asteburu luzea aurretik...

Iepa people!!! Hementxe berriz ere!

Zer berri? beno, pixkanaka klaseen erritmoa hartzen ari naiz hemen Boisen. Gaur 5. eguna izan degu eta orain artekoak nahiko ondo jun dira, baina, hori bai, gorabeherea dezentekin. Batzuetan iruditzen zait ederki moldatuko naizela. Bestetan, berriz, argi eta garbi ikusten det enagoela txikien maixua izateko jaioa. Eske.... praktikaz gain, ez dakit dohai pixkat ere ez ote den beharko. Zergatik diot hori? Umeak sarritan haserretzen dira (hemen eta han, of course). Ba, horrelakoetan oraindik asko kostatzen zait beraiek bereganatzea. Eta... ez dakit hori egiteko gai izango naizen ala ez. Beno, eskerrak hemen Bakarne dudala aldamenean!!! Berak sekulako esperientzia du, eta hori asko nabari da. Gainera lehen egun hauetan dena elkarrekin egiten ari gera, eta horrela gozada bat da. Pega bakarra: ordu mordoa ematen ari gea ikastolan sartuta (9 -10 inguru). Eta ondorioz, oraindik ere hiriko erritmoa hartzeko, ba denbora gutxi. Ikusiko deu nola doan dena!

Egun hauetako berezitasunik? ba gauza gutxi. Lana, eta pare bat afari guraso batzuekin (kontu xelebren bat ere tartean), konprak itten beste eun baten, eta.... askoz geyo ez. A! Futbolari buruz komentario txiki 1 (ez, enaiz erotu, lasai). Hemen Boisen jende guztiak mordua flipatzeu unibertsitateko futbol (amerikarra, noski) taldearekin. Broncos, euren izena. Beno, eskerrak liga unibertsitarioa dela! Estadioan 30 mila pertsona baino geyo sartzeia, eta estadio kanpoan, aldiz, barruan baino giro geyo dao. Mogollon de furgonetas, caravanas, canpins, txiringuitos,... denak jaten eta edaten eta.... vamos, ustetela futbolarena aitzakia merkea besteik ez dala!!! Portzierto, Boiseko futbol zelaia oso ezaguna da, ze belarra urdina du!!! (bestela beidatu interneten!). Bakarra, nonbait Ipar-Ameriketa osuan.

Beno, eta komentario honen ostian, bakarrik aipatukoizuet 3 egunetako asteburua daukagula aurretikan hemen. Kasik Eganyitari bixitilla indiyot L.A.n, baina, azkenen ne Boiseko pamiliyakin (Andersondarrekin) McCall izeneko herrira noa, mendi aldera. Nonbait oso paraje ederrak daude inguruan. Kontauko bueltan!

Aizue, zuen emailak asko eskertzeittut, bene benetan. Bakit ez dudala nahikoa denbora ateratzen behar bezela erantzuteko, baina, ulertu ezazue, bale? pazientziya!!! A! eta zuek behintzat, segi idazten, plis!!!

datorren asterarte!!

klaseko lehenengo eguna...

Gaurko eguna oso garrantzitsua izan da netzako. Ikastolako lehen eguna!!! Egia esan, aitortu beharra daukat pixkat urduri eta guzti nintzala atzokoan, ze.... auskalo zer topatuko nuen bertara iristerakoan gaur. Baina, pentsatzen nuena baino dezente errexagoa izan da azkenean! (thanks whoever!)


Goizean oso goiz esnatu naiz. 6ak inguruan. Ene! Askotan egin beharko det hemendik aurrera. Eta ezagutzen nauzuenek jakingo dezue ez dudala oso gustoko goizegi jeikitzea baina... Beno, ohean buelta batzuk eman ondoren, dutxa, gosari azkarra eta Highlandseko maldan behera abiatu naiz Andersondarrek utzitako bizikletan. Fresko itten zun. Halere, paseo ederra izan det eskola bidekoa, 25 minutu ingurukoa eta bide batez behar bezela esnatzeko balio izan dit. Hori bai, behar nuna baino 5 minutu beranduago iritsi naiz, (yo en mi linea) 7.35etan. Bakarne hantxe zegoen jada. Ey! Kontatu al dizuet aurreko ostiralean Bakarne, beste irakaslea, iritsi zela? kasik bi egun oso eman zituen Boisera iristeko gaixoak, ze Chicagon hegaldia kantzelatu in zioten eta 20 ordu luzez itxaron behar izan zuen gaxoak. Baina iritsi bezain pronto ederki ospatu genun (ardo festa bat zegon Basque Bloc-ean).


Beno, gaurkoakin jarraitzeko.... umeak 8tatik aurrera hasi dira iristen, pixkanaka pixkanaka. Gaur, egia esan gauza handiegirik ez degu egin. Jolastu, ipui batzuk kontatu, jaten eman, marrazki batzuk margotu... azken finen lehenengo eguna zan guztientzat. Hori bai, gehienak oso ondo portatu dira. Pixkanaka ezagutuko dituzue. Batzuk dia mas potxolos!!! Neri Josu izeneko bat mordoa gustatzen zait. 3 edo 4 urte ditu. Begi argi argiak, bizi-bizia, sasoi ederrekoa, pixkat brutote, eta euskeraz oso oso ondo moldatzen da, edo hobe esanda, bizkaitar-amerikarrean, ze... krixton parrak botatzeitut bera entzuten. "Armosue estot yan" esan dit gaur (pa los que no entienden, "ez det gosaldu").


Guztira 15 bat ume izango ditugu bi irakasleen arten (pentsatzen genuna baino gutxiyo), 3 - 6 urte bitarteakoak. Eta, egia esan, ordu mordua eman degu ikastolan sartuta Bakarnek eta biyok, ia deskantsurik gabe 8 ordu. Marak, zuzendariak, atseden luzea hartzeko esan digu azkenen, bera umeak zaintzen geratuko zala, eta ondorioz Bakarne ta biyok kafe luze bat hartzera jun gera inguruko italiano batera. Ondoren, berriz, ikastolara itzuli gera, baina ume guztiak junak zian jada, eta interneteko hegaldi merkeak beidatzen aritu gea bi Hernaniarrak. Kasik L.A.ra juteko bidaia erosi det, datorren asteburua 3 egunetakoa dala aprobetxatuz (hemen astelehenean festa degu), baina azkenen Eganyitari bixita beste baten egin beharko diot, ze Andersontarrek gonbidatu egin naute McCallen (Idaho) duten apartamentura joateko eta, ezin ezetz esan (batez ere leku horren erreferentzia bikainak pasa dizkidatela kontutan izanda).


A! oraintxe, bloga eguneratzen ai nintzala eguneko sorpresaik polittena izan det ze ne Inyatziok deitu dit!!! Hori bai enuela espero (batez ere EHan goizeko 5t'erdiak kontutan diala izanda). Jo, oaindik 2 aste ez dira pasa Donostia utzi nuenetik baina, eske mentalki hainbeste aldatzen da egoera denbora askorako joan zeala jakiterakuan!! Ikustezue, zuetaz uneoro gogoratzen jarraitzen det, ta hori asteburu honetan momentu bikainak ere izan ditudala! Ostiraleko ardo festa (ea Oinkariak dantza taldearen bideoa zintzilikatu dezakedan ze... gezurra dirudi Boisen nagoela, benetan!). A! eta larunbateko Tour de Fat!!! (bizikletero pilo bat juntatu zian hiriko Julia Davis parkean, horietako asko mozorrotuta, eta hara iristerakoan, garagardo festa karpa batzutan, eta giro bikaina!). Eta igandean, berriz, afari zoragarri bat Lachiondo familiyaren etxin. Ta, joder, ze jardina! Ikeragarri politta. Pentsa, egurrezko yakuzi bat zuten bertan, los muy cabrones!!! Argi dao hiri honetan batzuk kriston dirutza dutela! Baina holako gauzak alde batera utzita, hoberena da hiria gero eta gertukoagoa egiten hasi zaidala. Oaindik asko falta da bertan komodo sentitzeko eta horretaz gozatzeko.... baina..... esperoet une hori ere iritsiko dala!


Ta aurki ohera noa ze gaueko 10ak dira. Joder, en mi puta vida no me he ido tan pronto a la cama!!! Ezta 7 urte nitunean ere!


argazkian nere umetxoetako batzuk. kamixeta txuri-urdin marradunakoa Josu da!

klaseak hasi aurreko prestaketa lanak...

Aupa denei!!! Hementxe berriz ere! Nahi baino gutxiago idazten ari naiz egun hauetan, ze... internetik ez daukat etxean. Ze demonios, etxerik ere ez det eta!!! Beno, baina ahal deten tarteetan ikastolako ordenagailuan sartzen naiz zuen emailak irakurtzera eta, benetan, ez dakizue zenbat zenbat eskertzen ditudan eta ze indarra ematen didaten! Mila mila esker, beraz, idazten ari zeaten guztioi! eta gainontzekoei, ba... venga, mugitu ipurdi hoiek! (edo hatzak, hobe esanda)

Orokorren dena ondo doa, baina, ostras, gogorra itten da zuetako inor hemen ez izatea! Eskerrak nere burua animatzen saiatzen ai naizen!!!

Beno, berriak (eta gaur bai, azkar azkar, ze de eskakeo nabil idazten ikastolan, Mara bilera batera joan dan tarte baten). Herenegun Oinkariak dantza taldeko ensaio bat ikusten eon nintzan Basque Centerren. Surrealista total, ze.... Euskal Herritik hain urruti eta hain gertu gure kultura! (ene! hori esanda, "gernikako arbola" kantatzea bakarrik falta zait!!) Beno, jende gutxi zegoen. 6 bakarrik. Mireia, Larrabetzuko neska ipurterre bat, udara hemen pasatzera etorri dena (Oinkarikoak EHan ezagutu zituen eta orain beraiei erakusteko engantxatu dute). Gill, bertako bat baina euskeraz ederki moldatzen dena. Alaina eta Annie, bi ahizpa, bata bestea baino jatorragoa eta handiagoa (selako eperdixe!). Lael, neska hilehori sasoitsu bat eta Taylor izeneko mutil bat. Ondoren kalimotxo bat edaten gerau ginen Euskal etxeko tabernan (zenbat urte kalimotxo bat edan gabe, ne kasun!!! Viva los pedos 15anyeros!!). Barran beste aldean Flora izeneko emakume adindu bat, Lekeitio ingurukoa ustet. Tira, EHan eongo balitz bezela (auskalo zenbat urte daramatzan hemen). Beno, eta azkenean dantzako nesketako batzukin afaltzen geau nintzen hoietako baten etxen. Surrealista berriz ere, ze, atzeko soinu banda tope euskalduna zan. Tapia ta Leturia, Latzen, Garikoitz ezdakitzer, Hertzainak... eta bertakoak abestiak kantatzen. Letrak nik baino hobeto zekizkiten eta!!!! Beno, ba ederki gustora eon nintzan beraiekin solasean eta gero gainera etxera lagundu zidaten!! Enaiz kexauko, ez horixe!!

Atzo, berriz, egun gogorragoa. Mara nere bila etorri zan etxera eta ikastolara etorri ginan. Zenbat lan egiteko!!! eta ez nekien ezta nondik hasi!!! Garbiketa lanak, hori errezena (pentsa!). Patio guztia erreztu, bertako jostailuak ureztatu (kriston hautsa zutelako) eta ondoren nere gela izango dena txukuntzen hasi nintzan. Baina, ... hori kaosa!!! Armarioak trastez beteta eta ordenik gabe eta .... zer gorde, eta zer bota, eta.... en fin..... pixkat desesperatu in nintzan. Eskerrak irratia a tope jarri nuela! Hemengo musika irrati potente bat topatu det, tipo los 40, denbora guztian abestiak errepikatzen dituen horietakoa, baina, de puta madre dao (nazkatu bitarten, of course!) A! eta horrela jakin det datorren hilabetean Beyonce eta Smashing Pumpkins zuzenean arituko diala Boisen! a la Beyonce no me la pierdo!! (Baby boooy, gonna loose my breath...). Bueno, baina, egia esan, klase aurrekoak prestatzea da lo puto peor!!! Eskerrak gaur bertan Bakarne, beste irakaslea izango dena Boisera heltzekoa dala. (Bakarne, help me!!!)

Beno, ikastolan nenbilen. Ondoren Mara, bere bi umetxoak eta ni ikastolarako konprak ittera jun ginan. Ta de paso, adaptadore 1 erosi ahal izan nuen gailuak entxufatu ahal izateko. Ondorioz, mugikorreko mezuak jaso ditut (portzierto, ez bidali SMSrik, eta ez deitu telefonoz, que me sacan un ojo de la cara los muy cabrones! idatzi emailak, plis!!). Eta horrez gain, azkenean bizarra mozteko aukera izan det gaur! (olentzeroren antza hartzen ai nintzan eta.... entre las mierdas que estoy comiendo eta 10 egunetako bizarra!!).

Bueno, que me lio.... Ikastolatik alde egin eta gero Izaskunekin eta Denisekin (Izaskunen Guatemalako lagun bat) bildu nintzan. Nachos batzuk jan genitun terraza baten, hori bai, erle batzuen konpainia ederrean momentuoro. Beraz, azkenean animali hegalariez nazkatuta Denisen etxera jun ginan kafea eta gazta tarta jatera. Que entranyable! Ondo, ondo, gustora eon nintzan biekin solasean, Izaskunen txakurren inguruko kontuak entzuten eta abar. Par batzuk ere bota genitun eta, bide batez, nere atzoko eguna pixkat leundu zuten ze... ia denbora guztia ikastola barrun eman nun. Ondoren etxera jun nintzan, ez oso berandu, baina Andersontarrak dagoeneko logelan zebiltzan. Beraz, ni, ixil-ixilik, te bat egin eta sotora! Al sobre! Pixkat irakurri eta lotara.

Gaur, mas de lo mismo. Jeiki, gosaldu eta ikastolara, txukunketekin jarraitzera. Beno, baina eskakeo une ederra izan det nere Inyatziok deitu didanean (Mara kanpoan zala aprobetxatuz oraingoan ere. Joder, si parece que no hago nada..... baina ez da hala, eh!). Egia esan, berarekin hitzegin eta gero dezente lasaiago geau naiz, ze atzo email ilun ilun bat idatzi zidan eta.... ba ni kriston penakin! Egia esan, distantziarena ez da erraza, behintzat hasiera hau pixkat gogorra egiten ari zait (enuen gutxiago espero, hori ere egia da). Hori bai, eskerrak motibatzen nauten gauza txikiak ere egiten ari naizela, bestela.....

Tira, eta... oraingoz askoz gehiago ez. Mila xehetasun kontatu nintzake ingurukoei buruz. Beno, nere egunerokoa normalizatzerakoan bestelako istoriotan sakontzen hasiko naiz!

Azken orduko aldaketa!!! argazkiak gehitu ditut egun hauetako idatzietan!!! Nahi izanez gero, badakizu, gozatu itzazu!!!

Muxuak denei. Mordoa botatzen zaituztet faltan! eta behar zaituztet, ez ahaztu!!!

Hiri berrira ohitu nahian...

Aupa berriz ere!! Euskal Herrian eguraldi nazkagarria egiten duen une honetan, ni Boiseko ikastolan naiz, pixkanaka hemengo gauzetara ohitu nahian. Uff, baina gauza mordoa det itteko, benetan!

Beno, labur labur atzokoak eta ondoren gaurkoak. Atzo goizean oso goiz esnatu nintzen Andersontarren etxeko sotoan dudan ohe handian. Aldaketa guztien ondorio, argi dago. Berriz ere lo hartu eta 7etarako esna nintzen, baina lo mordoa in ostean. Pixkat irakurtzen aritu ostean egongelara igotzeko kuraia nahikoa hartu eta Jennifer eta Coreykin aritu nintzen pixka baten. Mara (gure ikastolako zuzendaria) deitu nuen baina, erantzungailua. Tira, azkenean bizikleta hartu eta hirira jeistea erabaki nuen. Ene, erdialdera jeistea erreza izan zen, baina.... buelta nolakoa izango zen? Turismillo pixkat in nun: kapitolioa, bere bulebarra, eta handik ez oso urruti, The Basque Block. Han Euskal Museoa eta Gernika taberna ikusi nituen, baina goizegi zen eta itxita ziren biak. Beste une baten! Beraz, mapa hartu eta ikastola aldera joan nintzen. Itxita ere, eta han ez zen inor. Rosa Mari deitu nuen baina okupatuta zegoen. Marak ez zidan deitzen. Beraz..... bapatean bakar-bakarrik sentitu nintzen hiri berri baten zer egin ez nekiela. Une zaila! Baina nere buruari esan nion: "take it easy, N-dou-ni!!" eta bizikleta hartu eta buelta lasai bat ematera joan nintzen Boise ibaian zehar.

Bertan ordubete inguru eman nuen irakurtzen eta.... eskerrak Izaskunek deitu zidala!!! Tarte bat zuen, beraz, ikastolan bildu ginen (berak bazuelako nola sartu). Han detaile osoz azaldu zizkidan ikastola barruko xehetasun guztiak!! (mila esker berriz ere, Izaskun, nahiz eta blog hau ez dezun irakurriko!). Eta bide batez atzoko blogeko xehetasunak idatzi ahal izan nizkizuen. Ondoren, 5 terdiak aldera Jennyri deitu nion, etxeruntz nindoala adierazteko. Berriz ere nere kuraia azaleratu zen, eta bizikletan bidea gora egiten saiatuko nintzala esan nion. Esan eta egin. Hori bai, ederki kostata! Hori izardiak bota nituen!!! Eske... auzoa non geratzen den ikusi beharko zenukete!

Beraz, Anderson pamiliyakin afaldu nun eta ondoren etxe inguruko parajeak erakutsi zizkidaten. Egia esan, lekuak badu bere xarma! Lehorra da, horia, baina menditxo baten dago eta lasaitasuna ikaragarria da. Ondoren, berriz, email batzuk idatzi, eta konturatzerako loak amorratzen nengoenez, 10. 30ak inguruan oheratu nintzen. Ene! Hori ez det nik nere bizitza osoan egin!!!

Gaur, berriz, goiz xamar esnatu naiz eta atzokoan izan nuen erdi tristura alde batera utzita. Ti-ta gosaldu eta Mara etorri da Andersontarren etxera nere bila. Ikusi dudan lehen aldia! Nola deskribatu bera? Ederra da, aurpegi alaia du, nahiko gaztea (nik 35 urte inguru botatzeizkiot. Agian batenbat geyo?) eta jatorra dirudi. 3 seme alaba ditu. Iaz banandu egin zan. Eta, telefonoz izan duen elkarrizketa baten entzun ahal izan dudanez, aurreko astean norbait interesgarria ezagutu du Californian (hori da cotilleo puro y duro!). Ikastolatik pasatu ostean, nere papeleoa bideratzen hasi gera, eta horretan eman dugu ia egun osoa, alde batetik bestera kotxean. Azkenean, seguridade sozialeko zenbakiarena, bideratuta! (2-3 aste barru jasoko omen det). ID, ba, aurreko zenbakia izan arte ezingo det atera. Eta, garrantzitsuena, alojamenduarena bideratuta degu jada. Nonbait, apartamendu konpartitu baten izango naiz. 4 pertsona guztira (mutilak denak). Sukalde-egongela eta komun handia, denen lekua. Propioa, berriz, logela eta komun txiki bat. Ikusi beharko nola doan dena, baina dirudienez horietako bi mutil ni baino zaharragoak dira eta bestea, gazteagoa. Guztira 325 $ (gasto guztiak barne), eta ikastolatik oso gertu. Dena ondo badoa, irailaren 4an sartuko naiz eta 10 hilabete emango ditut bertan.

Beno, eta zer geyo? orain Oinkariak dantza taldearen ensaio bat ikustera noa Euskal Etxera. Gaur taldeko neska bat ezagutu det eta... ba horixe,.... ikusi beharko zer topatzen deten han!! Egia esan, ikusteko irrikitan naiz!

Banoa, beraz....

Hurrenarte!!!

Boisen!!!

Aurreko bi hilabeteetan bidai hau behar bezala prestatzen aritu ostean, azkenean nere helmugara iritsi naizela esan dezaket! Boisen naiz!!!

Nondik hasi.... berriz ere hainbeste gauza daukat kontatzeko.... (oraindik garaiz zaudete bloga ixteko. Gero beranduegi izango da!) A bai, nere urtebetetze egunean utzi zintuztedan, Xarlesek prestatutako afari zo-ra-ga-rri horren aurrean, (aspaldian etxe baten jan dudan goxoena!). Gainera, orain web cam bat daukat!!! (Mixel, Xarles, merci, mila merci nerekin hain ondo portatu izanagatik eta nere egunean etxetik urrun izan arren, etxean bezela sentiarazteagatik)

Beno, labur labur. Larunbata, Montrealen emandako azken eguna. Goiza etxean, lasai, gosaltzen eta bide batez gai existentzialez hizketaldi sakon batean barneratuta Mixel eta biok (ta Charles ere bai tarte batzuetan). Dios, ze zaila da horrelakoak frantsesez ulertzea, eta are geyo hizkuntza horretan aritzea! Beno, eta ondoren Montrealeko lekurik polittenetakora joan ginen bizikletaz Mixeltxo ta biyok, Canal de la Chinera. Hitz gutxitan esateko, portu zaharretik oso gertu geratzen den canal bat da. Leku super lasaia, belar pillo batekin, eta aldi berean hiri erditik oso gertu geratzen da. Horregatik bista zoragarria da! Paraje lasaia eta atzean Montrealeko dorrerik altuenak. Gero etxera buelta (azoka batetik pasatu ostean) eta bide batez, nere esker ona eman nahiean afaria prestatu nien Mixel eta Xarlesi: Patata tortilla. Ay, baina ez zitzaidan oso ona atera, beraiek kontrakoa esan arren (hurrengoan fijo! eta kroketak ere bai zuentzako!!). Beno, baina azken gaua zen Montrealen, beraz, kalerako prestatu ginen. Lehenengo, Mark agurtzera joan ginen bere etxera eta ondoren, berriz, nere belgikako lagunarekin, Alexekin pote bat hartu genuen. Ay, baina berandu xamar zan eta nik oso goiz jeiki behar nun, atzo goizeko 7etarako aeroportuan izan behar bainuen. Beraz etxera itzuli, maletan traste guztik sartu eta lo pixka bat (3 ordutxo, besterik ez).

Igandea. 0 eguna. Boisera noa! Super lokartuta jeiki, dutxatu, zerbait hartu eta banoa! Xarles agurtu det. Mixelek aeroportura narama. Pentsatzen genuena baino pittin bat beranduago iritsi gera. 7.15. Bileteak hartu ditut. Ordu eta laurden oraindik ere (berez soberan). Baina inmigraziotik pasatu behar naiz eta gero aduanatik. Eta hor hasten dira nere buruhausteak berriz ere!!! (aeroportuak, a ze mundua!). Kriston kola inmigrazioan! Baina kriston kola da..... ordubete ematen dudala, benetan! Ni hiper-super urduri. Bertakoei denbora guztian galdetzen ea zer demontre egin dezakedan. Beraiek, lasai egoteko, denak berandu dabiltzala! eta ni, con todo mi morro, kolatzeko asmoz, ze bestela ya me veo, hegazkina galduta eta ordu mordua ematen Montrealeko aeroportun! Azkenen ez naiz kolatzen. Logureak kolpe batez aldegin du eta bere ordez, dagoeneko hain ezezaguna egiten ez zaidan eztarriko gusto mikatza datorkit. Pa kolmo, inmigrazioko tipoa mongolo bat da! Hasiera, en plan borde: "You're not goin to Boise" dio. Nik, baietz, bisadoa dudala eta dena behar bezela. Beste txartel puta bat betearazten dit, denbora galduz, noski. Baina, bapatean jarrera aldatzen du, eta azkenen se hace el majo y todo, esanez Boise oso hiri politta dala (que hijo de puta!!!). 8.15. Duela 5 minutu enbarkatu behar nuen. Maleta a toda hostia hartu, beharrezko zintan utzi eta aduanara. Berriz ere kriston kola! Me muero!!! Hango emakume bati esateiot nere egoera zein dan. Eta, ez dakit nere pasatu aurpegia dan ala pena ematen diodan ala zer, baina, por suerte, kasu honetan aingeru bat tokatu zait!! Berak lasai egoteko dio, hegazkinekoei walkie-talkietik abixatzeie eta gainera azkenean kolatu egiten nau metaletako detektoretik azkar azkar pasatutzeko! Azkenean 8.27tan iristen naiz enbarke-atera eta bertakoak nere zain! Eskerrak ematen ditut!!! Hegazkinan sartu eta .... ezin det sinistu!!! Joder, ze tensioa! Beno, baina flipatuzazue, ze enaiz azkena! nere ondoren beste 3 edo 4 pertsona iristeia!!! Ta, pa kolmo,.... abioia ordu bete berandu ateratzen da!!!!!!!!!!!!! No me lo puedo de creer!!!!!!!!!

Hurrengo geltokia Chicago. Pentsatzen nuena baino ordubete gutxiago det, beraz, ordu bat!!! Ya me veo corriendo de nuevo por todo el aeropuerto, saltando aduanas como si fuera una carrera de 100 metros vallas. Eta, hori dela eta.... hegazkinetik ateratzerakoan lehendabiziko jarri naiz. Baina..... sorpresa!!!!! Atera naiz, con cara de velocidad ,eta hegaldien pantallan begiratzerakoan konturatzen naiz nere enbarke-atea 15 metrotara dudala eta ez dudala ezer berezirik egin behar! No me lo puedo creer!! Pentsa, bokata bat jateko denbora soberan det! Bitartean konturatzen naiz hegaldi pilo bat atzeratzen eta kantzelatzen ari direla eguraldi txarra dala eta. Si ya me veo, ez bada gauza bat, bestea izango. Gure hegaldiak atzerapen txikia izango du, baina aterako da. Eskerrak. Hegazkinan sartu eta lasai exertzen naiz. Erdi lo denbora pixkat ematen det eta... hor ez da ezer ez mugitzen. Azkenean.... bi ordu beranduago ateratzen gera Chicagotik, ez dakit ze arrazoi dela eta! Neri ya, bost ajola, ze behintzat banoa Boisera!

Hegaldia lo egin nahian ematen det. Azkenean, berriz, azken 2 urte hauetako Eurovisioneko kanturik gogokoenak entzuten ematen det denbora, nere buru nekatua animatu nahian. (No no neeever.... no no neeever!!!!!!!!!!! eta horrelakoak. Para novatos, Alemania 2006. Country abestia. Si ya me veo, cantandola en un caraoke de Boise vestido con botas y gorra de cow-boy!!) Eta, konturatzerako, 20 minutu eskas Boiserako! Leihotik begiratzen det. Nola deskribatu paisaia? (ze pena enuela argazkirik atera). Mendi pilo bat, baina, super arraroak, mendi formarik gabe eta bulto arraroz josiak. Eta itxura hiper-desertikoa. Baina kolore hori ez det inoiz ikusi paisaietan. Marroi-okre eta hori baten nahasketa bitxia eta kasi beldurgarria. Ilargian ikusten naiz une batez. Ez, Idaho da! Baina bapatean ibai batek desertu hori erdibitzen du! eta mendiko karretera bat ere ikusten det. Kotxe bat. Eta aurrerago, berriz, ibaia zabaldu egiten da. Presa bat. Eta kotxe gehiago. Salbatu naiz, ez nago ezerezaren erdian. Eta bapatean mendi horiek bukatu egiten dira eta lautada bat. Eta etxeak. Eta lurra gero eta gertuago. Konturatzerako lurreratzen ari gara. Boisera iritsi naiz! Sentsazio oso arraroa det. Hemen bizitzen emango det nere bizitzako urte osoa?

Trasteak hartu. Banoa hegazkinetik kanpora. Konturatzerako Izaskun aurrean det! (Izaskun= aurreko urteko irakaslea, aurrerantzean bertako unibertsitatean lanean izango dena). Aze poza! eta berarekin Rosa Mari eta Josu. Rosa Mari hemen jaiotako emakume bat da, eta euskera primeran hitzegiten du, baina hori bai, bizkaiko eta yankeelandiako ahoskerak nahastuta. Kasi me meo!! Eta Josu bere ume txikia da, ikastolan izango dan horietakoa. Beno, maleta bila noa.... eta ez da agertzen!!! joder, ezin det sinistu!! Ya... me da igual!! Izaskun eta biok bere kotxean sartu eta.... egun hautan egongo naizen familiaren etxera goaz. Hiriaren erdialdea zeharkatu degu. Capitol boulevard. Ustet aurrerantzean askotan pasatuko naizela bertatik. Eta amerikar etxe tipikoak ditun kale batetik pasatzen gea. Eta bapatean... bidean gora! Nere familiaren etxea urruti geatzen da!!! Azkenean, pixkat kostatuta baina topatu degu lekua!!!

Etxeko emakumearen izena Jennifer Anderson da (vamos, que casi como la Jennifer Aniston de Friends!). Ume txiki bat du. Corey. 3 urte egin ditu bezperan. Ikastolara hasiko da astebete barru. Etxea, handia, eta oraindik obretan, zeren beraiek ari dira konpontzen pixkanaka pixkanaka. Geroago senarra dator. Ray. Amerikar tipikoaren itxura dauka. Afari ederra degu eta tertulia entretenituan pasatzen degu atsaldea senar-emazteek, aitonak, ume txikiak, etxean dauden 3 txakurrek, Izaskunek eta 3rok. Izaskun badoa, aitona eta bere txakurra ere bai. Eta ni hortxe geratzen naiz leihotik begira. Bereziena. Euria egin du. Gutxienez duela hilabete etzuela egiten. Badirudi nik ekarri dudala Euskalherritik. Azkenean beheko pixura noa, bertan baitako nere logela. Eta arraro sentitzen naiz. Azken finean Boisen naiz. Bi hilabete daramatzat hau guztia bideratzen. Eta.... oraindik guztia prozesatzen ari naiz!

Benetan nekatuta nagoenez, 10etarako erdi lo nago. Beno.... ondo etorriko zait hemengo ordutegietara ohitutzea!

Gaurkoak.... beste egun baten,.... ze dagoeneko mordoa idatzi det!!!! Baina aurreratuko dizuet une honetan ikastolan nagoela, bakar bakarrik, eta nahiko bitxia egiten zaidala guztia.

urtebetetzea...

ZORIOOONAK NERIII

ZORIOOONAK NERIII

ZORIONAK ANTONIOO

ZORIOOONAK NERII!!!!

Ikustezue, dagoneko 31 urte ditut!! ene! txikitan uste nuen adin honetara iritsita..... ezkondua izango nintzela, seme-alabak agian, eta seguru seguru, bizitza oso formalizatua eta egonkorra. Ba.... pozten naiz hala ez izateaz!!! Ondo sentitzen naiz, gazte, bizi eta pozik gainera. Hori bai, faltan botatzen zaituztet Atlantikoaren beste aldetik!!!

Lehendabiziko gauza, mila mila mila esker bidali dizkidazuen mezu, email, sms eta horiek guztiagatik. Asko, asko eskertu dittut!!!!!!

Eta azken ordukoak motz motz kontatzearren:

Atzo maleta jaso nuen!

Belgikako aspaldiko lagun bat ikusteko aukera izan nuen, Alex. Asko asko poztu nintzen! eta tertulia ederra izan genuen. eta de paso Eurovisioneko kantu mordoa entzun genituen!!!

Gaur berriz, egun ederra! Lasaia, eta oso atsegina!! Goizean, jeiki berritan, Inakirekin hitzegin det!! (ez dakizue zenbat poztu nauen deiak!). Ondoren gosaldu, amakin hitzegin (kriston gogua nuen ere!) eta bazkaltzera joan gera Mixel, Mark eta hirurok begetariano batera. Goxua! ondoren etxera bueltatu, siestita (como Dios geratu naiz), eta bueltatxo Montrealeko Mont Royaletik. Hau da hiriko parke handi bat, goikaldean geratzen dena, eta bertatik bista zoragarria da! (Horren erakusle, argazkia. Mixel eta biok). Gero beste bueltita hiri erdikaldetik ta orain afaltzeko prest gera Mixel, Xarles eta hirurok beraien etxean. Gainera Xarlesek egongela pixkat dekoratu du urtebetetzea ospatzeko eta ..... asko asko poztu nau horrek! Azken finean, aurten urtebetetzea ohizkoa dudan beste modu batera ospatu det, bai, baina oso egun polita izaten ari naiz, eta hori da inportanteena, ezta?

Muxu handi bana! Gaurkoan batez ere! Faltan botatzen zaituztet!!!

Bueno, eta orain utzi egingo zaituztet ze... aurki sabela betetzeko ordua iritsiko zaigu!

Montrealetik...

Euskal Herritik kanpo idazten dudan lehendabiziko aldia!

Nondik hasi? Gauza asko kontatu nitzake azken ordu hauei buruz. Garrantzitsuena, hementxe naiz, Montrealen eta gainera oso pozik. Hori bai, ez dut pixu gehiegirik ekarri. Azalduko dizuet.

Bidaia ondo hasi zen. Goizeko 7ak konturatu gabe iritsi ziren. Are geyo, azken uneko urduritasunak efektua izan zuen nigan, gauza guztiak behar bezala egin gabe aldegin nuela pentsatu bainuen. Berriz ere agurrak, kasu honetan San Blaseko familia: Itzi eta Seba erdi lo (logikoa) . Horacio, oraindik oheratu gabe (logikoa ere bere kasuan). Eta Ibon, espreski jeikita ni behar bezela agurtzeko. Eskertzen da!! Ay, faltan zaituztet jada!! Oihane nere bila etorri zan puntual puntual (ez nuen gutxiago espero, Oyi!) eta hortxe joan ginen aeroportura, bezperakoak elkarri kontatzen. Berriz ere agurra. Joder, ze zaila egiten da batzuetan! Eta hor bai, abentura hasia zela konturatu nintzen. Egia esan, denbora nahikoa izan det mentalizatzeko, zeren duela bi hilabete hartu nuen Boisera joateko erabakia, baina, hala ere kosta egiten da aldaketa datorrela buruan sartzea (neri behintzat ikeragarri kostatzen zait). Eta konturatzerako Madrileko bidean nintzen, sentsazio berezi batekin: agur, orain arte bizi eta ezagututako guztiari! Gabonetan itzuliko naiz.

Madrilen dena espero moduan. 3 ordu t,erdi nituen baina, nahiko motz egin zitzaidan tarte hori. (agian telefonoari itsatsita pasatu nituelako minutu gehienak). Eta konturatzerako berriz ere hegazkinan sartuta! Hori bai, oraingoan bidaia luzeago bat aurretik: Madrid- Philadelphia. Hainbat kontu aipatu nitzake hegaldiari buruz: azafatoek, ni papas de espanyol (màs americanos que una hamburger!), batzuk oso bereziak gainera. Komentario bat aipatuko, gustatu zitzaidalako. Bazkal ordua. Nere aldamenean 50 urte pasatxoko emakume bat. Gure aurrean, berriz, 50 urteko inguruko azafata bat, umore handikoa. Aukeran chicken or pasta. Aldameneko emakumeak ez daki zer aukeratu. Azafatari galdetu dio zer den hobea. Azken honen erantzuna: it`s just flight food! Gustatu zait.

Beno, eta harira joango naiz, zeren dagoeneko zuetako batenbat erdi lo izango da (ya veo las sonrisillas en cara de màs de uno. Bai, zuek Hernaniko piezak!!) Eta beraz beste azafata eder baina erdi trabeloari buruzko pentsaerak ez dizkizuet azalduko ( hori bai, que estrès con water, coffee or tea? ez dakit zenbat aldiz errepikatzen zuen esaldi bera minutu baten!). En fin, hegaldia nahiko ondo, ze lo pasa nuen ia denbora guztia (ez da harritzekoa, bezperan lorik ez nuela egin kontutan izanda). Eta hortxe iritsi nintzen Philadelphiara. Eta hortxe hasi ziren nere buruhausteak. Berez, bi ordu nituen dena egiteko. Nahikoa. Inmigration. Kola luzea. Aldamenean Bilbotik datorren gizon bat, eta hortxe biok hizketan, gure turnoa itxaroten dugun bitartean. Ay! eta nonbait kola txarrean jarri ginen, ze agente heldu eta umoretsu bat erdi bekadun pipiolillo bati azalpen guztiak ematen ari zen eta horrek prozesu guztia mantxotzen zuen. Kuriosoa: nire txanda iristerakoan, agenteak esaten dit nere bisado mota (Q1) ez duela inoiz ikusi lanean daramatzan 9 urtetan. Nonbait Disneyn lana egiten duen jendeari ematen diote. Uy! zer topatuko det Boisen? zertaz mozorrotu beharko det lanerako?

Beno, azkenean dena ondo, baina kasi ordubete joan zait. Maleta jaso behar det. Itxaroten ordu laurden gehiago. Ez da agertzen. Maletak bukatu dira. Joder, earki hasi gea. Eta orain zer? Montrealera iristerakoan Luggage Claim dion stanera joateko aipatzen didate. Eta hobe det mugitzea, bestela konexioa galduko det. Eta, berriz ere segurtasunetik pasatu behar det. Kola luzea. 35 minutu bakarrik nere hegaldia ateratzeko, eta terminalez aldatu behar det. Benetan urduritzen hasten naiz. Azkenean erdi kolatu egiten naiz. (nere aurpegia ikusita, ez da harritzekoa jendeak utzi izana). Zapatak kendu, pasa detektorea, jarri zapatak, hartu poltsak. Eta ni ya korrika aeroportuan. Ya me veo completamente colgado en Philadelphia eta maletarik gabe. Eztarrian urduritasun gustu mikatza. Eta autobus batean sartzen naiz, F terminalera dihoana. Eskerrak 5 minutuko kontua dela. Berriz ere korrika nere atera. Eskerrak, azken abixua ematen ari direnean iritsi naiz, hegaldia ateratzeko 20 minutu eskas falta direnean. Une batez, las he pasado putas. Ia negarrez eta guzti. Baina, behintzat Montrealera doan hegaldia hartu det.

Eta hurrengoa ya lasaiago doa. Ordubete luze baten Philadelphia- Montreal egin degu (eta nik buruan hori Donostia-Bilbo Pesan egitea dela). Badaezbada maleten zintan pazientzia osoz bilatu det nerea, baina ez da agertzen, of course! Luggage Claimen maletaren istorioa kontatu diet eta lasai egoteko esaten didate, bidaliko didatela. (ikusi beharko Montrealen egiten ditudan egunetan iristen den. Espero baietz, bestela...). Eta ya behin kanpoan, Mixel nere zain!!! hau poza, eta hau lasaitasuna!!!

Eta horixe. Bere etxera etorri gera autoz. Han Xarlestxo zain (Mixelen mutila). Ederki afaldu, ederki edan eta tertulia ederra. Etxe honetako duela 3 urteko oroitzapen mordua etorri zait burura (hemen izan nintzanekuak, klaro). Eta konturatzerako lotan nago. Lasai, kontent.

Gaur, berriz, goiz esnatu naiz (jo, tia, esto del jet-lag es lo màs!). Mixel eta Xarles lanean dira, eta ni, hementxe nabil zuei idazten. Ondo nago. Pozik nago. Eta aurki, kalera, Montreal bixitatzera!

Argazkian, atzoko uneetako bat. Ibon, Horacio eta ni San Blasen. Egun bakarra joan da eta dagoeneko urruti geratzen zait!

last call

Ai ene! Nola azaldu hitzez une honetan sentitzen detena!!!

Bi ordu barru Oihane nere bila dator eta berak Honyarbiko aeroportura eramango nau. Iritsi da eguna!! Banoa Boisera! (Beno, hobe esanda, gauzak espero bezela badoaz, gaur gauean Montrealen izango naiz Mixel bixitatzen). Ezin det sinistu!!! Alde batetik poz handia det eta irrika handiagoa oraindik ere datorrenarekin. Bestalde, etxekoak, lagunak, Iñaki, Donostia eta azken 30 urte hauetan inguratu izan nauen guztiari agur esatea.... ba arraroa suertatzen da benetan, eta pena handia ematen ditela ere atortu beharra daukat. Izan ere, azken hilabete hauek oso onak izan dira orokorrean eta... nolabait etapa hori isten ari naizela iruditzen zait. Seguru etxetik kanpo denbora asko pasa izandu dezuenok sentimendu hori ederki ezagutuko dezuela!

Tira, espero dezagun ondoren etorriko dana ere aurrekoa bezain ona izatea!

Aizue, zuetako askotaz aurrez-aurre despeditzeko aukera izan det, baina denengana iristea ezinezkoa izan zait. Barkatu iezadazue! Hala ere, zalantzarik etzazue izan, zuetako beste asko ere gogoan zaituztedalako. Are geyo, idatziko dizuet emailen bat, I promise!!!

Beno, utziko zaituztet. Ea nondik idazten dizuedan hurrengo emaila! Hori bai ezberdina izango dala!! Eta orain banoa, zeren... oraindik maleta bukatu gabe dudala esaten badizuet? Bai, halakoxea naiz!

Muxu handi bana eta laister arte, artistas!!!

A! hementxe doa azken egunetako irudirik maitagarrienetako 1: abuztuak 11, familiako bazkaria aman etxen. Haitz terremoto eta Xabat terrazako piszinan ederki pasatzen. Ingurukoek bustita bukatu genun, baina poz-pozik.

atzera kontua hasi da...

Kaixo denei! Abentura berri bati hasiera emateko prest naiz!!!

Azkenean, hementxe det azken aldian hainbeste desio izan dudana!!! Nere pasaportea, EEBBetara joateko bisado eta guzti! Gaur goizean ekarri dit mensajero batek etxera. Seguru ez zuela jakingo zer nolako poza eman diten bera ikusteak! Eta orain nire bidaia martxan jartzeko moduan naizela esan dezaket.

A! Andoni naiz. Eta blog honetara kasualidadez iritsi bazera (alegia, pertsonalki ez banazu ezagutzen), jakin ezazu kriston tipua naizela. (nabari da pozik nagoela, ezta?) Beno, lagunek behintzat hori esaten didate (horretarako dira lagunak, bestela...). Beno, baina orain enaiz hasiko neri buruz hitzegiten, ze.... kasik hobeto pixkanaka ezagutzen banazu. Hori bai, aurreratuko dizut astebete barru (eta orain bai, kasik seguru esan dezaket) abentura berri bati hasiera emateko moduan izango naizela. Horregatik, izenburuan esan dudan moduan, atzera kontua hasi da!!!

Ongi etorriak izan zaitezte nere mundura. Gure mundura!