ongi etorri Andoni!!!

Listo, etxean naiz jada!!!

Bidaia luzea izan da eta ia lorik ez det egin.

Eta maleta bat ez da garaiz iritsi.

Nekatuta nago

baina....

ez dakizue zein pozik nabilen!!!!

laister ikusiko zaituztedala espero det.

Eta, ala, orain ohera noa.

amets ederrak danoi!

...but I don't like Delta (part 2)

Iepa denei, berriz ere!

Egun ederra izan da gaurkoa. Gaur eguerdi aldera atera gera kalera, nahi baino beranduago, baina, eske nere maletak non ziran eta noiz jaso genitzakeen jakin nahian eman degu denbora mordua telefonoan. Alferrik.

Tira, baina azkenean joan gera kanpora, bai! Eguraldi ederra, hotza baina oskarbi. Eta gaurkoan ere paseillo bat ematearekin batera Manhattaneruntz abiatu gera. Bertan Danen lehengusu batekin eta bere neska-lagun berriarekin elkartu gera eta buelta politt bat eman deu beraiekin. Ondoren, berriz, guk biok Times Square aldera jo degu eta.... hostia!!! Zer da hori??? Hitz gutxitan esateko, planeta osoko kapitalismoaren erakuslerik handiena!!! Eta ez da exagerazioa!!! Begiekin ikustekoa, benetan! Dena egoitza ikeragarri altuak. Argiz jositako kartel erraldoiak. Munduko dendarik handienak eta garestienak: Tiffanys, Cartier, Voutton, Prada..... eta gainera, gaur abenduaren 24a zela kontutan hartuta, kalean manifa bat zegoela zirudien. Baina, ez, jendea azken orduko erosketak itten zebilela suposatzet. Too much, benetan! Azkenean horrelako jendetzan artean dezente agobiatu gera eta horregatik alternatibarik hoberena hartu degu. Central Parkera joan gera! (xelebreena zera da, hantxe ondo ondoan dagoela, hiriko alderik "mugituenaren" aldamenean).

Central Park, beraz..... Handi-handia, benetan atsegina, paseo eder bat eman degu bertatik. Bereziena zera da, parkean barrena ibili ondoren lasaitasun pixka batez gozatzeko aukera ere badela, baina, hori bai, parkeko kanpokaldean egoitza altu horiek ikusten jarraitzen dezula. Kontraste brutala, eta oso erakargarria aldi berean. Beno, konturatzerako Harlem auzora iritsi gera. Eta hiri erdiko etxe garestiak alde batera utzita, bapatean jende latino ugari ikusten hasi gera. Hori dauka NYek, kontrasteen ondorioz instant batean beste hiri baten zaudela dirudiela. Harlemen Danen lagun baten katuei jaten eman diegu eta ziztu bizian metroa hartu eta berriz ere Brooklyn aldera jo degu, zeren han hitzordu bat egina geneukan.

Kuriosoa, oso kuriosoa. Duela egun batzuk Luis Foncillasek (radio euskadiko korrenpontsala EEBBetan) eitb.com en duen blogean idatzi nuen, Kirmen Uriben komentario bat zala eta (nik Renon ikusi nuen). Baina uste nun nere aportazio hori etzala publikatu, errorea ematen zuelako. Ba, aurreko larunbatean, NYeruntz abiatu behar nuenean Luis honen email bat jaso nuen. Zeharo harrituta gerau nintzan. Eta besteak beste, Euskal Etxea erakutsi ziezadakeela esan zidan. Ni poz-pozik, joateko kusiosidadea nuelako (bai, gero eta folkiagoa naiz!). Beno, ba azkenean gaur arratsaldean geratu gera. Oso tipo jatorra! Bere etxean txakoli pixkat edan eta ondoren oriental fashion batean ospatu degu gure gabon gau partikularra. Elkarrizketa benetan interesgarria. Luisek, kazetari-korrespontsala izateaz gain, MTVrako ere egiten du lana, post-produkzio sekzioan. Eta mila kontu bitxi ditu kontatzeko. Dan eta bera politikari buruz eta hauteskunde presidentzialei buruz luze eta zabal hizketan aritu dira.

Afal ostean, berriz, potetxo bat hartu degu, azkar azkar, baina, badaezbada Danek eta biok etxera jo degu, maletak edozein momentutan iritsi zitezkeela esan baitigute. Eta guk sinistu!! Dagoeneko gauerdia pasatu da eta beraien arrastorik ere ez! Ikusi beharko EHra iritsi baino lehenago jasotzen ditudan. Pentsatze hutsak.... oso urduri jartzen nau.

(Azken orduko gehiketa. Maletak goizeko 7 terdietan iritsi dira. Eta horietako bat, goiko arkazkian ikusten dezuen moduan. No comment)

I love NY!!!! (part 1)

Eguberrion denei!

Suposatzet gaur gauerako afaria prestatzen izango zeratela jada, ala agian zuetako asko poteren bat hartzen, gurasoen etxean afari goxoa jan baino lehenago. Beno, ni, berriz, esnatu berria naiz nere laguna Danen etxean, eta gaurkoan ere turismo pixka bat itteko asmoa deu New Yorken.

Atzo egun osoa neri gustatzen zaidan moduan eman genuen, oinez, turismo itten. Brookyn auzotik abiatu eta Manhattaneruntz joan ginen (tartean metroaren laguntzarekin). Konturatzerako Wall Street inguruan ginen. Egoitza handi handiak! Eta bertan "0 zona", alegia dorre bikiak biltzen zituen ingurua. Nola ez, 2001eko irailaren 11a burura etorri zitzaidan. Orduko irudiak eta zientzia fikziozkoa zirudien une surrealista-beldurgarri hori nola bizi izan genuen. Tira, baina pentsamendu horiek berehala uxatu nituen hiriko beste inguru batzuk bixitatzearekin batera. Ferry bat ere hartu genun, Manhattanetik atera ginen eta ez dakit ze izen duen irlaraino zihoan. Tartean, the Statue of the Liberty ikus ahal izan genuen. Halere, inpresionanteena, dudarik gabe, apurka hiriko dorre handiak nola urruntzen zihoazen ikustea. Gero, bueltan, Manhattaneko beste kale eta abenida batzuk zeharkatu genituen. Ez galdetu zeintzuk, ze oso ondo ere ez dakit! Tira, eta euria ere egin zigun tarteka, baina horrek bost ajola, horrelako leku batean zaudenean!!!

Eta gaur, ba eguraldi ederra egiten du eta orain, berehala kanpora ateratzekotan gera. Baina badet buruhauste eder bat. Maletarik gabe nago oraindik ere. Eske, hona etortzeko ruta aldatu zidaten, eta nola ez, siguiendo con la costumbre americana, maletak etziren azaldu. Teorian atzo deitu inbertzidaten, noiz ekarriko zittuzten abixatzeko. Baina, nanai de la china! Eta, ni, berriz, deika eta deika atzo Delta konpainiakoen telefonora. Los muy cabrones, 40 minutu eman nittuen atzokoan zain, eta etzidaten deia hartu sikiera. Eta gaur goizean, berriz, beste orduerdi bat eman det telefonoari pegatuta, azkenean inkonpetente batek ezer argirik ez esateko. Aze plana!!! Beno, kalera goaz azkar azkar!!!

p.d. Oraindik ere esan beharra daukat mentalki ez dudala behar bezela barneratu New Yorken nagoenik.

etxeruntz!!!

Iepa people!!! Egunak pasa dira eta... konturatzerako Gabonen bezperetan sartu gera!!!

Suposatzet zuetako asko sekulako biharamunaz eongo zeatela Santo Tomas eguna dala eta, kabrones!!!!

Beno, ba hemen Boisen dena ondo. Azken asteetan nobedade gutxi. Gauzak kontatzeko, ba bai, beti dira, baina tira.... atzo klaseak bukatu genitun eta 4 ordu barru New Yorkeruntz abiatuko naiz!!! Han 2 egun terdi pasa eta dena ondo badoa 26an hantxe izango nauzue!!!

Eguberrion!!! Merry Christmas eta egun zoriontsuak igaro ditzazuela!

laster arte

Home, sweet home???

Ieup!!! Dena ondo???

Ostirala. Ze ondo!!! Egia esan astea ziztu bizian pasa zait. Beno, zuetako gehienei askoz ere azkarrago, seguruaski, konstituzioan zubia dala eta. Esperoet egun patriotiko ederra izango zenutela denek. Nik, berriz, hain urrun egon arren, trikornio bat jantzi nuen nolabait zuengandik eta Espainiatik gertuago sentitzeko.

Aizue, aspaldi ez dizuedala nere pixukideei buruz hitzegin. Ba Montyk (3etatik gazteenak) duela hilabete inguru alde egin zuen eta bere ordez Ed izeneko gizon jubilatu berri bat etorri da. Jatorra dirudi, baina nonbait besteei janaria lapurtzen hasi da eta.... gainontzeko biak gaizki esaka hasi dira. En fin, baina hau ez da ezer ez, gure apartamenduan lehenago gertatu direnekin alderatuta. Agarrarsu, que vienen curvas!!!!

Dirudienez, duela urtebete pasatxo nere aldameneko logelan bizi zan gizona hil egin zan.... Etxean.... (ez dakite seguru, baina seguruaski 2 egun eman zituen horrela logelan). Eta okerrena zera da, gainontzeko pixukideek uste dutela gizon hil egin zutela.

No. No estoy contando una peli de miedo, ni de terror, ni es el dia de los inocentes en America. Egia gordina, besterik ez. Nonbait gizon horrek 40 urte pasatxo zitun, baina oso gaixo zegoen. Biriketako gauza edo. Arnasa bere kabuz hartzeko gauza ez omen zan. Horregatik makina baten beharra zuen eta horri lotuta ibiltzen zan uneoro. Askoz ere zaharragoa zirudien. Etzan gai etxeko sarreran dagoen postontzira ere joateko oinez. Otorduak antolatzeko ere pulamenturik ez omen zuen. Eta bere logela zerri-zerri omen zegoen (y un olor que flipas, parece ser). Dirudienez gizon horren aita sarritan etortzen zan laguntzera, baina gainontzekoek badakite liskar asko zituztela eta aitak semea jotzen zuela. Beno, parece ser que un viernes vino el padre de visita. Egun horretatik aurrera pixukideek ez zuten gehiago entzun arnasa hartzeko makinaren soinua. Gauza arraroa. Gizona etzan hurrengo egunean gelatik atera. Eta gainontzekoak, ba euren eguneroko bizimodua egiten. Igande horretan, berriz, aita agertu zan berriz ere eta ordurako semea hilik zegoen, ohean etzanda. Poliziari deitu, ekipo bat etorri zan gorpua altxatzera, eta pixukideak flipando en colores. Galdera mordua egin zizkieten. Eta aitak, portzierto, gorpua aurkitu ondoren etxera aldegin omen zuen. Beno, kontua da bi aukera logiko daudela gertaera horren aurrean. Edo: 1- gizonak makina itzali zun, alegia, bere buruaz beste intzun. 2- aitak makina itzali zuen. Alegia, semea akatu zuen. Esan bezela, nere pixukideek uste dute bigarren aukera izan daitekeela zuzenena.

Ay, ene. Aurreko egun baten dutxan nengoen bitartean pentsatu nuen duela ez hainbeste denbora gizon ura ni nengoen leku berean ibiliko zala horrelako gauzak itten. Que escalofrio!

Beno, eta orain beste kontu arinago bat. Azkenean jakin det nere pixkude Tinyk 60 urte dituela. Zaharragoa dirudi, portzierto. Eta oso jatorra da nekin, baina, hori bai, aste honetan me ha pillado un par de veces por banda, y me ha metido un par de chapas!!! Beno, horietako batean hildakoarena kontau zidan. Acto seguido me explica su problema de corazon. Tinyk eztula mordoa itteu (gauez sarritan entzuten det). Jaio zenetik bihotzeko arazoren bat izan du. Are geyo, duela 10 urte baino geyo bihotzeko ebakuntza intzioten eta transplantea ittekotan izan dira, pentsa. Bueno, pues parece ser que el corazon se le puede parar en cualquier momento. Horrelako amago pare bat izan omen dittu. Azkena, aurreko urten. Bapatean lurrera erori zan, zentzurik gabe, eta bihotza gelditu in omen zitzaion une batez. Baina, gero berriz ere martxan hasi zan. Beraz, bizirik jarraitzen du, baina oso konsziente da bere egoerataz. Bere familiako kide batzuk modu berean hil dirala kontatu zidan. A! Eta duela hilabete batzuk pixukideak asko kezkatu ziran. Egun batez baino gehiagoz etzuten Tiny ikusi. Etzuten eztulik entzun, eta kotxea, berriz, kanpoko parkinean zegoen. Gure beste pixukidea, Steve, apartamentuetako segurata da, eta hori dela eta giltza maestroa du. Beraz, logela zabaldu eta .... etzegoen inor. Tiny kanpora jun zan egun batzuk pasatzera eta dirudienez bere familiakideren bat etorri zan bera jasotzera. Ordutik, batenbatek egun bat baino geyo etxetik kanpo ematen duenean, abixatu itten dira, para evitar sustos.

Home Sweet Home!!! Beno, dirudienez, agian otsailetik aurrera ikastola ondoan dagoen apartamendu batera mugitzeko aukera izan dezaket. Bakarrik bizitzeko. Y yo digo, con el ambientillo que tengo en casa? Pentsatu inberkot!!!

If you are going to San Francisco....

Aupa denei!!! nondik hasi? Hainbeste bidai-kontu dittut zuei aipatzeko... (aviso, va largo, largo, largoooooo. Hartu arnasa eta denbora apur bat. Beharko dezue!)

San Francisco. Zoragarri!!! Hiria mordu mordua gustatu zait! "Vaya sorpresa" esangozue, bai, bakit, baina eske benetan, sekulako xarma du lekuak!!!

Azaroak 21. Asteazkena. Ikastolako lanak behar baino pixkat lehenago bukatuittut eta aeroportura eraman nau Marak (gure zuzendariak). Konturatzerako California bidean naiz, baina oraindik nere buruak ez du guztiz asimilatu aldaketa. Hegaldian dena ondo. Nituen indikazioekin SFko downtownera errez iritsi naiz eta instant baten Mixelekin eta Marcekin (Montrealeko lagunak) biltzeko aukera izan det Park 55 hotelean. Sinestezina!!! Jo, ze sentsazio atsegina eta arraroa aldi beren!! Egia esan abuztuan Boisera etorri baino leno Mixel bixitatzeko aukera izan nun, beraz etzan hainbeste denbora ere elkar ikusten genuela, baina horrela, SFkon biltzea.... too much!!!

Beno, ba trastek hotelean utzi eta.... kalera.... afaltzera. Ni oraindik flipatuegia, esan bezela! Valencia kaleko tapas jatetxe baten afaldu deu. Un clavazo, jan degunerako, baina ke mas da, gustora-gustora nago. Portzierto, zanpantzarren argazki eder bat dago esekita jatetxeko pareta baten. Flipau! Ondoren lagun zahar bati deitu diot, Donostian duela 7 urte ezagututako Dani. Berez Renokoa da Dan (duela gutxi hiri hartan bixitatu dudan Dawnen laguna. Biak USACeko giriekin bizi nintzela ezagutu nituen). Azken 3 urteetan SFkon bizi izandu da, baina orain New Yorkera joan da. Asteazkenean, ordea, SFra etorri da, Thanksgiving familiarekin pasatu behar baitu, Renon. Beraz, deituiot, ea ikus gaitezkeen jakiteko. Baina azkenen berak gaueko autobusa hartukou eta.... ezinezkoa. Beno, baina kuriosoa, duela 6 urte ez nuela bere ahotsa entzuten, eta sekulako ilusioa in dit. Eta gainera Gabonetan NYetik pasatu behar dudanez, ba elkarrekin eoteko aukera izango deula dirudi.

OK, que me enrollo. Afaldu, pote bat hartu deu Market kalean dagoen taberna fashion baten eta, hotelera, a descansar. Osteguna. Goiz esnatu gea Mixel, Marc eta hirurok. Dutxau, jantzi eta kalera! Hotel inguruko kafetegi baten gosaldu ostean, turismo pixkat ittera jun gera, hiriko hondartza aldera hain zuzen ere. Eguraldi ederra itteu, zerua urdin urdina eta giro epela. Hondartza ingurua.... increible! Oso oso atsegina. Hendaiako ingurua gogorarazten dit. Beno, eta ozeano Pazifikoko ura ukitu ostean, hortxe barneratu gera Golden Gate Parkean barrura. Munduko parke urbanorik handienetakoa, portzierto. Luzeran 5 kilometro, pentsa. Zuhaitz mordua, txoriak ere bai, eta Marc eta Mixel zoratzen (txoriena Marcen lanbidea izateaz gain, bien afizioa ere bada aspalditik). Eta hortxe, inoiz ikusi ez dituzten espezieak behatuz denbora mordua pasa deu, paseatzen genun bitarten. Ondoren, berriz, Julia izeneko neska batekin bildu gera, (Marcen laguna). Thanksgiving eguna denez, bere lagun batzuen etxera doa bazkaltzera eta .... gonbidatu egin gaituzte. Beraz, planak aldatu eta.... hiritik iparraldera joan gera, amerikarrek ospatu ohi duten moduan pasatzera Thanksgiving eguna. Giro lasaia eta atsegina topatu degu gonbidatuen etxean. Jan deu, paseo eder bat ere eman deu eta.... azkenean SFra buelta, baina iluntzeko 8ak inguru. Mixel eta Marc nekatuta daude eta hotelean geratzea erabaki dute, baina, neri egia esan pekatua iruditzen zait, ze.... San Franciscon gaude! Beraz, hirian barrena buelta bat ematera atera naiz bakarrik. Mordua gozatu det! Txino korrikalari batean azkar azkar afaldu ondoren, auzo txinatarrean barrena sartu naiz. Handia! Eta aldapaz betea (hiriko beste hainbat auzoren modura). Eta ia hutsik dago! Beno, eske, Thanksgiving eguna da (gure Gabon eguna bezela amerikarrentzat. bai, lo del pavo y toda la historia, pa los que no saben). Ondoren, berriz, Northbeach auzoa bixitatu det (auzo italiarra). Zoragarria!!!! oso oso atsegina eta politta! Gero, hiri erdiko kaleetan barrena sartu naiz berriz ere. Como de peli americana de polis. Vaporra kaleko alkantariletatik gora eta giro dekadentea (zenbat eskale) eta.... jo, ze metropolitanoa! Ikeragarri gustatzen zait!!! Tira, buelta eder bat eman ostean, hoteleruntz noa, ze.... bakarrik nago eta,... ez da berdina. Gauerdirako ordu laurden bat falta da. Gelan sartzerakoan Mixel eta Marc lotan dira. Ahal dudan soinurik gutxiena egiten saiatu naiz. Eta lotan geratu naiz instant baten.

Ostiral goiza. Goiz goiz esnatu gera oraingoan ere. Prestatu eta, kalera, egun horretarako alokatu degun kotxearen bila. Azkenean, goizeko 9ak pasatxo direnean hiritik iparralderuntz abiatu gera, munduko Redwood zuhaitzik altuenetakoak dituen parke bateruntz. Eguraldia zoragarria oraingoan ere. Bidean hainbat aldiz geratu gera paisaiaz gozatzeko (Sausalito ingurua in-pre-si-o-nan-te), txoriei erreparatzeko.... eta horrelaxe ibili gera lasai lasai. Ondoren parkea. Ikusgarria, oso politta. Eta lasai lasaia. Egia esan, San Franciscoko zentroarekin zerikusi gutxi du inguruak. Buelta txiki bat eman degu, argazki dezente atera, baina konturatzerako ordu terdi luze bat indeu barrun eta.... San Andreseko falla dagoen lekuaren bila joan gera. Kotxean buelta batzuk eman ondoren azkenean iritsi gera lekura. Paseillo de rigor, zuhaitzak, txoriak.... eta bai, falla topatu deu, baina.... egia esan ez da batere ikusgarria. Nik, ez dakit, me esperaba una pedazo brecha con pinta tenebrosa, eta topatu deuna zera da, maldan gorako zelai bat, eta bertan balla zahar bat erditik banatua, 2 bat metroko tartearekin. Nonbait 1906. urteko San Franciscoko mega terremotoaren eragin zuzen zuzena. En fin.... no coment.

Kotxean sartu gera berriz ere. Bazkaltzeko ordua ere bada (horario Europeo jada, eta amerikarrentzako zer esanik ez). Azkenean herrixka batera iritsi gera. Txikia, 3 bat jatetxekin. Jende pilloa dabil de turismeo. Eske, Thanksgivinen ondorengo eguna izanda, jende askok (nere modun) oporrak dittu. Se nota. Azkenean terraza baten bazkaldu deu, bukaera aldera nahi baino hotz geyo itten zun baina... enaiz kejauko. Eta, hortxe abiatu gera inguruko kosta aldera. Kilometro batzuk geroago paraje zoragarri batera iritsi gera. Hau bai dala ikusgarria!!! Point Reyes North Beach. Noizbait inguru hau bixitatuz gero, benetan, bixitatu beharreko lekua. Mendi aldea. Etxerik ez inguruan. Errepide bakarti bat. Eta hondartza luze luzea. Eta pazifikoa berriz ere. Guretzat bakar bakarrik. Iluntzen hasi du, eguzkia sartzen ari da eta gainera ilargi betea da! Minutu gutxi batzuk eman ditugu paraje eder horretaz gozatzen.

Ilundu du. Buelta kotxera. Hiriruntz goaz. Nik, egia esan San Franciscoko euskal etxea ere bisitatu nahi nuen. Baina berandu egin da eta.... urruti xamar geratzen zaigu. Berriz ere Golden Gate zubia zeharkatu (3. aldia jada) eta hotelera. Pixkat deskantsau eta, afaltzera!! Marci gomendatu dioten japones batera goaz. Bereziena zera da, dj bat dula musika elektronikoa pintxatzen. Viva lo eclectico! Beno, egia esan dezente itxaron behar izan degu mahaia topatzeko. Eta gero zerbitzatzen ere nahiko motel ibili dira. Ni gustora geratu naiz. Marc, berriz, oso oso nekatuta dago eta hotelera jun nahi du. Beraz, azkenean afaldu ostean, ni pote ni leches. Ostiral gaua izanda. En fin.... eguna luzea izan dalako, bestela.....

Larunbata. Nere azken egun osoa da eta .... egia esan oraindik ez det hiria ia ezagutu! Hay que poner remedio. Goiz esnatu gera (oraingoan aldameneko gelako emakumearen ahotsak medio. Gros chien!). Kalera goaz, Chinatown eta Northbeach aldera, (nik bi egun lehenago gauez egin nuen moduan). Baina, egia esan, gauez gustatu bazitzaidan, egunez oraindik askoz geyo!!! Eta Marci eta Mixelei beste hainbeste. Batez ere italiarren auzoa. Ederki gustora biziko nintzateke inguru horretan!!!! Eske, hain atsegina da, hain xarmanta, hain berezia, hain ezberdina!!! Ondoren, Coit Tower. Hiriko bista bikaina degu bertatik. Eta gero Russian Hill. Edo hobe esanda, munduan dagoen kalerik berezienetakoa ikustera jun gera. %40ko pendiza duen maldadun kalea. Motza eta estua. Xelebreena zera da, kotxeak zig-zag egiten jeisten direla bertatik. Horregatik da hain famatua eta turistikoa. Portzierto, aldapatxoa oinez jeisten degun bitartean ez dakit zenbat aldiz entzuten degun turisten kotxeetatik "If You Are Going To San Francisco" kantu mitikoa.

Autobusa hartu eta... cambio de barrio. Haight Streetera goaz. SFko etxe mitikoak eta denda eta kafetegi mordua. Hortxe pasatu ditugu arratsaldeko ordurik potoloenak, eta de paso konprillaren bat ere in deu (nik kazadora bat). Iluntzen hasita, berriz ere hotelera. Mixelek eta Marcek siestilla in nahi dute eta nik downtownetik beste buelta bat emateko aprobetxatu det (egia esan, Virgin dendan sartu eta peli batzuk erosittut, poco mas).

Hotelean mutilekin bildu eta kostata, baino azkenen afaltzeko lekua aukeratu deu. Mission auzora goaz, lehendabiziko gauean bezela, oraingoan vegetariano batera. OK!! Bitartean Marcori deitu diot telefonoz (duela 4 urte San Blaseko ne etxen pare bat hilabete eman zituen giria, orain SFkon bizi dana). Jo, baina azkenen ezingo gera geratu, ze bere neska lagunaren Donostiako lagun batzuk iritsi dira egun horretan eta oso nekatuta daudenez, ba etxera joan dira. What a pitty! Beno espero beste baten elkarrekin eoteko aukera izatea. Ondoren, berriz, Marc bere lagun Juliarekin gelditu da festa batera juteko, eta Mixel eta biok, berriz, Castro auzora goaz, a conocer el ambiente de la ciudad. Teorian pote bat hartuber deu. Azkenean hiruzpalau zerbeza dira. Eta etxeratzeko prest gaudenean gauza xelebre-xelebre bat gertatzen da. Mixel komunean dago. Ni, berriz, bakarrik dantzatzen. Eta nere atzen gazteleraz hitzegiten ari diran neska eta mutil bat. Bapaten esaldi bakar baten entzuteitut Boulevard eta Bretxa hitzak. Lo de Boulevard pasa (hiri askotan daude horrelakoak, baina Bretxa! Eta biak batera!!!). Sin pensar me doy la vuelta y le digo a la tia. Eres de Donosti? Eta neska baietz, con cara flipada. Eta mutila ere bai. Beno, ba xelebrea kontua. Aurkezten gea. Loinaz eta Inaki dira. Biak donostiarrak. Neska Chicagon dabil lanean eta mutila handik iparraldera, Wisconsin ingurun oker ez banago. Beno, para mas casualidad, neskak Eskolan dantzatu zuen duela urte pilla pilla bat, txikien taldean, ni sartu baino lehenago, nonbait. No me lo puedo creer!!! Konturatzerako ordubiak dira. Tabernak isteko ordua. Eta azkenean bakarrik noa hoteleruntz, Mixelek plana baitu. Paseatzen noa azkenen, gustora gustora, ikeragarri gustatzen baitzait hori egitea, batez ere hiri handi eta ezezagunetan.

Igande goiza. Azken bueltilla San Franciscotik. Auzo italiarrean gosaldu det, oraingoan bakarrik. Gero Marc eta Mixelekin bildu eta portu aldea bixitatu deu. Baina denboraik ez zait geratzen eta... agurtu behar ditut mutilak!! Pena handia emateit. Beno, egia esan egun hauetan batzuetan taldeko hirugarrena nintzala sentitu naiz, eta Quebeceko frantsesarekin desesperatu ere in naiz une batzutan. Baina orokorren oso gustora egon naiz, beraz logikoa da. Hurrengoan non eta noiz elkartuko ote geran galdetu diot nere buruari. Eta aeroporturuntz joan naiz. Han azken sorpresilla bat. Ez didate exerlekurik eman, overbookinaren eraginez. Baina azkenean espero nuen hegazkinan itzuli naiz Boisera. Home, Sweet Home! Bai, baina... aze hotza! 4 grado inguru. Nere oporrak bukatu dira! Ene, orain Gabonetako eskapadan pentsatzen hasi berkot!!!

elurra!!!

Gaur goizean hotzez esnatu naiz. Ohean bueltaka nenbilen bitartean pentsatu det: "ez da harritzekoa, gero eta hotz geyo itteu gabez, eta atzo egun osoan leihoa zabalik utzi nuen". Baina espero ez nuena zera zan, pertsiana zabaltzerakoan elurra ari zuela ikustea! Eta etxe ondoko parkea zuritzen, pixkanaka-pixkanaka. Flipau!!!

Beraz, ikastolarako bidean poz-pozik jun naiz. Gero, egia esan, orduak pasa ahala elurra desegiten joan da eta, une honetan ez da arrastorik ere ikusten hiri barruan. Bai ordea inguruko mendietan. Eta, egia esan, ustet hobe dudala ohitzen jutea, ze seguruaski aurrerantzean askotan egongo dira tontorrak modu horretan.

Portzierto, ez dizuet kontatu, baina aurreko ostiralean hockey partidu bat ikusten izan nintzan estreineko aldiz. Estos americanos!!! Dena egiten dute a lo yankee. Boiseko taldeak (Steelheads) dibisio txiki baten jolasten duen arren, jende ugari joan ohi da euren partiduak ikustera. Are geyo, sarrerak lortzea ez omen da hain erraza. Quest Arena aretoa jendez gainezka. Ikastolako ume baten (Parker) gurasoek gonbidatu gintuzten. Andrea eta Tucker. Beraz 4 ginen, bikotea, Bakarne ta ni (edo hobe "ia 5" esatea, ze Andreak bonbo ederra du). Ta esan bezela, hockey partidoak ere parafernalia ederra du. Jende guztia jaten eta edaten (ni ez dakit zertara doazen, partidoa ikustera ala sozializatzera). Eta horrez gain musika uneoro altu altu zegoen (hard-rocka, portzierto). Ta noizean behin oihu edo txalotu inbergenun, jokalariak animatzeko. En fin.... toda una experiencia.

Gainontzean, ba aurreko asteburua benetan lasaia izan da. Boisen gelditu gera eta gauza handiegirik ez degu egin. Hiriko bizitza. Ondo dago. Baina, nik esango nuke indarrak biltzeko aukera paregabea izan deula zeren... bihar San Franciscora noa!!!! Ostegunean Thanksgiving eguna ospatzen da EEBBetan (accion de gracias). Eta guztira 4 egun libre ditudanez, ba.... eskapada bikaina!!! Gainera sekulako gogoa det ze bertan Mixelekin eta Marcekin topatuko naiz. Eta baliteke lagun zaharren bat ere han ikustea (Dan, Marco). Kontatuko!!!

kasinoak eta artzaiak...

(horixe eta askoz gehiago ere bada Reno!!)

Astelehena (harritzekoa). Ikastolan nago, gaurkoan gurasoekin bilera mordua degu, baina batzuk hutsegin dutenez, hementxe naiz tarte libre bat aprobetxatzen. Izan ere, gauza mordua kontau nahizuet!!!

Iragan asteburuan Renon izan gera Bakarne eta biok. Gogo handia nuen hiri hau bixitatzeko eta ezagutzeko. Eta merezi izan du!

Egia esan Reno ez da batere politta. Are geyo, nahiko zatarra eta dekadentea ere dela esango nuke (batez ere egunean zehar). Baina, horrek ez du esan nahi interesgarria ez danik. Batez ere kontutan izanda kasino mordua duela. Esperientzia berezia benetan kasinoena! Eske, bai, bai, pelikuletan ikusten dan modukoa da, areto handi-handi1 eta bertan tragaperra pilloa, mota guztietakoak, eta beste mahai mordua joku ezberdinetan apostuak itteko. Tristea ere bada, egia esan bertako giroa. Goizeko 10ak dirala? berdin du, ze beti ikustea jendea txanponak sartu eta sartu, eta botoiei ala palankari eman eta eman, baina modu mekanikoan eta aurpegietan espresio berezirik gabe gainera. Gaueko ordubiak dirala? ya el colmo. Ostiral gaben mutil gazte bat makina baten aurren lotan ikusi genun (tengo la prueba, alegia, argazkia. nahi duenari bidaliko diot).

Beno, baina, vamos por partes! Ostirala. Atsaldeko 5.30ak. Ikastolako txiringitoa itxi deu eta Oliviaren amak aeroportura eraman gaitu. Primeran! Hegazkina orduerdiko atzerapenakin atera da baina, azkenean iritsi gera Renora!!! Eta han gure zain, aspaldiko aspaldiko lagun bat, Dawn. Donostian ezagutu genuen elkar, orain 7 bat urte, lehendabiziko aldiz atzerritarrekin bizitzen jarri nintzenean. Egia esan, garai hartako oroitzapenak bikainak dira! Agian horregatik nuen bera ikusteko hainbeste gogo. Azken urteetan ez dugu harreman handirik izan, baina Boisera etorri berritan email 1 idatzi nion eta.... begira, azkenean bere hiria bisitatzeko aukera izan det! Ba Dawn oso jatorra da, eta gainera bikain bikain portatu da gurekin. Beno, ba berarekin bildu, Circus Circus hotelean trasteak utzi eta .... afaltzera! Bakarnek kontaktu euskaldu bat egina zuen jada. Joseba Zulaika, bere anaiaren laguna. Ba zita genuen lekura joan eta nortzuk topatuko? Bernardo Atxaga (Renon urtebete emango du), Mari Jose Olaziregi (idem de idem) eta Kirmen Uribe, hau ere idazlea eta poeta, eta gainera kuriosoena zera da, lehendik elkar ezagutzen genduela, ETBtik. Surrealista xamarra afariarena. Gu, iritsi berriak, nere laguna Dawn eta letretako adituak. Koktel kuriosoa. Ba guztiok elkarrekin egon ginen tartea nahiko motza izan zan, baina ederki pasa genun. Eta gero Bakarne, Dawn eta hirurok zerbeza bat hartzen geratu ginen eta hitz eta pitz ordubiak arte.

Larunbat goiza. Lo gehiegirik ez det egin. Bost ajola, enaiz lo egitera etorri Renora. 19. solairuan dagoen logelako leihotik begiratu det. Egia esan hiriak bezperan erakusten zigun irudia zeharo aldatu da. Nere aurrean argiz eta kasinoz betetako hiria azaldu beharrean, orain Reno gris eta itxusi bat dakusat. Sentsazio hori gainera areagotu egingo da pixka bat geroago, hiria kale mailatik aztertzerakoan. Gosaltzeko tartea. Kalera joan gera kafetegi baten bila. Baina.... ze bitxia, gure inguruan kasinoak besterik ez ditugu, eta denda oso gutxi ikusten da, eta kafetegirik ez. (jatetxe eta kafetegi gehienak egoitzen barruan kokatzen diralako, alegia kasinoetan). Posible da? Tira, azkenen topatu degu gustuko bat (kasualidadea, baina bertan Kirmen eta Esti (bertan ikasten edo lanean dabilen neska euskaldun bat) topatu ditugu. (Ya empiezo con mis casualidades!). Ondoren, bueltilla downtownetik eta ondoren buelta gure hotel-kasinora, Dawnekin gelditu baikera.

Hiritik nahiko gertu dagoen Lake Tahoe ezagutzera eraman gaitu. Mendi inguruan gelditzen da lakua, 2000 metrotik gora, oker ez banaiz. Ingurua zoragarria da, ederra benetan. Eta giroa, berriz, nahiko iluna. Oraindik bereziago egiten du paisaia. Euria itten hasi da. Baina ze demontre, Renon euririk ez omen du itten eta!!! Beno, guk gure ibilaldiarekin jarraitu degu lakuaren inguruan . Hondatza antzeko batera iritsi gera (Californiako muga pasatu ostean). Jo, ze inguru atsegina!!! Lasai lasaia, politt-politta! Gustora izango nuke apartamendu bat hortxe! Bazkaldu eta.... gure bueltakin jarraitu degu. Truckee izeneko herri batera iritsi gera. De pelikula!!! Gogoratzen aspaldiko oesteko pelikulak? Trena herrixka bateko geltokira iritsi da. Inguruan egurrezko etxe batzuk, estilo berezikoak. Ba, horixe da Truckee. Ze cute!!!! Ta konturatzerako ilunduta. Buelta Renora eta afaltzera joan gera, bertako euskal taberna baten San Martineko afaria ospatzen baitute.

Ay ene, ze surrealista! Louis' Basque Corner jatetxea 70ko hamarkadan sortuko zutela suposatzet. Eta ordutik ez dutela eraberritu ere gaineratuko nuke, estetikagatik diot. Tabernatik dudan ikuspegia xelebrea da. Barran sartuta makina tragaperra antzeko batzuk (Renon gaudela ez ahaztutzeko). Atzekaldean, paretean, berriz, euskal dantzarien postal tipikoak, eta ondoan ameriketako bandera duen postala, bere eagle edo arrano eta guzti. Argi dago, basque diaspora is different!!! Eta kamarerak??? 50 urte pasatxo dituzten bi emakume puska, poxpolina traje negargarri batzuekin jantziak. Jo, ze pena argazki kamerako pilak bukau in zitzaizkidala, ze bestela.... Beno, eta hortxe ibili ginen afaltzen bertako euskaldun zaharrekin batera. Alde batetik kuriosoa eta politta da ikustea nola bizi duten gure kultura, eta nola mantendu nahi duten (hortxe ibili dira luze eta zabal hizketan artzaien borda bat erakustoki bihurtzeko behar duten diruaren inguruan). Bestalde, anbientea ere pixkat rancioa eta zaharkitua egiten zitzaidala onartu beharra dakat. Baina, esan bezela, curious, very curious.

Eta ondoren, Bakarnek eta biok "ninya" bat in deu (que nos las hemos pirado, vamos) eta ameriketara jun gera, alegia, bertakoen tabernetara. Beno, taberna bakar batera, hobeto esanda. The "Green Room" oker ez banaiz. Zuzeneko musika, bertako banda rockera pare bat, nahiko sin mas diranak ikusi, zerbeza bat hartu eta .... etxera.... lotara. Jo, ze txintxo!!!!

Igandea. Beste kafetegi bat topatu deu gosaltzeko. Bueltilla de rigor kaletik. Baina, oraingoa ezberdina da. Veterans Day ospatzeute AEBetako hiri askotan. Eta ondorioz kalean militarren desfileak daude. Ay ene! que miedo! Beno, ba hortxe geratu gera, aho bete hortz, gaztetxuek desfilatzen zuten bitartean. Inguruan amerikar modua banderitekin, "go our troops" eta antzeko mezuak zeramatzaten karteltxoekin e.a. Eta gu, ba flipatuta. En fin, alde in deu, presa genulako. Dawnekin gelditu gera. Hirian dagoen euskal artzaiei eskainitako eskultura ikustera eraman gaitu. Kanpokaldean dagoen parke batean kokatzen da. Nestor Basterretxeak egin zuen 1989. urtean. Jo, ze kuriosoa pentsatzea duela urte asko euskaldun mordua Reno bezelako inguru ezkutu batera iritsi zirela eta horietako asko bertan bizitzen geratu zirela! Argazki pilloa atera ditugu eskulturaren inguruan. Gero paseo ederra, vegetariano baten bazkaldu eta hiriko bista eder batetaz gozatu deu. Eta aeroportura jun baino lehenago Dawnen etxetik pasatu gea (ze politta!). Izan ere, duela 7 urte Donostian ateratako argazkiak ikusi behar genituen. Eta oroitzapen mordua etorri zait burura, aspaldian ikusi ez nituen aurpegiak, Kathy, Dan, Airielle, Bobito, Aaron, Eric, ... , guiriekin egindako plan ero batzuk, Hannah suediarrak beti zeraman berokia, eta horrelakoak. Beno, baina konturatzerako Dawn agurtzen ari naiz eta hegazkin barruan gaude. Noiz ikusiko degu elkar berriz ere? Hori denborak esango du.

(Argazkian, esan beharrik ere ez, euskaldunak Renon! Ostiraleko afariaren irudia. Hau ere kuriosoa, ezta?)

trick or treat....

Ostegun santu. Eta zuetako gehienek festa eguna izango dezue. Ni, berriz, ikastolan nabil, eguneroko modun, umek zaintzen eta horrek dakartzan gehigarriekin (mukik garbitu, panyalak aldatu e.a.). Baina atseden bat aprobetxatu det lerro batzuk idazteko blog honetan.

Atzo nere lehendabiziko benetazko Halloween gaua ospatu nun! Duela urte batzuk, guiriekin bizi nintzanen egin nun sasi Halloween bat Donostian (oaindik goatzen naiz horretaz). Baina zerikusirik ez hemengoarekin.

Berez, nahiko egun xelebrea eta eroa izan genun ikastolan. Ume guztiek mozorroak ekarri zituzten eta jakina, ohizko eginbeharrak jokoengatik aldatu genitun. Jo, zenbat argazki atera nitun!!! Eske, hain xalau zeuden ume guztik!!!! Aze fauna: katua, tximua, pirata, Shreck, Elmo, dinosaurioa, Hanna Montana, Skeleton, eta nola ez .... printzesak!! Eta abar geyo....

Beno, lan-eguna giro onean pasa genun. Ondoren, berriz, nere debilidadea dan Josuren gurasoekin bildu ginen, afaltzera gonbidatu baigintuzten Bakarne eta ni. Baina asmo nagusia zera zen, umeek "trick or treat" nola egiten duten ezagutzea. Bazpa azalduko dizuet hori dala Halloween gaueko ohitura nagusia, alegia, atez ate goxoki eske aritzea. Tinbrea jo ostean, Trick or Treat esan behar dute umeek (trukoa ala tratua) eta ondoren bi aukera daude, goxokiak ala joku/susto bat jasotzen dute). Beraz, 8ak aldera Harrison Boulevard aldera jo genuen (hiriko etxerik dotoreenak hantxe dira). Ke pasada!!! Que currada!!! Ikusgarria etxejabeek nola prestatzeituzten euren atariak espreski egun horretarako! Mota guztietako kalabazak, beldurrezko dekorazioa: kalaberak, xaguxarrak, sorginak, lapidak.... Herensuge bat eta guzti ikusi genun! Bitarte horretan Izaskun (aurreko urteko irakaslea eta gure laguna) gurekin bildu zan eta ondoren bera, Bakarne eta hirurok Izaskunen beste lagun batzukin bildu ginen etxe baten zerbeza batzuk hartzeko. Azkenen gauerdirarte luzatu ginen.

Eta gaur ikastola zabaltzea tokatu zait. Lo gehiegi ez det egin, beraz, baina .... ze demontre, beste gauza batzuk ere inberdittugu!!! Gainera asteburu honetan Boisen geratuko gera, beraz, izango det aukera pixkat deskantsatzeko. Beno, ala agian ez, ze Mortzilla dinner izenekoa ospatuko dute Euskal Etxen larunbat honetan. Kontauko nola doan hori ere bai!!!

bideoan Josu agertzen da, bere izebaren etxe-atarian trick or treat itten. Ke salau!!!

Seattle (oso polita da)

Pentsa une batez Seattlen. Zer dakizue? Zer etortzen zaizue burura?





Neri, orain arte, kolore grisa. Euri asko itten omen du. Hiri industriala izango zala pentsatzen nun. Eta ez oso kosmopolita. Bestela, nola da posible aurreko hamarkadan Grungea bezelako mugimendua sortu izana bertan? (Nirvana, Pearl Jam eta abar luzea)





Ba.... oker nengoen!





Pasa berri dan asteburu hau Seattlen eman degu Bakarnek ta biok. Ostiral eguerdian umeak ikastolan utzi (Mara ixten geratu zan) eta aeroportura joan ginan. Ordubete geroago hegazkinan sartuak ginen eta beste hainbeste pasa ostean, berriz, Washington estatuko hiri nagusira iristen. Inguruko bista bikaina. Paisaia berdea (Euskal Herriaren antzekoa), mendiak (elurra eta guzti) eta eguraldi bikaina!!! Zegokigun autobusa hartu ostean, zentro aldera abiatu ginen, gure ostatuan trasteak uztera. Uau!!!! Seattleko downtown aldea, eta batez ere lehendabiziko avenida zoragarria da!!! Bizi bizia, jende mordua, denda pillua eta kafetegi gehiago oraindik ere. Arraza eta kolore guztitako jendea. Eta hantxe, gertu gertu, The Green Tortoise hostela (gure 2 egunetarako etxea). Egia esan, gomendagarria bakarriz ez, Seattle bisitatuz gero, ustet leku egokiagorik eztezuela topatuko. Merke merkea, (20 dolar patu deu bakoitzak). Garbia. Komunak? De hotel de lujo, benetan. Ohea ondo zegon eta gosari konpletoa barne. Ah! Eta hiriko lekurik interesgarrienetik minutu erdira. Alguien da mas?





Beno, ba trasteak utzi ondoren, salto baten Pike Marketen ginen. Agian guretzako horrelako azoka bat ikustea ez da hain berezia, EHan asko ditugulako. Baina hau polit-polita da. Eta badu zeozer oso berezia. Arrandegi baten langileek salgai dauden arrai piezak bota egiten dituzte mostradoretik kanpora. Beste langile bati, erosleari, jendeari. Bitxia benetan. Ez dakit jende geyo eoten dan erosten ala argazkik ateratzen. Ondoren, paseillo de rigor ingurutik, lehendabiziko avenida hartu eta Pioner Square ingurura. Hiriko alderik zaharrena. Bertan adreilu gorriko egoitza ederrak nagusi dira eta nabari da portua ere ez dagola batere urruti, antzinako fabrika eta lonjak izan zitezkeenak hortxe jarraitzen dutelako, baina eraberrituta, etxeetan, dendetan bihurtuta. Eta esan dizuet Seattlek kafeteria mordua duela???? Estilo guztitakoak. Hori bai, que pasada Starbucksen monopolioa! Gehiegizkoa. Baina geroago jakin genuen horren arrazoia. Starbucks Seattlegoa da. Are geyo, sortu zuten lehendabiziko kafeteria ere ikusi genun.



Buelta ederra eman ondoren (Bakarne eta biok marabillatuta hiriarekin, batez ere portu inguruko bistarekin. Atzeko mendiak gezurretakoa zirudien!), afaltzeko ordua! Vietnamita bat. Baina nahiko korrikalari. Hori bai, Seattlen bizi dan euskaldun bati deitzeko aprobetxatu genun. Beno, gizon hau berez Boisekoa da baina 15 urte daramatza han bizitzen. Eta euskeraz ederki moldatzen da. Beno, ba hurrengo egunean gurekin gelditu nahi ote zuen galdetzeko deitu genun baina, ke ba!!! orduerdi geroago gurekin zan. Eta aitortu beharra dakat, gida bikaina izan deula oaingo hontan. David Jayo izena du. 40 urte inguru. Gurasoetako bat Mutrikuarra. Are geyo, etxia ere badute bertan eta Donostian, berriz, urtebete emantzun euskera eta gaztelera ikasten. Oso jatorra, oso irekia, eta barre mordua itten du. Berarekin bildu ostean, poteoa ingenun inguruko taberna ezberdin batzutan, euskal tradizioaren modura. Hori bai, zuritoen partez zerbeza handiak. Dios, zenbat aldiz junber izan nun komunera!!! Portzierto, eon ginen tabernetako bereziena, Crocodile izeneko bat. Kasik Hernanikoa zirudien. Muy grunge. Ba Nirvana taldekoak han hasi omen ziran jotzen ezagun bihurtu baino leno.



Halere, zerbeza batzuk hartu ostean, nahiko goiz erretiratu ginen etxera. Hurrengo goizean, berriz, dezente goiz jeiki ondoren, kalera salto egin genun hiriko beste hainbat txoko ezagutzeko asmoz. Horrela jakin genuen Downtown osoa ez dala dendak eta kafetegiak. Beste eraikin askok ofizinak eta bankuak dituzte. Eta kale horiek inpersonalagoak ere itten dira. A! Eta Seattlek Shopping izeneko zona bat ere badu. Ederra, zaindua. Hori bai, berriz ere globalizazioaren menpe bizi gerala frogatzeko balio izan zidan emandako bueltak, ze.... betiko dendak!! Ia ezer berezirik ez. Beno, zeozer bai, baina hori geroago kontaukoizuet.



Eguerdian Davidekin bildu ginen berriz ere. Eguraldi bikaina. Eta beste bueltaxka bat eman ondoren, ferrya hartu eta inguruko irla batera joan ginen. Bikainena Seattlelgo panorama apurka apurka urruntzen gure aurrean. Inpresionante! Irla horretan, berriz, bueltaxka bat eman genun. Herri txiki bat. Kriston etxiak, level-level. Dena oso politta, zaindua.... en fin..... lo ultimo que me esperaba de Seattle. Ay, que gracia, eta Davidek dena azaltzen zun bittarten, 'oso polita da' errepikatzen zun uneoro. Ustet inor etzala horretaz jabetu, baina zalantzaik gabe, asteburu osoan gehien errepikatu deun esaldia izan da! Gero buelta berriz ere hirira eta han turismeo pixkat geyo, baina oraingo honetan hainbat auzotatik. Horrela jakin degu, esate baterako "auzo komunista" bat duela Seattlek. Beno, baina eder ederra, hau ere denda txiki pilluakin, liburudendak, pitxiak, kafetegiak.... eta Leninen eskultura handi-handi bat. Ameriketan.... unbelievable! Eta ondoren, afaltzeko Sushi!!! Que bueno! eta gero beste inguru bateko tabernak ezagutu eta, hortxe de juergilla. Nahiko light. Baina hiriko inpresio ederra emateko adina behintzat bai. Hoi bai, hurrengo baten, farra guarra!!! Ze ustet Seattlek hori eta askoz gehiago ere eskaintzeula!



Igandea. Gosari earra gure ostatun eta .... bai, asmatuzue. Kalera. Hoi bai, oraingo honetan shopping pixkat, ze demontre. Denda handi bat fitxatuta genun. Bertan almazen handi hoitako baten sobrak dittuzte. Zapatena, inpresionante! Aukera itzela eta prezio oso oso onetan. Bakarrik esangoizuet Bakarnek eta biok Imelda Marcosen antza geyo deula oain herenegun baino. Nik azkenen bi pare zapata eta korri itteko zapatilla batzuk erosi nitun (bai, noizean behin me entra el furor consumista eta..... ezin det erremedioik jarri).



Eta askoz geyo ez.... afrikano baten bazkaldu genun (goxoa, baina razioak txikiak). Gero azken bueltilla bat. Smith dorreko 35. pixura igo ginen hiriko beste perspektiba bat jasotzeko. Eta maletak jaso ondoren, autobusa aeroporturuntz, eta handik etxera atzo iluntzean.



Eskerrak horrelako bueltillak egiteko aukera degula gero eta txikiagoa iruditzen zaidan Boisetik. Orain, berriz ere ikastolako egunerokoa deu. Baina, hori bai, aste honetan Halloween ospatzen da Ameriketan. Festa egunik ez degu izango (shit!). Halere, kontaukoizuet nola doan dena. Gauza bakarra aurreratukoizuet. Ume batzuekin batera Trick or Treat itteko asmoa deu!!!


p.d. Aurreko idatziko argazkia aldatuet. Izar!!! Ke potxola!!! Eta hori jaio berriko argazkia dala! eta hemen berriz, bideo berezi bat, Seattlegoa. Kalean gaudela, bapatean gure gainean milaka txori, egan eroen moduan. Arraro-arraroa. Hitchcocken pelikula gogora etorri zitzaigun.

izarrak eta ilusio berriak...

Blog honetan noizean behin sartzen zeratenek aldaketa bat sumatuko zenuten agian. Orain arte azken kontakizuna zena kendu egin det. Arrazoi ezberdinak ditut horretarako. Alde batetik lagun batzuen gomendioa jarraitu det (Ivan, Amayi). Bestalde, nik ere azken aldian izandako egun ilunekin bukatu nahi dudanez eta rollo txarrak alde batera utzi nahi ditudanez, ba horixe, buruan bueltaka eta bueltaka izan ditudan kontuak blog honetatik desagertarazi egin nahi izan ditut. Baina ez da horien aurrean ez ikusiarena egin nahi dudalako, baizik eta beraiek gainditzea dalako nere helburua. Eta horretarako, duela astebete sentitutakoak atzean utzi beharko ditut. Ez da erraza izango, ordea.

Astelehena. Zuetako batenbatentzat badakit zer suposatu ohi duen astelehenak. Bizimodu berria hasteko aukera berria. Beno, egia esan nere astelehena ez da berezia izan, nahiko arrunta esango nuke, baina halere datozen egunak aurrekoak baino hobeak izatea esperoet. Eta horretan ahaleginduko naiz.

Izan ere, bizitzak tarte ilunak izaten ditu, bai, baina zoragarriak ere bai!!!

Herenegun albiste bikaina jaso nun. Osaba egin naute berriz ere. 5. aldiz!!! Eta estreinekoz neskatxa bat degu familian. Izar.

Egia esan oraindik ere gauza gutxi dakit berari buruz. Badakit erditzea espero bezela jun zala, min dezentekin azken zatian (aupa Alazne! Hori da hori indarra eta adorea dezuna, berriz ere epiduralik gabe!!!), baina azkenean larunbatean goizeko 9.45etan (ustet) Izar berri bat jaio zan. 3 kilo terdi pasatxo. Hilehoria da eta begi argiak ditu. Bera aurrez aurre ikusteko eta besoetan hartzeko desiatzen ari naiz, baina hori oraindik ezinezkoa denez, ba argazki batekin konformatuko nintzateke. Ea noiz bidaltzeizazuen batenbat!!! (eso va por la family!!)

Horrez gain, mila kontu txiki ditut kontatzeko. Baina aukeraketa egin behar dudanez, hementxe errepaso labur bat.

- Lagun berriak itten hasi naiz. Very very important!!! Hizkuntzak praktikatzeko aitzakiarekin, Bakarnek eta biok hainbat intercambio / exchange lortu ditugu:

Alde batetik frantsesa praktikatzen hasi naiz Mariakin (hemen bizi dan neska euskaldun oso jatorra) eta berak ere beste interkanbio bat zuenez, ba ostiralean 3rak geratu ginen. Azken honek Megan izena du. Amerikarra. 7 hilabete eman zituen iaz Frantzian. Ordubetez bakarrik aritu ginen, baina oso rollo ona eman zidan. Eta gainera primeran hitzegiten du.

Beste bi interkanbioak, berriz, ingelesa-espainola praktikatzeko egin ditugu:

Daniela. Bosniako emakume bat. Ostiralean ezagutu genuen eta egia esateko flipatuta geratu ginen bere bizitzarekin. Gerraren ondorioz Belgrado utzi behar izan zuen eta hainbat urte Kroazian eman ostean (paradojikoa, baina egia) EEBBetara etorri zan duela 10 urte baino geyo. Ingelesa ederki menperatzen du, beraz. Eta orain gaztelera ikasten dabil.

Dakota. Kontu hau xelebrea da. Kontaktua emailez egin genuen eta Bakarnek eta biok neska zala pentsatu genuen. Baina, bai zera! Boiseko mutil gazte bat da. Oso jatorra. Oraindik ez du gazteleraz ondoegi hitzegiten, baina kriston gogok jartzeitu praktikatzeko. Eta gainera ostiralean afari baten egon ginan bere bitartez, eta ederki pasa genun. Herrialde ezberdinetako jendea eta leku horietako janaria. Tope erasmus. Bazan garaia horrelako zerbait itteko!!!

-Asteburua, berriz, Sun Valley ingurun eman degu, ze artzaien azoka/ festa bat ospatzen zan bertan eta gainera gonbidatu in gintuzten hango etxe baten gelditzera. Artzaien inguruko festa baten, noski, euskaldunak ezin ziran falta. Are geyo, aspaldi inguru hauetara etorritako gizon emakume batzuk ezagutu genitun. Anbiente ederra (sesentero, baina oso ona). Eta bide batez hemengo batzuen bizimoduekin ederki flipatzeko modua izan genun. Vamos, se podian hacer unas novelas y pelis.... que no veas. Eguraldi ederra. Paraje oso politak. Hori bai, denbora gutxi inguruak behar bezela ezagutzeko. Baina gonbidapen bat jaso degu nahi degunean bertara bueltatzeko, eskiatzeko! . Apuntatu beharko deu!!!

- A!!! Eta ahaztu baino lehenago, osteguneko pala partidoa irabazi egin genun!!! Ni txar-txarra oraingoan ere, baina eske beste taldean oraindik txarragoa zan beste bat zegon eta...

Etxera noa. Lotara. Gaurko eguna arrunta izan bada, biharkoa berezia eta bikaina izan dadin saiatuko naiz.

(argazkikoa, esan beharrik ere ez, Izar. Egun gutxi batzuk ditu argazkian, baina dagoeneko Alaznen antza hartzeiot)

Atlantikoaren bestaldeko notiziak...

Iepa berriz ere! Oraingoan motz-motz. Zuen emailak jasotzea ikeragarri atsegin detela esan beharrik ere ez. Halere, albisteak oso pozgarriak ez direnean, ba.... zer esango..... oraindik ere gehiago goatzen naizela zuetaz. Are geyo, zuen aldamenean egotea gustatuko litzaidake (baina fisikoki, kasu honetan).

Ilaskiren ahizpa ingresatuta dago, eta oso larri eon omen da. Oraindik ere tristeagoa, kontutan izanda amatxo izan berri dala. Ea laister behar bezela osatzen dan!!! Animo, kari, eta muxu handihandi1!!!!

Eta gainontzean, ba email triste xamarrak jaso dittut azken egunetan: Oyi, altza porru, bestela legortu ingo zea!!! Fer, ez utzi adarra jo diezazutela!!! Ima, bekarena hortxe geratzen bada, ba.... denbora libre geyo gozatzeko!!!

Nik ere gorabehera batzuk izan ditut azken egunetan. Eske, oraindik ere pixkat gogorra itten zait batzuetan hemen egotea. Batez ere konfidantzazko eta gertuko jendearen hutsunea nabari detelako, gero eta geyo! Beno, ea pixkanaka nere tartea itten deten hirian, ikastolatik kanpo!

Gogoan zaituztet!!!!

"puertas a mi isquierda"

Astelehena. Uff! Eskerrak gaurko eguna bukau dala, ze hecho polvo nao oaindik ere! Asteburuak du horren errua!!!

Portland earki dao. Benetan!! Asteburua ala bizpairu egun pasatzeko plan bikaina! Bai Bakarneri eta bai neri, asko gustatu zaigu biei. Bada.... hiri-hiria, horrek suposatzen duen guztiarekin (eta egia esan, orain arte ezitzaidan iruditzen Boise hain herria zanik, baina konparaketak itten hasita.... kasik hobe ez ittea!).

Bueno, eta zer kontauko dizuet Portlandi buruz? Larrosen hiria deitzen diote. Kostaldetik oso gertu dago, baina hiriak berak ez du kostarik. Bai ordea ibai handi bat, Willamette izenekoa. Eta portu garrantzitsua ere, bide batez. Nabari da hiri zaharra dala, eta kasik esango nuke ukitu "europarra" baduela, ze, kaleak ez dira hain zabalak, eta etxebizitza batzuk ere dezente zaharrak dira (edo dirudite). Egia esan, Montreal gogorarazi dit pixkat, ze biek dute hain gustuko dudan nahasketa. Egoitza altuak eta txikiak, eta zentroalde bizia eta mugitua; eta bapatean, ondoko kalea lasai-lasaia da. Eta jatetxe pilloa, mundu osokoak, eta denda ugari eta etxebizitza oso polittak, burnizko balkoiekin, kanpoaldetik igotzeko ta jeisteko eskailerak dittuztenak. Eta parke pilloa ere badu. Eta, egia esan Downtown inguruan ibili gera denbora gehienean, baina punta batetik bestera oinez joateko 30 bat minutu besterik ez. Beraz, primeran! Halere aipagarria da hirierdian ibilgailu publikoa dohakoa dala. Unbelievable! (a! eta trenean, azalpen guztik ingelesez eta castellanoz. Hortik dator lo de "puertas a mi isquierda".

Eta zertan aritu gera? Ostiralean ikastolatik atera eta aeroporturaino eraman gintuen hemengo ama batek. Primeran, ze ordulaurden baino gutxiago behar da ikastolatik. Eta han dena lasai lasai eta ondo juntzan (Boisera iristeko gorabeherak ikusita, ni ya beldur nintzan!). Bertako aeroportutik zuzenean hiri erdiraino trena. 40 minutu. Kasik gure hostaleraino. International Youth Hostel horietako bat. Oso oso ondo. Kokapen bikaina, etxea oso politta, dena txukun txukun.... hori bai, kada friki bertan lotan!!! Beno, baina denbora asko ez degu pasa. Trastek utzi eta japones batea jun ginan afaltzera! Goxo goxoa, eta modu onean. Gero zerbeza batzuk, eta konturatzerako, yo con un pedete!!! Ay, hurrengo goiza, ordea, nahiko tortura izan nuen, seguruaski bezperako ardoa etzelako onegia ala nork daki.

Larunbata.... paseillo luzea hirian zehar. Saturday Marketera joan ginen. Oso ezaguna bertan. Postu pilloa, denetarik, (baina benetan denetarik!!). Eta gero zer? beste japones merke merke batean jan eta larrosen parkea ikustera jun ginan hiri kanpokaldera. Berriz ere buelta downtownen eta konprita batzuk Gap-en. Italiano baten afaldu eta zerbeza bat Kells izeneko taberna irlandes baten. Egia esan, egun osoa bueltak ematen pasa ondoren, earki nekatuta geunden, beraz.... back to the hostel! Eta atzo, berriz, beste buelta bat hiri erditik, txino vegetariano baten bazkaldu, eta egoitza baten 30. pisuan dagoen kafetegi batera joan ginen hiriko bista bikainaz gozatzeko prest. Ondoren trastek hartu eta.... berriz ere buelta Boisera!

Bakarnekin bikain! Bidai-lagun oso ona da. Batez ere kontutan izanda 48 ordu jarraian elkarrekin eman ditugula, very very important!!!

Eta orain, hurrengo irteera prestatzen hasi beharko!!! (ekonomiak uzten badu, of course, ze hemengo irakasle soldatakin.... una escapada por mes eta kitto!). Bueno, hurrengo asteburun zinemaldia dago hemen Boisen, eta Bryan Adamsen kontzertua. Beraz, hobe txintxo ibiltzea astean zehar!

bizimodu arruntera ohitzen.... ala ez?

Aupa aspaldikos!!! Dagoeneko hilabete baino geyo daramat Boisen! Eta normala dan moduan, hemengo egunerokoa gero eta arruntagoa itten hasi zait, (nahiz eta oraindik hirira guztiz ohituta eoteko asko falta zaiten). Hori dala eta, nere blogeko buruetak gero eta urriagoak izaten hasi dira, eta horrekin batera zuen email kopurua dezente jeitsi da, baina hori normaltzat ematet (are geyo kontutan izanda behar bezela erantzutea ezinezkoa egin zaidala).

Berrikuntzen arten...

1- gimnasiora juten hasi naiz! bazan garaia. Pare bat egunetan step-eko klasea hartu det. Eta ondo, ondo jun da. Hori bai, esplikazio guztiak ingelesez diranez, ba pixkat arraroa itten da, eta batzuetan zertxobait galduta ere sentitu naiz.

2- pala txapelketa bat jolastukot aurki. Benetan, ez da bazilada! Bai, nik, que la ultima vez que coji una pala fue en..... la ikastola (Ibon, hondartzako palek ez dute kontatzen!), y creo que al unico que le gane fue al Ruben! Bueno, ba kontua da pasatako igandean telefono dei bat izan nuela. Egun batzuk lehenago Euskal Museoan ezagututako gizon bat zan. Samuel. Pala txapelketarako bikote bila zebilela aipatu zidan, eta noski, ni euskalduna naizenez, ba geneetan daramadala usteu gizonak! Jolasteko gerau ginen hurrengo egunean eta.... hori bai izan zala surrealista! Frontoia Basque Bloc-ean dago, Gernika taberna eta museoaren artean. Hori bai, zahar zaharra da. Eta Samuel, berriz, ba 50 urte inguruko apaiza evangelista bat da. Euskalduna ez den arren, gure hizkuntza erakusteu museoan, ze 7 urte eman zituen bizitzen Anoetan, Tolosako eliza evangelikoarentzat lan egiten zuen bitartean. Ba kontutan izanda urte mordua pasa dala nik pala 1 hartu nuen azkenekotik eta horrez gain apaiza cincuenton batekin jolasten ai nintzala, eta Boisen, ba.... ulertukozue momento surrealistarena, ezta?

Gainontzen.... ba gauza aipagarri gutxi. A, bueno, esan nizuen korora jun nintzala? ba, aste honetan 2. ensaiora agertu naiz, baina, nik ustet azkena izango dala, ze... argi dakat ez dala nere lekua! Bai, ezagutzen nazuenek ederki asko dakizue kantatzea ikeragarri gustatzen zaidala, baina, eske hau ezberdina da!

A! Oraindik ere jende Boisen oso gutxi ezagutzen dudan arren, nereak itten hasi naiz, alegia, jende ezagun gutxi horrekin kalean topatzen. Bai, 2 aldiz jada, eta nahiko modu xelebrean. Baina hori ez dizuet detaillatuko!

Beno, eta orain utziko zaituztet ze.... umeak hementxe daude, nere atzen, bideo 1 ikusten, eta ez da plana. Portzierto, ordubete barru Bakarne eta biok Portland era goaz, asteburupasa! Hangoak bueltan kontatuko dizkizuet!!!

Argazkian, duela 5 minutuko estanpa. Umeak eta Bakarne telebistari begira.

Bideoan, berriz, asteazkeneko une kurioso 1. Koroko ensaioa eta gero Monica izeneko emakume baten despedida (bere etxera itzultzen da azken 7 urteak Boisen pasa eta gero). Hemen ere folkloreak indarra duela argi erakusteu. Bi emakume. Bata Koro, berez Donostiarra, baina hemen 30piko urte daramatzana. Bestea, berriz, gure ikastolako Alexaren amona. Enjoy!

John Waynen antzera....

Igande gaua netzako (zuetako gehienontzat aste berri baten hasiera jada!). Ohean eon beharrean ikastolako ordenagailu aurren oaingoan ere bai, hori bai, EHtik noiz deituko didaten zain (egazterako konexio bat inberdet minutu batzuk barru). Eta bitartean asteburukoak kontatzeko prest nabil.

Ondo pasa det, eta hori da inportanteena! Aurreratu nizuen moduan Izaskunek Bakarne eta biok gonbidatu gintuen bere lagun batzukin batera kanpinan joateko por-ahi. Ez genekien nora gindoazen eta egia esan oraindik ere ez dakit zehazki non izan gean! Ostiral atxalden ikastolatik aldegin, motxilatxoa prestau eta Izaskunekin eta bere lagunekin batu ginen. Guztira 10 ginen eta gehienak ezezagunak netzako. Baina egia esan, oso jende jatorra ezagutu det. Ea ba.... Maria (euskalduna), Boisen bizi dana eta bere mutila (beno, egia esan, senarra) David; Yani eta Diego, Txilekoak, eta Lucasen esperoan diranak (5 hilabetekoa dago Yani); Carmen eta Miguel, Txilekoak ere, eta Boisera etorri berriak; Andy, Californiako mutil 1, baina Boisen urte batzuk bizitzen daramatzanak; eta horiez gain, Izaskun, Bakarne eta ni. (ah! eta Coco eta GG, Izaskunen txakurrak!). Iparralderako karretera hartuta 2 ordu luzeko bidea egin eta gero eta gutxienez mendian gora 10 mila pasatu ostean, azkenean gaua non pasa erabaki genuen. Zelaitxo bat mendi puntan (bueno, hobe esanda antena batetik gertu geratzen zen parking antzeko bat). Hantxe afaldu genun eta ondoren, tertulia eder baten ondoren, lo egiteko zorroak atera genituen eta Daviden gomendioa jarraituz, "John Waynen estiloan" egin genuen lo, alegia, izarrak gure gainean genitula, kanin dendaren ordez. Eta egia esan izarren bista pasada bat zan, baina hori bai, aze nolako hotza goizaldean (eta hori arropaz josita geundela zakuen barruan).

Atzo goizean, berriz, zeozer gosaldu ostean, ditxosozko lakuaren bila jun ginan. Teorian mila t'erdi inguru inbergenun oinez. Hori dala eta, nik nere altus motxila besterik eneraman eta lo-zakua eskuetan (bulto ederra, portzierto). Baina.... ene bada..... bidea pentsatzen genuena baina dezente malkorragoa zan eta..... luzeagoa..... dezente luzeagoa!! Demontre, eta konturatzerako galduta geunden, hasierako planetik dezente aldenduta, eta baso baten erdian (gero suposatu degu hasiera-hasieratik bide okerra hartu genuela). Beno, zer egingo? Lasai hartu, zer erremedio! Eta baso erdin instalatu ginen. Tertulia, jan (gehiena tipo vegetariano, ze goxua!) eta lo. Bigarren gaua a la intemperie, 2000 metrotara. Hori bai, oraingo honetan John Waynek egingo lukeen moduan, su eta guzti (eta hori debekatuta daudela ze sute mordua egon da inguruan).

Egia esan, lo ez det nahi bezain ondo egin egun hauetan (goizaldera aze hotza), baina egoerak badu bere puntua. Eta gaur goizen, berriz, trastek hartu eta mendian gora abiatu gera, kotxeetara. Denbora dezente eman degu baina.... azkenean ordubiak baino lehentxeago iritsi gera (eta pote bat irabazi diot Bakarneri, jjejej). Ondoren, kotxean sartu, gu gure trasteak eta generaman hauts guztia, eta back to Boise! Sentsazio bitxia izan det iristerakoan ze....menditik etxera itzuli gera, baina orain nere etxea Boise da! eta pixkanaka ohitutzen noala iruditzen zait.

errekorrak eta estreinuak...

Dagoeneko hilabete daramat etxetik kanpo!!! Orain arte inoiz ez det hainbeste denbora pasa jarraian Euskal Herritik hain urrun. Eta egia esan, xelebrea da ze, zentzu batzutan azken 30 egun hauek oso oso azkar pasa direla iruditzen zait (batez ere azken astea, demontre, enteratu ere enaiz egin eta), baina bestalde, hainbeste gauza egin det, hainbeste gauza gertatu dira, azken agur egunak nahiko urruti gelditzen zaizkidala!! Denboraren dimentsioaren gorabeherak!

Azken emailetan, berriz, behin baina gehiagotan aipatu izan dizuet pixkanaka hirira ohitutzen hasi naizela, baina hemengo erritmoa hartzeko dezente falta zaidala oraindik ere. Bueno, ba aste honetan pauso batzuk eman ditut aurrera. Adibidez, dagoeneko hiriko liburutegiko sozioa naiz!!! ey, oso inportantea, batez ere kontutan izanda liburu mordoez gain, cd eta dvd piloa ere badituela (ay, baina, oain dvd erreproduktore bat edo ordenagailua beharko nituzke etxian). Bitartean, nere lehendabiziko liburua hartu det maileguan. A.M. Holmesen "Things that you should know" ustet dala bere izena. Duela gutxi autore beraren "This Book Will Save Your Life" irakurri det (Thanks Ibontxo!) eta dezente gustatu zaidanez.... a lo practico jun naiz!

Horrez gain (very important), gym bateko sozioak in gera Bakarne eta biok! Bazan garaia, ze hilabete t'erdi daramat kirolik in gabe, eta kontutan izanda oporretan bezela eman naizela denbora gehiena, alegia, etxetik kanpo, ba ez det jan nahi bezela eta.... demontre..... enekien grabitatea hain krudela zenik!!! Albert, parece que me estoy entrenando para disfrazarme de wonderwoman en Halloween!!! (eta orain ulertuko dezue goran topatutako argazkia! albertok eta bere fotoshop miragarriak egindako pieza urtebetetzeko aitzakiarekin. Marvellous!!!)

Eta ze geyo? ah bai!!! oso oso garrantzitsua, mugikorra erosi det! Orain arte erabilitako telefonoa utzi egin zidaten (Izaskun, thanks beste behin ere!). Beraz, hemendik aurrera hementxe topatuko nauzue: 001 208 392 5819.

Ta orain banoa, ze ikastola 30 minutu barru itxikot (aleluya!!) eta oraindik aspiradora pasa behar det eta horrelakoak. Portzierto, canpinean goaz asteburu honetan. Izaskunek eta bere lagun batzuk plana egina zuten eta Bakarne eta biok gonbidatu gaituzte. Hot Springs izeneko herrira goaz, eta gauza gutxi dakit baina, nonbait ur termalak dituzte bertan. Ummmmm!!! Kontauko bueltan, bale??

Zaindu, eta bitartean zoriontsu izaten saia zaitezte!!!

"ohhhhh Beyonce, Beyonce....."

ASTELEHENA, IRAILAK 10.

Aste berria nekatuta hasi det, egia esan. Asteburun lo gutxi, nonbait. Ey! Aipatzea ahaztu egin zitzaidan, baina hemendik aurrera astero konexio 1 ingot irratirako, egazterako, eta lehendabizikoa astelehen goizen izan da (nere igande gabean). Zuzenean. Beraz, nere gaueko 12.00ak pasatxo zian! MTV video sariak ordu horretan bertan ematen ai zian, beraz, erreza nun gaia hitzeitteko. Halere, nahiko sentsazio arraroa geratu zitzaidan. Azkarregi juntzan dena? beno, hurrengoan lasaiago hartzen saiatuko naiz.

Eta astelehena, esan bezela, logure dezentekin hasi det. Beno, pasako da. Gainera, Bakarne eta biyok ordutegia banatzen hasi gera. Beraz, 7.30tatik 17.30tara ikastolan egotearena bukatu da. Eta eskertzen da, pillua gainera! Eguerdian pare bat ordu izan dittut eta siesta eta guzti in det apartamentun.

Baina, zalantzarik gabe, eguneko hoberena kontzertuarena izan da. Sarrerak nolakoak ziran ez genekien (baina tabernan tokatuta, bikainak etziala izango suposatzen genun). Joan gara 7ak pasatxo Taco Bell arenara (gehienez jota etxetik 15 minututara oinez. La rehostia!!!). Barruan ni Dios! uy, ze arraroa. Portzierto, nos hemos hecho los suecos!! ea ba, esplikauko. Sarrerak, efectiviwonder, txarrenetakoak dira. Eszenatoki aurrekoak, o pixuan, garestienak (100 $ inguru). Lehenengo pixuan, de todo (60,80$). Eta gureak gora goran, bigarren pixun. Baina, kontutan izanda aretoa etzela beteko aurreikusi degula, ba lehendabiziko pixuan geratu gera eta hortxe exeri gera, erdi-erdin. Denbora pasatzen hasten da. 7.30ak. Oaindik areto herena ere bete gabe. Que mosca!!! Si es la Beyonce, conocida ya en el mundo entero. 8ak baino pixkat leno argik itzali itten dira. Jende gutxi gutxi oraindik ere. Gu exerlekuetatik mugitu gabe. Eta.... sale la telonera. Ah!!! Eske kartelean etzun jartzen ezerrez! Portzierto, ni me acuerdo de como se llama. Baina, hori bai, oso ahots politta du. Neska bat, pianoa jotzen. 20 bat minutu ematen ditu. Eta berriz ere argiak piztuta, eta ni pentsatzen... "como veamos por aqui el concert, de la hostia". Beste 20 bat minutu pasatzeia. Pixkanaka lekua betetzen joan da. (dagoeneko erdia inguru). A! Ez dago hain gaizki, 5000 pertsona inguru. Astelehen baten. Eta Boisen!!!

Berriz ere argiak itzali eta, hortxe atera da gure neska morroska!!! (aurreko aldian ikusi nuenean baino pixkat morroskago, todo sea dicho!). Como canta la cabrona!!! Hasteko, Crazy In Love. Empieza a tope! (ta nik pentsatzen, "ta zer utzikou bukaerarako?). Eta ondoren, de todo un poco, baina ia 2 orduko kontzertu luzea.

Alde onak: La tia se mueve que te vas de la olla! Eta abestu... no para de cantar, eta ahotsa uneoro, de la hostia. Eta, are zailago, abestu eta kantatu aldi berean!!! Chapeau! Txapela kentzeko modukoa. Eso es una artista!!!

Alde ez hain onak: Egia esan, bere look-a ez da oso ona. Nahiko leona dago eta makillajearekin pasa in dira. Parece una medio drag-queen. Eta jantziak, ba... de todo un poco, baina horietako asko.... dejan mucho que desear. Adibidez, pedreriaz osatutako malla color carne 1. Le queda mal, muy mal. Asi de claro. Eta, dantzarien rolloa, une batzuetan naahiko guay dira, batez ere mutillak. Baina, nik ustet hori amerikar kulturaren gauza dala. Eta deskantsuetan, (ze Beyoncek jantziak aldatu behar ditu), bere bandak soloak itteitu. Batzuk pittin bat aspergarrik.

Portzierto, kontzertuko une baten Ibon etorri zait gogora. La Beyonce estaba pegandose unos gorgoritos de esos que.... nola azaldu.... todos intentan imitar en OT. Eta pentsatzen nun hemen izango bazina, que te iban a explotar los timpanos, jejejjje. Baina alde ederra dago, y es que.... la Beyonce lo borda! A!! beste gauzatxo 1. Que raro, horrelako kontzertu baterako exerleku guztik exerita izatearena. Estos americanitos!!!

Ba, azkenen Bakarne eta biok etxera jun gera poz-pozik. Are geyo, kontutan izanda dohainik ikusi degula saioa eta gainera exerleku bikain batzutan. Alguien da mas?

bizitzak sorpresak emateizkigu...

LARUNBATA 8 (part II)

Hainbat euskaldunekin izandako sorpresazko topaldia eta gero, gaueko 23.00 pasatxo zirala, Bakarne eta biok bakarrik gelditu gera. "Benga, azken pote bat!!" esan diogu elkarri. Hori bai, euskal-folki nahikoa izan degunez, Boiseko gaua ezagutzera joan gera.

Egia esan, ez degu gehiegi ibili behar izan, Basque Bloc-a Downtownen dagolako, alegia, hiri erdi-erdin. Nora sartu? Taberna dezente daude, eta denak ezezagunak zaizkigu! (horrek badu bere alde interesgarria eta nekagarria ere bai). Azkenean Bakarnek bat aipatu du. Hanna's du izena. Taberna handi xamarra, luze-luzea. Bukaeran eszenatoki bat eta, bertan banda bat zuzeneko musika jotzen. Itxura ederra hartu diogu!! Gizonezko ahots bat entzun degu, baina hurbiltzerakoan, zer topatuko eta 40 urteak aspaldi pasatako emakume 1. Itxura berezi berezia (por no decir que va hecha un cuadro!). Hori bai, karisma handikoa. Kantu rockero ezagunak jotzen dittuzte, oraingoak eta batez ere atzokoak. Amaia, bapatean zure alter-egoarekin topo egin dudala pentsatu det. Bai! Seguru naiz horrelakoa izatea ikeragarri atsegingo zenukeela. Eta hortxe jarri gera dantzan eta kantuan Bakarne eta Biok. Bapatean emakumeak esaten du: "nork nahi ditu Beyonceren kontzerturako sarrerak?" y yo me quedo a cuadros!! Ez da posible!!

Kit-Kat: Hemen, badaezbada, esplikatu behar dizuet datorren astelehenean Beyoncek kontzertua ematen duela Boisen. Bai! Esta claro que hay algunas diferencias abismales entre Goizueta y Boise. Eta xelebreena zera da, Bakarnek eta biok egunak daramatzagula sarrerak erostekotan. Are geyo, saiakera eta guzti egin degu, baina ez dakit ze demontregatik ez degun oraindik egin. Agian arraultzaundi bat naizelako? Posible da, baina.... hortxe misterioa...

Continuamos: Bakarne eta biok tabernan. Yo flipado. Lortu behar ditugu!!!! Beraz, eszenatoki aurrera goaz eta hortxe jartzen gea inguruko guztien moduan haciendonos los remolones, suerte pixkatekin "por la fly" goazelako kontzertura. Baina.... ohhhhhh!!! ez da posible!!! Beste batzuk lortu dituzte bi sarrerak : ( Hori bai, emakumeak bi billete faltsu eman dizkigu. Aldameneko neska batek esateigu: "free drinks!". Bueno, ez dira txartelak, baina, ni tan mal, bi pote dohainik. Hortxe goaz barrara. Eta bitartean giroarekin disfrutatzen (bueno, egia esan zerbeza eta ardo dezente edan degu dagoeneko). Zuzeneko musika bukatu da eta orain diskoak jartzen hasi dira. Ni poz-pozik, Nelly Furtadoren "Promiscuous" eta horrelakoak dantzatzen. Portzierto, garagardoa goxo-goxoa. Blue Moon. Oihane, zutaz goau naiz, ze Hoogardenen antzekoa da eta seguru oso gustoko izango zenukeela. Eta ya etxera jutekotan gabiltza baina orduan lehengo taldea eszenatokira itzuli da. Eta handik gutxira berriz ere: "Who wants Beyonce tickets?" eta... joder, orduan buru barruan bonbilita bat pizten zait! Bakarneri esateiot: "oaintxe nator. Minutu 1". Eta kalera noa korrika.

Kit-Kat number 2. Badakizue nola saltzen diran egunkariak ameriketan? bai, lo tipico de las pelis, kaleko kutxa baten txanpon bat bota, kutxatxoa ireki eta bat hartu. Ba, horiez gain dohako aldizkari geyo ere izateia. Que si el duplex americano (etxeak), que si Boise Weekly (kulturala) eta abar. Arratsaldean fijatu naiz horietako baten portadan Beyonce agertzen zala.

Seguimos. Beraz, raudo y veloz, tabernatik gertu dagoen kutxatxora joan eta ale bat hartu det! Buelta tabernara. Bakarnei esplikatuiot. Eta berak lehendik beste ale 1 gordea zuen poltsan. Beraz, eszenatokira joan eta berriz ere emakumeak galdera bota duenean, Bakarne eta biok besoak altxatu dittugu eta Beyonceren argazkia erakutsi diogu, cual fans quiceanyeros. Irribarre handi bat bota digu. "Oraingoan ez baditugu lortzen, ez goaz kontzertura!" esan diot Bakarneri. Eske, "guretzako izan behar dira". 5 minutu beranduago abeslariak sarrerak banatzen ditu eta, suposatzezuen modun, baaaaai!!!!!!!!!!!!! guretzat dira!!!!!!!!!!!!!!!! que potra!!!!!! eta ni poz-pozik eta saltoka eta Bakarne besarkatzen, como si me hubiera tocado la loto!!! Ze parrak botaittugu! Rockerai muxu eta guzti eman diot de la emocion!!!!! eta hortxe jun gera etxeruntz, pozez zoratzen!!!

Bidean, bizitzako une ederrak aprobetxatu inber dirala pentsatzen aritu naiz. Onak ez diranak ere ate joka etorri ohi baitira tartean-tartean. Lo hartu det eta goizaldera, 9ak inguruan esna nao ohean, bueltak ematen. Telefonoa. Inyaki da. Oso oso urduri dago. Zerbait gertatu da. Benetazko amets-gaiztoa. Etxeko ganbara sutan topatu du bere amak. Inyakin bertan egiten du lo maiz. Hori bai, gau horretan logelan gelditu da. Eskerrak. Halere, kalteak handiak dira. Eta okerrena, ganbaran Inyakik eta Xabik arte ederretako urteetan egindako lan pilo bat, argazkik, cdak, ordenagailu berria eta abar biltzen zituzten. Oroitzapen mordua. Eta dena kixkalita! Eta ez daki nola gertatu den baina.... ezin du burutik kendu gertatutakoa. Ni bera lasaitzen saiatu naiz. Zorionez ez da kalte serioagorik izan. Denak ondo daude. Eta hori da garrantzitsuena, ezta? Baina, argi dago, bizitzak sorpresa ugari eman ohi dizkigu. Eta batzuk bikainak izan ohi diren arren, beste batzuk .... en fin.... bakizue!

Toquemos madera!!!