.

Ostiral goiza. Goiz goiz esnatu gera oraingoan ere. Prestatu eta, kalera, egun horretarako alokatu degun kotxearen bila. Azkenean, goizeko 9ak pasatxo direnean hiritik iparralderuntz abiatu gera, munduko Redwood zuhaitzik altuenetakoak dituen parke bateruntz. Eguraldia zoragarria oraingoan ere. Bidean hainbat aldiz geratu gera paisaiaz gozatzeko (Sausalito ingurua in-pre-si-o-nan-te), txoriei erreparatzeko.... eta horrelaxe ibili gera lasai lasai. Ondoren parkea. Ikusgarria, oso politta. Eta lasai lasaia. Egia esan, San Franciscoko zentroarekin zerikusi gutxi du inguruak. Buelta txiki bat eman degu, argazki dezente atera, baina konturatzerako ordu terdi luze bat indeu barrun eta.... San Andreseko falla dagoen lekuaren bila joan gera. Kotxean buelta batzuk eman ondoren azkenean iritsi gera lekura. Paseillo de rigor, zuhaitzak, txoriak.... eta bai, falla topatu deu, baina.... egia esan ez da batere ikusgarria. Nik, ez dakit, me esperaba una pedazo brecha con pinta tenebrosa, eta topatu deuna zera da, maldan gorako zelai bat, eta bertan balla zahar bat erditik banatua, 2 bat metroko tartearekin. Nonbait 1906. urteko San Franciscoko mega terremotoaren eragin zuzen zuzena. En fin.... no coment.

Kotxean sartu gera berriz ere. Bazkaltzeko ordua ere bada (horario Europeo jada, eta amerikarrentzako zer esanik ez). Azkenean herrixka batera iritsi gera. Txikia, 3 bat jatetxekin. Jende pilloa dabil de turismeo. Eske, Thanksgivinen ondorengo eguna izanda, jende askok (nere modun) oporrak dittu. Se nota. Azkenean terraza baten bazkaldu deu, bukaera aldera nahi baino hotz geyo itten zun baina... enaiz kejauko. Eta, hortxe abiatu gera inguruko kosta aldera. Kilometro batzuk geroago paraje zoragarri batera iritsi gera. Hau bai dala ikusgarria!!! Point Reyes North Beach. Noizbait inguru hau bixitatuz gero, benetan, bixitatu beharreko lekua. Mendi aldea. Etxerik ez inguruan. Errepide bakarti bat. Eta hondartza luze luzea. Eta pazifikoa berriz ere. Guretzat bakar bakarrik. Iluntzen hasi du, eguzkia sartzen ari da eta gainera ilargi betea da! Minutu gutxi batzuk eman ditugu paraje eder horretaz gozatzen.

Ilundu du. Buelta kotxera. Hiriruntz goaz. Nik, egia esan San Franciscoko euskal etxea ere bisitatu nahi nuen. Baina berandu egin da eta.... urruti xamar geratzen zaigu. Berriz ere Golden Gate zubia zeharkatu (3. aldia jada) eta hotelera. Pixkat deskantsau eta, afaltzera!! Marci gomendatu dioten japones batera goaz. Bereziena zera da, dj bat dula musika elektronikoa pintxatzen. Viva lo eclectico! Beno, egia esan dezente itxaron behar izan degu mahaia topatzeko. Eta gero zerbitzatzen ere nahiko motel ibili dira. Ni gustora geratu naiz. Marc, berriz, oso oso nekatuta dago eta hotelera jun nahi du. Beraz, azkenean afaldu ostean, ni pote ni leches. Ostiral gaua izanda. En fin.... eguna luzea izan dalako, bestela.....

Larunbata. Nere azken egun osoa da eta .... egia esan oraindik ez det hiria ia ezagutu! Hay que poner remedio. Goiz esnatu gera (oraingoan aldameneko gelako emakumearen ahotsak medio. Gros chien!). Kalera goaz, Chinatown eta Northbeach aldera, (nik bi egun lehenago gauez egin nuen moduan). Baina, egia esan, gauez gustatu bazitzaidan, egunez oraindik askoz geyo!!! Eta Marci eta Mixelei beste hainbeste. Batez ere italiarren auzoa. Ederki gustora biziko nintzateke inguru horretan!!!! Eske, hain atsegina da, hain xarmanta, hain berezia, hain ezberdina!!! Ondoren, Coit Tower. Hiriko bista bikaina degu bertatik. Eta gero Russian Hill. Edo hobe esanda, munduan dagoen kalerik berezienetakoa ikustera jun gera. %40ko pendiza duen maldadun kalea. Motza eta estua. Xelebreena zera da, kotxeak zig-zag egiten jeisten direla bertatik. Horregatik da hain famatua eta turistikoa. Portzierto, aldapatxoa oinez jeisten degun bitartean ez dakit zenbat aldiz entzuten degun turisten kotxeetatik "If You Are Going To San Francisco" kantu mitikoa.

Autobusa hartu eta... cambio de barrio. Haight Streetera goaz. SFko etxe mitikoak eta denda eta kafetegi mordua. Hortxe pasatu ditugu arratsaldeko ordurik potoloenak, eta de paso konprillaren bat ere in deu (nik kazadora bat). Iluntzen hasita, berriz ere hotelera. Mixelek eta Marcek siestilla in nahi dute eta nik downtownetik beste buelta bat emateko aprobetxatu det (egia esan, Virgin dendan sartu eta peli batzuk erosittut, poco mas).

Hotelean mutilekin bildu eta kostata, baino azkenen afaltzeko lekua aukeratu deu. Mission auzora goaz, lehendabiziko gauean bezela, oraingoan vegetariano batera. OK!! Bitartean Marcori deitu diot telefonoz (duela 4 urte San Blaseko ne etxen pare bat hilabete eman zituen giria, orain SFkon bizi dana). Jo, baina azkenen ezingo gera geratu, ze bere neska lagunaren Donostiako lagun batzuk iritsi dira egun horretan eta oso nekatuta daudenez, ba etxera joan dira. What a pitty! Beno espero beste baten elkarrekin eoteko aukera izatea. Ondoren, berriz, Marc bere lagun Juliarekin gelditu da festa batera juteko, eta Mixel eta biok, berriz, Castro auzora goaz, a conocer el ambiente de la ciudad. Teorian pote bat hartuber deu. Azkenean hiruzpalau zerbeza dira. Eta etxeratzeko prest gaudenean gauza xelebre-xelebre bat gertatzen da. Mixel komunean dago. Ni, berriz, bakarrik dantzatzen. Eta nere atzen gazteleraz hitzegiten ari diran neska eta mutil bat. Bapaten esaldi bakar baten entzuteitut Boulevard eta Bretxa hitzak. Lo de Boulevard pasa (hiri askotan daude horrelakoak, baina Bretxa! Eta biak batera!!!). Sin pensar me doy la vuelta y le digo a la tia. Eres de Donosti? Eta neska baietz, con cara flipada. Eta mutila ere bai. Beno, ba xelebrea kontua. Aurkezten gea. Loinaz eta Inaki dira. Biak donostiarrak. Neska Chicagon dabil lanean eta mutila handik iparraldera, Wisconsin ingurun oker ez banago. Beno, para mas casualidad, neskak Eskolan dantzatu zuen duela urte pilla pilla bat, txikien taldean, ni sartu baino lehenago, nonbait. No me lo puedo creer!!! Konturatzerako ordubiak dira. Tabernak isteko ordua. Eta azkenean bakarrik noa hoteleruntz, Mixelek plana baitu. Paseatzen noa azkenen, gustora gustora, ikeragarri gustatzen baitzait hori egitea, batez ere hiri handi eta ezezagunetan.

Igande goiza. Azken bueltilla San Franciscotik. Auzo italiarrean gosaldu det, oraingoan bakarrik. Gero Marc eta Mixelekin bildu eta portu aldea bixitatu deu. Baina denboraik ez zait geratzen eta... agurtu behar ditut mutilak!! Pena handia emateit. Beno, egia esan egun hauetan batzuetan taldeko hirugarrena nintzala sentitu naiz, eta Quebeceko frantsesarekin desesperatu ere in naiz une batzutan. Baina orokorren oso gustora egon naiz, beraz logikoa da. Hurrengoan non eta noiz elkartuko ote geran galdetu diot nere buruari. Eta aeroporturuntz joan naiz. Han azken sorpresilla bat. Ez didate exerlekurik eman, overbookinaren eraginez. Baina azkenean espero nuen hegazkinan itzuli naiz Boisera. Home, Sweet Home! Bai, baina... aze hotza! 4 grado inguru. Nere oporrak bukatu dira! Ene, orain Gabonetako eskapadan pentsatzen hasi berkot!!!

elurra!!!

Gaur goizean hotzez esnatu naiz. Ohean bueltaka nenbilen bitartean pentsatu det: "ez da harritzekoa, gero eta hotz geyo itteu gabez, eta atzo egun osoan leihoa zabalik utzi nuen". Baina espero ez nuena zera zan, pertsiana zabaltzerakoan elurra ari zuela ikustea! Eta etxe ondoko parkea zuritzen, pixkanaka-pixkanaka. Flipau!!!

Beraz, ikastolarako bidean poz-pozik jun naiz. Gero, egia esan, orduak pasa ahala elurra desegiten joan da eta, une honetan ez da arrastorik ere ikusten hiri barruan. Bai ordea inguruko mendietan. Eta, egia esan, ustet hobe dudala ohitzen jutea, ze seguruaski aurrerantzean askotan egongo dira tontorrak modu horretan.

Portzierto, ez dizuet kontatu, baina aurreko ostiralean hockey partidu bat ikusten izan nintzan estreineko aldiz. Estos americanos!!! Dena egiten dute a lo yankee. Boiseko taldeak (Steelheads) dibisio txiki baten jolasten duen arren, jende ugari joan ohi da euren partiduak ikustera. Are geyo, sarrerak lortzea ez omen da hain erraza. Quest Arena aretoa jendez gainezka. Ikastolako ume baten (Parker) gurasoek gonbidatu gintuzten. Andrea eta Tucker. Beraz 4 ginen, bikotea, Bakarne ta ni (edo hobe "ia 5" esatea, ze Andreak bonbo ederra du). Ta esan bezela, hockey partidoak ere parafernalia ederra du. Jende guztia jaten eta edaten (ni ez dakit zertara doazen, partidoa ikustera ala sozializatzera). Eta horrez gain musika uneoro altu altu zegoen (hard-rocka, portzierto). Ta noizean behin oihu edo txalotu inbergenun, jokalariak animatzeko. En fin.... toda una experiencia.

Gainontzean, ba aurreko asteburua benetan lasaia izan da. Boisen gelditu gera eta gauza handiegirik ez degu egin. Hiriko bizitza. Ondo dago. Baina, nik esango nuke indarrak biltzeko aukera paregabea izan deula zeren... bihar San Franciscora noa!!!! Ostegunean Thanksgiving eguna ospatzen da EEBBetan (accion de gracias). Eta guztira 4 egun libre ditudanez, ba.... eskapada bikaina!!! Gainera sekulako gogoa det ze bertan Mixelekin eta Marcekin topatuko naiz. Eta baliteke lagun zaharren bat ere han ikustea (Dan, Marco). Kontatuko!!!

kasinoak eta artzaiak...

(horixe eta askoz gehiago ere bada Reno!!)

Astelehena (harritzekoa). Ikastolan nago, gaurkoan gurasoekin bilera mordua degu, baina batzuk hutsegin dutenez, hementxe naiz tarte libre bat aprobetxatzen. Izan ere, gauza mordua kontau nahizuet!!!

Iragan asteburuan Renon izan gera Bakarne eta biok. Gogo handia nuen hiri hau bixitatzeko eta ezagutzeko. Eta merezi izan du!

Egia esan Reno ez da batere politta. Are geyo, nahiko zatarra eta dekadentea ere dela esango nuke (batez ere egunean zehar). Baina, horrek ez du esan nahi interesgarria ez danik. Batez ere kontutan izanda kasino mordua duela. Esperientzia berezia benetan kasinoena! Eske, bai, bai, pelikuletan ikusten dan modukoa da, areto handi-handi1 eta bertan tragaperra pilloa, mota guztietakoak, eta beste mahai mordua joku ezberdinetan apostuak itteko. Tristea ere bada, egia esan bertako giroa. Goizeko 10ak dirala? berdin du, ze beti ikustea jendea txanponak sartu eta sartu, eta botoiei ala palankari eman eta eman, baina modu mekanikoan eta aurpegietan espresio berezirik gabe gainera. Gaueko ordubiak dirala? ya el colmo. Ostiral gaben mutil gazte bat makina baten aurren lotan ikusi genun (tengo la prueba, alegia, argazkia. nahi duenari bidaliko diot).

Beno, baina, vamos por partes! Ostirala. Atsaldeko 5.30ak. Ikastolako txiringitoa itxi deu eta Oliviaren amak aeroportura eraman gaitu. Primeran! Hegazkina orduerdiko atzerapenakin atera da baina, azkenean iritsi gera Renora!!! Eta han gure zain, aspaldiko aspaldiko lagun bat, Dawn. Donostian ezagutu genuen elkar, orain 7 bat urte, lehendabiziko aldiz atzerritarrekin bizitzen jarri nintzenean. Egia esan, garai hartako oroitzapenak bikainak dira! Agian horregatik nuen bera ikusteko hainbeste gogo. Azken urteetan ez dugu harreman handirik izan, baina Boisera etorri berritan email 1 idatzi nion eta.... begira, azkenean bere hiria bisitatzeko aukera izan det! Ba Dawn oso jatorra da, eta gainera bikain bikain portatu da gurekin. Beno, ba berarekin bildu, Circus Circus hotelean trasteak utzi eta .... afaltzera! Bakarnek kontaktu euskaldu bat egina zuen jada. Joseba Zulaika, bere anaiaren laguna. Ba zita genuen lekura joan eta nortzuk topatuko? Bernardo Atxaga (Renon urtebete emango du), Mari Jose Olaziregi (idem de idem) eta Kirmen Uribe, hau ere idazlea eta poeta, eta gainera kuriosoena zera da, lehendik elkar ezagutzen genduela, ETBtik. Surrealista xamarra afariarena. Gu, iritsi berriak, nere laguna Dawn eta letretako adituak. Koktel kuriosoa. Ba guztiok elkarrekin egon ginen tartea nahiko motza izan zan, baina ederki pasa genun. Eta gero Bakarne, Dawn eta hirurok zerbeza bat hartzen geratu ginen eta hitz eta pitz ordubiak arte.

Larunbat goiza. Lo gehiegirik ez det egin. Bost ajola, enaiz lo egitera etorri Renora. 19. solairuan dagoen logelako leihotik begiratu det. Egia esan hiriak bezperan erakusten zigun irudia zeharo aldatu da. Nere aurrean argiz eta kasinoz betetako hiria azaldu beharrean, orain Reno gris eta itxusi bat dakusat. Sentsazio hori gainera areagotu egingo da pixka bat geroago, hiria kale mailatik aztertzerakoan. Gosaltzeko tartea. Kalera joan gera kafetegi baten bila. Baina.... ze bitxia, gure inguruan kasinoak besterik ez ditugu, eta denda oso gutxi ikusten da, eta kafetegirik ez. (jatetxe eta kafetegi gehienak egoitzen barruan kokatzen diralako, alegia kasinoetan). Posible da? Tira, azkenen topatu degu gustuko bat (kasualidadea, baina bertan Kirmen eta Esti (bertan ikasten edo lanean dabilen neska euskaldun bat) topatu ditugu. (Ya empiezo con mis casualidades!). Ondoren, bueltilla downtownetik eta ondoren buelta gure hotel-kasinora, Dawnekin gelditu baikera.

Hiritik nahiko gertu dagoen Lake Tahoe ezagutzera eraman gaitu. Mendi inguruan gelditzen da lakua, 2000 metrotik gora, oker ez banaiz. Ingurua zoragarria da, ederra benetan. Eta giroa, berriz, nahiko iluna. Oraindik bereziago egiten du paisaia. Euria itten hasi da. Baina ze demontre, Renon euririk ez omen du itten eta!!! Beno, guk gure ibilaldiarekin jarraitu degu lakuaren inguruan . Hondatza antzeko batera iritsi gera (Californiako muga pasatu ostean). Jo, ze inguru atsegina!!! Lasai lasaia, politt-politta! Gustora izango nuke apartamendu bat hortxe! Bazkaldu eta.... gure bueltakin jarraitu degu. Truckee izeneko herri batera iritsi gera. De pelikula!!! Gogoratzen aspaldiko oesteko pelikulak? Trena herrixka bateko geltokira iritsi da. Inguruan egurrezko etxe batzuk, estilo berezikoak. Ba, horixe da Truckee. Ze cute!!!! Ta konturatzerako ilunduta. Buelta Renora eta afaltzera joan gera, bertako euskal taberna baten San Martineko afaria ospatzen baitute.

Ay ene, ze surrealista! Louis' Basque Corner jatetxea 70ko hamarkadan sortuko zutela suposatzet. Eta ordutik ez dutela eraberritu ere gaineratuko nuke, estetikagatik diot. Tabernatik dudan ikuspegia xelebrea da. Barran sartuta makina tragaperra antzeko batzuk (Renon gaudela ez ahaztutzeko). Atzekaldean, paretean, berriz, euskal dantzarien postal tipikoak, eta ondoan ameriketako bandera duen postala, bere eagle edo arrano eta guzti. Argi dago, basque diaspora is different!!! Eta kamarerak??? 50 urte pasatxo dituzten bi emakume puska, poxpolina traje negargarri batzuekin jantziak. Jo, ze pena argazki kamerako pilak bukau in zitzaizkidala, ze bestela.... Beno, eta hortxe ibili ginen afaltzen bertako euskaldun zaharrekin batera. Alde batetik kuriosoa eta politta da ikustea nola bizi duten gure kultura, eta nola mantendu nahi duten (hortxe ibili dira luze eta zabal hizketan artzaien borda bat erakustoki bihurtzeko behar duten diruaren inguruan). Bestalde, anbientea ere pixkat rancioa eta zaharkitua egiten zitzaidala onartu beharra dakat. Baina, esan bezela, curious, very curious.

Eta ondoren, Bakarnek eta biok "ninya" bat in deu (que nos las hemos pirado, vamos) eta ameriketara jun gera, alegia, bertakoen tabernetara. Beno, taberna bakar batera, hobeto esanda. The "Green Room" oker ez banaiz. Zuzeneko musika, bertako banda rockera pare bat, nahiko sin mas diranak ikusi, zerbeza bat hartu eta .... etxera.... lotara. Jo, ze txintxo!!!!

Igandea. Beste kafetegi bat topatu deu gosaltzeko. Bueltilla de rigor kaletik. Baina, oraingoa ezberdina da. Veterans Day ospatzeute AEBetako hiri askotan. Eta ondorioz kalean militarren desfileak daude. Ay ene! que miedo! Beno, ba hortxe geratu gera, aho bete hortz, gaztetxuek desfilatzen zuten bitartean. Inguruan amerikar modua banderitekin, "go our troops" eta antzeko mezuak zeramatzaten karteltxoekin e.a. Eta gu, ba flipatuta. En fin, alde in deu, presa genulako. Dawnekin gelditu gera. Hirian dagoen euskal artzaiei eskainitako eskultura ikustera eraman gaitu. Kanpokaldean dagoen parke batean kokatzen da. Nestor Basterretxeak egin zuen 1989. urtean. Jo, ze kuriosoa pentsatzea duela urte asko euskaldun mordua Reno bezelako inguru ezkutu batera iritsi zirela eta horietako asko bertan bizitzen geratu zirela! Argazki pilloa atera ditugu eskulturaren inguruan. Gero paseo ederra, vegetariano baten bazkaldu eta hiriko bista eder batetaz gozatu deu. Eta aeroportura jun baino lehenago Dawnen etxetik pasatu gea (ze politta!). Izan ere, duela 7 urte Donostian ateratako argazkiak ikusi behar genituen. Eta oroitzapen mordua etorri zait burura, aspaldian ikusi ez nituen aurpegiak, Kathy, Dan, Airielle, Bobito, Aaron, Eric, ... , guiriekin egindako plan ero batzuk, Hannah suediarrak beti zeraman berokia, eta horrelakoak. Beno, baina konturatzerako Dawn agurtzen ari naiz eta hegazkin barruan gaude. Noiz ikusiko degu elkar berriz ere? Hori denborak esango du.

(Argazkian, esan beharrik ere ez, euskaldunak Renon! Ostiraleko afariaren irudia. Hau ere kuriosoa, ezta?)

trick or treat....

Ostegun santu. Eta zuetako gehienek festa eguna izango dezue. Ni, berriz, ikastolan nabil, eguneroko modun, umek zaintzen eta horrek dakartzan gehigarriekin (mukik garbitu, panyalak aldatu e.a.). Baina atseden bat aprobetxatu det lerro batzuk idazteko blog honetan.

Atzo nere lehendabiziko benetazko Halloween gaua ospatu nun! Duela urte batzuk, guiriekin bizi nintzanen egin nun sasi Halloween bat Donostian (oaindik goatzen naiz horretaz). Baina zerikusirik ez hemengoarekin.

Berez, nahiko egun xelebrea eta eroa izan genun ikastolan. Ume guztiek mozorroak ekarri zituzten eta jakina, ohizko eginbeharrak jokoengatik aldatu genitun. Jo, zenbat argazki atera nitun!!! Eske, hain xalau zeuden ume guztik!!!! Aze fauna: katua, tximua, pirata, Shreck, Elmo, dinosaurioa, Hanna Montana, Skeleton, eta nola ez .... printzesak!! Eta abar geyo....

Beno, lan-eguna giro onean pasa genun. Ondoren, berriz, nere debilidadea dan Josuren gurasoekin bildu ginen, afaltzera gonbidatu baigintuzten Bakarne eta ni. Baina asmo nagusia zera zen, umeek "trick or treat" nola egiten duten ezagutzea. Bazpa azalduko dizuet hori dala Halloween gaueko ohitura nagusia, alegia, atez ate goxoki eske aritzea. Tinbrea jo ostean, Trick or Treat esan behar dute umeek (trukoa ala tratua) eta ondoren bi aukera daude, goxokiak ala joku/susto bat jasotzen dute). Beraz, 8ak aldera Harrison Boulevard aldera jo genuen (hiriko etxerik dotoreenak hantxe dira). Ke pasada!!! Que currada!!! Ikusgarria etxejabeek nola prestatzeituzten euren atariak espreski egun horretarako! Mota guztietako kalabazak, beldurrezko dekorazioa: kalaberak, xaguxarrak, sorginak, lapidak.... Herensuge bat eta guzti ikusi genun! Bitarte horretan Izaskun (aurreko urteko irakaslea eta gure laguna) gurekin bildu zan eta ondoren bera, Bakarne eta hirurok Izaskunen beste lagun batzukin bildu ginen etxe baten zerbeza batzuk hartzeko. Azkenen gauerdirarte luzatu ginen.

Eta gaur ikastola zabaltzea tokatu zait. Lo gehiegi ez det egin, beraz, baina .... ze demontre, beste gauza batzuk ere inberdittugu!!! Gainera asteburu honetan Boisen geratuko gera, beraz, izango det aukera pixkat deskantsatzeko. Beno, ala agian ez, ze Mortzilla dinner izenekoa ospatuko dute Euskal Etxen larunbat honetan. Kontauko nola doan hori ere bai!!!

bideoan Josu agertzen da, bere izebaren etxe-atarian trick or treat itten. Ke salau!!!