Abuztuak 12. 11.44 AM. Aeroportuan berriz ere (nola ez!!! Ustet etxeratu aurreko azken idatzia ezintzala beste leku baten izan :-)
Atzoko eguna..... benetan kuriosoa izan zan! (orain esan dezaket). Budapesten esnatu nintzan. Gauzak ondo egin nahian edo, hostala goizeko 10ak pasatxo zirenen utzi nun, eta tren geltokirutz abiatu nintzan taxian. Eskerrak, ze hosteleko irteeran nere vietnameko maleta erruedadun kutrearen kirtenak kaput intzun. Me lo temia! Eta kasu honetan, esan beharra dakat, “lo barato a menudo sale caro”. Tira, ba.... trastek nolabait taxian sartu, geltokira iritsi, txantxilloren modun atera, baina gainean 30 kilotik gora eramanda ahal nun modun eta txartelak erostera. Oh! Baina hor hasi dira komerik.
Kola mega-kilometrica! Nik 11.10etako trena hartu nahi nun. Orduerdi pasatxoko aurrerapenakin iritsi naiz, baina.... alperrik. Ordubete baino geyo eman det itxoiten. Pazientziya! Hurrengoa 13.10etan aterako da. Azkenen, me toca una tia hiper-seca, baina txartela eman dit. OK. Berriz ere txantxilloren modun, andeneraino kasu horretan. Suplicio, benetan! Eske ezin nun trasteekin (tentsio fisikoa). Joder, como me he arrependido de compar regalitos pa todo el mundo en Vietnam (tira, eta netzako DVD mordua, aitortu beharra dakat). Bueno, azkenen sartu naiz trenean eta ... pakea 3 ordutarako, (teorian).
Izan ere, Budapest-Viena, 3 orduko bidaia izan behar zuna dezente luzatu zan, ze nik ez dakit ze hostiagatik, ordu t’erdi galdu genun, ia geldirik, bide erdin. Arazoren bat railletan, nonbait. Asi que.... azkenen atsaldeko 5.30tan iritsi naiz Vienara, 2tan izan beharrean. (Hemen, inciso, bidai osuan gastatu dittudan 3.50 produktiboenak erabili dittut. Maletoia eta motxila handia tren estazioko konsigna baten utzi dittut. Libreeee!!! Soy libre!!!!!!)
OK. Claro, ahora viene lo bueno. Nere pulamentu faltagatik edo.... eneukan oraindik lo itteko lekua erreserbatuta. Aurreko asten Vienan egon nintzeneko hostala, definitivamente, okupatuta zeon. Tira, baina ezin da hain zaila izan lo itteko ohe bat topatzea Vienan, ezta???
Ba, .... uste nuna baino askoz ere gehiago!!!
De hostal a hostal, y tiro porque me toca. 2. era iritsi naiz. Nere aurrean dagon gizon txinorro bati azken ohea eman diote, eta ni.... a joderme! Ea beste lekuren bat ezautzeuten galdetu eta turismo informazio bulegora bidali naute. Iritsi naizenerako, ordea, itxita dao, 6ak baitira jada (eta hau Europa da). Empiezo a desesperarme. Beste 3 hostaletako telefonoak dittut. Kabina batetik deitu nahi izan det, baina la muyhijadeputa me ha tragado todas las monedas. A! Ederki!! Beste kabina bat topatu det eta horrek, literalmente, me ha escupido las monedas a la puta cara!!! Increible. Ni, en plan, “Andoni, pazientzia, oraindik ez da hain berandu. Zeozer topatukozu!”. Eta azkenen oinez joan naiz 3. hostal batera. Dena full. Joder!! Hiri kanpokaldean dagon beste bateko telefonoa dakat. 3. kabina batenn saiatu naiz. Bien!!! Badabil! Baina.... hor ere dena beteta! Ay ene! Ni ya ordurako mekaguenka hasi naiz. Diciendo de todo y diciendome de todo, aldez aurretik pulamentua egin ez izanagatik (tension psicologica). Zer egin?? Beste azken hostal bateko helbidea det. Azken aukera. Bestela.... ez dakit, .... ya me veo vagando por Viena toda la noche, benetan! Aze nolako azken gaua izango litzateke, ezta??? Tira, 7.30k pasatxo. Metroa hartu eta azken hostal hortara jun naiz. Iritsi eta .... dena beteta ere!! Ni, benetan, erdinegarrez ere ez, ze hori ere etzait ateratzen. Eta....
Ahi viene otra de mis super-casualidades!!!
Hostaletik ateratzen ai naizela aurpegi ezagun bat ikusiet. Bratislavatik Budapestera nindoala, neska euskaldun bat, Haritza, (Abadinon bizi dana) eta ber bi kolega catalan ezagutu nitun, Salva eta Nuria. Oso jatorrak 3rak ere, eta gainera azkenen tren bidaian zati handi bat elkarrekin in genun. Ba bapaten Nuria ikusi det hostaleko sarreran eta agurtu det. Berehala gogoratu da nitaz (izena eta guzti, yo flipau!). Eta kontatu diot zein dan nere egoera. Eta esan dit, “ni beste bi lagunekin nao eta gela pribatu baten gaude. Igual gure logelan gelditzen uzteizute”. Zerua ikusi det. Heaven!!! Harrerakuai galdetu eta baaaai!!! Koltxoi extra bat jarrikoute lurrean netzako. Ni, benetan, emozionatuta!!!!!!
Eta horrela, Nuria, Marcos eta Montsekin (bere bi lagunak) afaltzera jun naiz poz-pozik. Jo, gainera hiper-jatorrak eta irekiak 3rak ere. Vamos, gezurra dirudi ezagutu berri geala! Gero, berriz, paseillo hiri erdiruntz eta zerbeza batzuk hartzera jun gera bareto batera. Ni, benetan, oraindik flipatuta nere egunarekin eta azken orduan izandako zortearekin. Berriz ere nere buruan ideia bat: ” kasualidadea hau ere?”. Ba, a lo tonto, erdi pedillo jun gea hostaleruntz, nere super-bidaiko azken gaua uste nun ez bezela ospatu ostean!
Xelebrea atzokoa, ezta?
Eta orain, etxeruntz! Por fin!!!! Denbora asko daramat une honen zain. Eta gero eta gertuago ikusi det, eta gero eta gehiago pentsatu det horretan azken asteetan. Baina aitortu beharra dakat guztiz mentalizatua nagon arren, ideia ere oso arraroa itten zaitela. Eske... denbora asko da etxetik kanpo! Dena espero bezela badoa 5 ordu barru Ainhoa, Xabi, Xabat eta Manexekin elkartuko naiz Bilboko aeroportuan. Pentsatzeak ere emozionatu egiten nau, benetan!
Tira, ba.... boarding ordua. Banoa etxera!!!!!!
Atzoko eguna..... benetan kuriosoa izan zan! (orain esan dezaket). Budapesten esnatu nintzan. Gauzak ondo egin nahian edo, hostala goizeko 10ak pasatxo zirenen utzi nun, eta tren geltokirutz abiatu nintzan taxian. Eskerrak, ze hosteleko irteeran nere vietnameko maleta erruedadun kutrearen kirtenak kaput intzun. Me lo temia! Eta kasu honetan, esan beharra dakat, “lo barato a menudo sale caro”. Tira, ba.... trastek nolabait taxian sartu, geltokira iritsi, txantxilloren modun atera, baina gainean 30 kilotik gora eramanda ahal nun modun eta txartelak erostera. Oh! Baina hor hasi dira komerik.
Kola mega-kilometrica! Nik 11.10etako trena hartu nahi nun. Orduerdi pasatxoko aurrerapenakin iritsi naiz, baina.... alperrik. Ordubete baino geyo eman det itxoiten. Pazientziya! Hurrengoa 13.10etan aterako da. Azkenen, me toca una tia hiper-seca, baina txartela eman dit. OK. Berriz ere txantxilloren modun, andeneraino kasu horretan. Suplicio, benetan! Eske ezin nun trasteekin (tentsio fisikoa). Joder, como me he arrependido de compar regalitos pa todo el mundo en Vietnam (tira, eta netzako DVD mordua, aitortu beharra dakat). Bueno, azkenen sartu naiz trenean eta ... pakea 3 ordutarako, (teorian).
Izan ere, Budapest-Viena, 3 orduko bidaia izan behar zuna dezente luzatu zan, ze nik ez dakit ze hostiagatik, ordu t’erdi galdu genun, ia geldirik, bide erdin. Arazoren bat railletan, nonbait. Asi que.... azkenen atsaldeko 5.30tan iritsi naiz Vienara, 2tan izan beharrean. (Hemen, inciso, bidai osuan gastatu dittudan 3.50 produktiboenak erabili dittut. Maletoia eta motxila handia tren estazioko konsigna baten utzi dittut. Libreeee!!! Soy libre!!!!!!)
OK. Claro, ahora viene lo bueno. Nere pulamentu faltagatik edo.... eneukan oraindik lo itteko lekua erreserbatuta. Aurreko asten Vienan egon nintzeneko hostala, definitivamente, okupatuta zeon. Tira, baina ezin da hain zaila izan lo itteko ohe bat topatzea Vienan, ezta???
Ba, .... uste nuna baino askoz ere gehiago!!!
De hostal a hostal, y tiro porque me toca. 2. era iritsi naiz. Nere aurrean dagon gizon txinorro bati azken ohea eman diote, eta ni.... a joderme! Ea beste lekuren bat ezautzeuten galdetu eta turismo informazio bulegora bidali naute. Iritsi naizenerako, ordea, itxita dao, 6ak baitira jada (eta hau Europa da). Empiezo a desesperarme. Beste 3 hostaletako telefonoak dittut. Kabina batetik deitu nahi izan det, baina la muyhijadeputa me ha tragado todas las monedas. A! Ederki!! Beste kabina bat topatu det eta horrek, literalmente, me ha escupido las monedas a la puta cara!!! Increible. Ni, en plan, “Andoni, pazientzia, oraindik ez da hain berandu. Zeozer topatukozu!”. Eta azkenen oinez joan naiz 3. hostal batera. Dena full. Joder!! Hiri kanpokaldean dagon beste bateko telefonoa dakat. 3. kabina batenn saiatu naiz. Bien!!! Badabil! Baina.... hor ere dena beteta! Ay ene! Ni ya ordurako mekaguenka hasi naiz. Diciendo de todo y diciendome de todo, aldez aurretik pulamentua egin ez izanagatik (tension psicologica). Zer egin?? Beste azken hostal bateko helbidea det. Azken aukera. Bestela.... ez dakit, .... ya me veo vagando por Viena toda la noche, benetan! Aze nolako azken gaua izango litzateke, ezta??? Tira, 7.30k pasatxo. Metroa hartu eta azken hostal hortara jun naiz. Iritsi eta .... dena beteta ere!! Ni, benetan, erdinegarrez ere ez, ze hori ere etzait ateratzen. Eta....
Ahi viene otra de mis super-casualidades!!!
Hostaletik ateratzen ai naizela aurpegi ezagun bat ikusiet. Bratislavatik Budapestera nindoala, neska euskaldun bat, Haritza, (Abadinon bizi dana) eta ber bi kolega catalan ezagutu nitun, Salva eta Nuria. Oso jatorrak 3rak ere, eta gainera azkenen tren bidaian zati handi bat elkarrekin in genun. Ba bapaten Nuria ikusi det hostaleko sarreran eta agurtu det. Berehala gogoratu da nitaz (izena eta guzti, yo flipau!). Eta kontatu diot zein dan nere egoera. Eta esan dit, “ni beste bi lagunekin nao eta gela pribatu baten gaude. Igual gure logelan gelditzen uzteizute”. Zerua ikusi det. Heaven!!! Harrerakuai galdetu eta baaaai!!! Koltxoi extra bat jarrikoute lurrean netzako. Ni, benetan, emozionatuta!!!!!!
Eta horrela, Nuria, Marcos eta Montsekin (bere bi lagunak) afaltzera jun naiz poz-pozik. Jo, gainera hiper-jatorrak eta irekiak 3rak ere. Vamos, gezurra dirudi ezagutu berri geala! Gero, berriz, paseillo hiri erdiruntz eta zerbeza batzuk hartzera jun gera bareto batera. Ni, benetan, oraindik flipatuta nere egunarekin eta azken orduan izandako zortearekin. Berriz ere nere buruan ideia bat: ” kasualidadea hau ere?”. Ba, a lo tonto, erdi pedillo jun gea hostaleruntz, nere super-bidaiko azken gaua uste nun ez bezela ospatu ostean!
Xelebrea atzokoa, ezta?
Eta orain, etxeruntz! Por fin!!!! Denbora asko daramat une honen zain. Eta gero eta gertuago ikusi det, eta gero eta gehiago pentsatu det horretan azken asteetan. Baina aitortu beharra dakat guztiz mentalizatua nagon arren, ideia ere oso arraroa itten zaitela. Eske... denbora asko da etxetik kanpo! Dena espero bezela badoa 5 ordu barru Ainhoa, Xabi, Xabat eta Manexekin elkartuko naiz Bilboko aeroportuan. Pentsatzeak ere emozionatu egiten nau, benetan!
Tira, ba.... boarding ordua. Banoa etxera!!!!!!
No comments:
Post a Comment