agur esateko unea...

Bai!!! azkenean iritsi da agur esateko unea!

Izan ere, blog hau abentura konkretu baten isla izan da urtebete luzez. Baina Boise orain iragana da. Demontre, ze zaila itten zaidan kontzeptu hori hitzetan jartzea. Zaila eta gogorra.

Atzera begira jarri naiz eta .... jejejejej, barregurea eta guzti sartzen zait. Zenbat bizipen, zenbat kontu, zenbat abentura azken urte honetan bizitakoak!!! Ameriketara joateko erabakia hartzerakoan zalantza pilloa izan nuela esan beharrik ere ez! Eta bai, akojonatuta ere banengoela aitortu beharra dakat. Baina, begira, asko pozten naiz hartutako erabakiarekin!! Etzan bide errazena eta komodoena, ez horixe. Eta, zenbat aldiz pentsatu izandu det "ze hostia ittet nik Ameriketako zoko honetan" azken urtean??? ba askotan, bai. Baina izandako gorabehera guztiak kontutan izanda ere, damurik ez!!!

Eta orain??? ba hilabete terdi pasatu da etxera itzuli nintzenetik eta.... estado ezberdinak igaro ditut ordutik. Hasierako subidoiaren eta aste nagusiko festa-erokeriaren ostean, bajoia etorri zitzaidan. Joder, eske, lekuz kanpo ere sentitu izan naiz etxean, eta ... hori oso arraroa egiten da. Baina.... pasatu beharreko prozesu baten pauso txiki bat besterik eztala izan pentsatu nahi det. Eta azken asteetan, berriz, ba normaltasunerako bidea hartzen ari naizela ondorioztatu dezaket. Lanean hasi izanak eragina izan du, fijo!!! Oraingoz irakaskuntzan nabil, jornada heren bat egiten Irungo Txingudi ikastolan. 6. mailako plastikako irakaslea naiz!!! Eta ingelesez eman behar dittut klaseak. Tira, ez dago gaizki. Kazetari moduko lan baten aritzea nahiago nukeela argi dakat baina, hasteko.... zeozer da!

Gainontzen.... familia ederki. Lagunak ere bai. Etxian, berriz, bakarrik bizitzeko prozesuan naiz une honetan. San Blasen aldaketak izan dira azken asteetan. Itzi eta Manu (argentinako mutil bat) jun in dira, eta hortaz Mato eta Nicokin bizi naiz une honetan. Baina hauek ere urria amaierarako badoaz eta ..... gutxienez urtea amaitu bittartian bakarrik bizitzen gelditzea erabaki det!!!

Tira.... ba.... ikustezue! Blog honetan idatzi nuen lehendabiziko kapituloetako esaldi bat berreskuratuko det. "Bizitza aldaketa da eta niri, berriz, orain mugitzea tokatzen zait ". Ba horixe, hemendik aurrera ere beste mila abentura ere izango diralako. Baina.... horien berri beste nonbaiten izango dituzue!!!!

Aizue. Bukatu baino lehenago.... zera esan behar det, Boiseko abentura bukatu den arren betirako eramango dudala bihotzean. Asko ikasi det azken urte honetan. Jende bikaina ezagutu det, eta .... horrekin geratzen naiz. Bizitakoekin. Izan ere, zer da bestela bizitza???

Muxu handi bana astez-aste eta kapituloz-kapitulo abentura hauek jarraitu dituzuenei!!!! Asko maite zaituztet!!!!!

p.d. Urte osoa borobildu dezakeen argazki bat topatu nahi izan det eta.... azkenean bere garaian Marak ateratako bat aukeratu det. Ikastolako kontzeptua islatzen duelako. Orain bertan ikastolako argazkiak ikusten hasi eta emozionatu egiten naiz eta!!!

p.d2. "Boiseranoa" is history now. But you can look for "SanBlasEnea" in blogspot :-))))))

Home, sweet home!!! (11. eta azken geldiunea: Donostia)

Listo. Iritsi naiz!!! Beno, egia esan ia astebete pasatu da etxera bueltatu nintzenetik, baina.... ordu gutxi batzuk izan dirala dirudi. Benetan!!!! Gainera, lehendabiziko egunak desfas bat izan dira. Donostiako aste nagusia. Bale, ez dira nere festarik gustokoenak, baina, horrek ajola al du?? Mambo eder bat botatzeko gogo izugarria nun eta, baten ordez 4 mega-farra indittut. Horregatik juntzaizkit lehendabiziko egunak konturatu gabe J

Etxerako buelta oso emozionantea izan zan. Lurreratzen ai ginenerako unkituta nengoen, EHko paisaia berde eta menditsua enuela ikusten hilabete dezente pasatu baitira. Eta behin Loiuko aeroportun maleten zain nengoela nere etxekoak ikusi nittunen, buah!!!! aze nolako poza!!

Lehendabiziko bixita, nola ez, ama, Hernanin. Ze kuriosoa. Hainbeste denbora eta gero etxen eotea arrotza ingo zitzaidala uste nun, baina, keba!!!! Etxia, etxia da.

Eta afaldu ondoren, Donostiara, nere etxia bixitatzera eta hango lagunak ikustera! Eta, konturatzerako horrelaxe juntzaizkit lehendabiziko 5 egunak, nere urtebetetzea barne. Atzotik aurrera, berriz, ya hemengo martxa hartzeko ahaleginean hasi naiz. Etxia eta nere logela behar bezela txukundu, garbi-garbi jaten hasi, lo nahikoa egin eta horrelakoak.

Hori bai, nere lehendabiziko eginbeharra orain lan bat topatzea da. Salgai nago!!!!

Kontu bitxi bat. Boisen negoela EHa burutik ezin kendu ibili naiz. Eta orain, berriz, mordua goatzen naiz Boisetaz.

Baina garrantzitsuena. Pozik nago, oso pozik etxian egoteaz!!!

Tentsioz eta kasualidadeez betetako uneak etxera itzuli aurreko azken orduetan... (back to Viena)

Abuztuak 12. 11.44 AM. Aeroportuan berriz ere (nola ez!!! Ustet etxeratu aurreko azken idatzia ezintzala beste leku baten izan :-)

Atzoko eguna..... benetan kuriosoa izan zan! (orain esan dezaket). Budapesten esnatu nintzan. Gauzak ondo egin nahian edo, hostala goizeko 10ak pasatxo zirenen utzi nun, eta tren geltokirutz abiatu nintzan taxian. Eskerrak, ze hosteleko irteeran nere vietnameko maleta erruedadun kutrearen kirtenak kaput intzun. Me lo temia! Eta kasu honetan, esan beharra dakat, “lo barato a menudo sale caro”. Tira, ba.... trastek nolabait taxian sartu, geltokira iritsi, txantxilloren modun atera, baina gainean 30 kilotik gora eramanda ahal nun modun eta txartelak erostera. Oh! Baina hor hasi dira komerik.

Kola mega-kilometrica! Nik 11.10etako trena hartu nahi nun. Orduerdi pasatxoko aurrerapenakin iritsi naiz, baina.... alperrik. Ordubete baino geyo eman det itxoiten. Pazientziya! Hurrengoa 13.10etan aterako da. Azkenen, me toca una tia hiper-seca, baina txartela eman dit. OK. Berriz ere txantxilloren modun, andeneraino kasu horretan. Suplicio, benetan! Eske ezin nun trasteekin (tentsio fisikoa). Joder, como me he arrependido de compar regalitos pa todo el mundo en Vietnam (tira, eta netzako DVD mordua, aitortu beharra dakat). Bueno, azkenen sartu naiz trenean eta ... pakea 3 ordutarako, (teorian).

Izan ere, Budapest-Viena, 3 orduko bidaia izan behar zuna dezente luzatu zan, ze nik ez dakit ze hostiagatik, ordu t’erdi galdu genun, ia geldirik, bide erdin. Arazoren bat railletan, nonbait. Asi que.... azkenen atsaldeko 5.30tan iritsi naiz Vienara, 2tan izan beharrean. (Hemen, inciso, bidai osuan gastatu dittudan 3.50 produktiboenak erabili dittut. Maletoia eta motxila handia tren estazioko konsigna baten utzi dittut. Libreeee!!! Soy libre!!!!!!)

OK. Claro, ahora viene lo bueno. Nere pulamentu faltagatik edo.... eneukan oraindik lo itteko lekua erreserbatuta. Aurreko asten Vienan egon nintzeneko hostala, definitivamente, okupatuta zeon. Tira, baina ezin da hain zaila izan lo itteko ohe bat topatzea Vienan, ezta???

Ba, .... uste nuna baino askoz ere gehiago!!!

De hostal a hostal, y tiro porque me toca. 2. era iritsi naiz. Nere aurrean dagon gizon txinorro bati azken ohea eman diote, eta ni.... a joderme! Ea beste lekuren bat ezautzeuten galdetu eta turismo informazio bulegora bidali naute. Iritsi naizenerako, ordea, itxita dao, 6ak baitira jada (eta hau Europa da). Empiezo a desesperarme. Beste 3 hostaletako telefonoak dittut. Kabina batetik deitu nahi izan det, baina la muyhijadeputa me ha tragado todas las monedas. A! Ederki!! Beste kabina bat topatu det eta horrek, literalmente, me ha escupido las monedas a la puta cara!!! Increible. Ni, en plan, “Andoni, pazientzia, oraindik ez da hain berandu. Zeozer topatukozu!”. Eta azkenen oinez joan naiz 3. hostal batera. Dena full. Joder!! Hiri kanpokaldean dagon beste bateko telefonoa dakat. 3. kabina batenn saiatu naiz. Bien!!! Badabil! Baina.... hor ere dena beteta! Ay ene! Ni ya ordurako mekaguenka hasi naiz. Diciendo de todo y diciendome de todo, aldez aurretik pulamentua egin ez izanagatik (tension psicologica). Zer egin?? Beste azken hostal bateko helbidea det. Azken aukera. Bestela.... ez dakit, .... ya me veo vagando por Viena toda la noche, benetan! Aze nolako azken gaua izango litzateke, ezta??? Tira, 7.30k pasatxo. Metroa hartu eta azken hostal hortara jun naiz. Iritsi eta .... dena beteta ere!! Ni, benetan, erdinegarrez ere ez, ze hori ere etzait ateratzen. Eta....

Ahi viene otra de mis super-casualidades!!!

Hostaletik ateratzen ai naizela aurpegi ezagun bat ikusiet. Bratislavatik Budapestera nindoala, neska euskaldun bat, Haritza, (Abadinon bizi dana) eta ber bi kolega catalan ezagutu nitun, Salva eta Nuria. Oso jatorrak 3rak ere, eta gainera azkenen tren bidaian zati handi bat elkarrekin in genun. Ba bapaten Nuria ikusi det hostaleko sarreran eta agurtu det. Berehala gogoratu da nitaz (izena eta guzti, yo flipau!). Eta kontatu diot zein dan nere egoera. Eta esan dit, “ni beste bi lagunekin nao eta gela pribatu baten gaude. Igual gure logelan gelditzen uzteizute”. Zerua ikusi det. Heaven!!! Harrerakuai galdetu eta baaaai!!! Koltxoi extra bat jarrikoute lurrean netzako. Ni, benetan, emozionatuta!!!!!!

Eta horrela, Nuria, Marcos eta Montsekin (bere bi lagunak) afaltzera jun naiz poz-pozik. Jo, gainera hiper-jatorrak eta irekiak 3rak ere. Vamos, gezurra dirudi ezagutu berri geala! Gero, berriz, paseillo hiri erdiruntz eta zerbeza batzuk hartzera jun gera bareto batera. Ni, benetan, oraindik flipatuta nere egunarekin eta azken orduan izandako zortearekin. Berriz ere nere buruan ideia bat: ” kasualidadea hau ere?”. Ba, a lo tonto, erdi pedillo jun gea hostaleruntz, nere super-bidaiko azken gaua uste nun ez bezela ospatu ostean!

Xelebrea atzokoa, ezta?

Eta orain, etxeruntz! Por fin!!!! Denbora asko daramat une honen zain. Eta gero eta gertuago ikusi det, eta gero eta gehiago pentsatu det horretan azken asteetan. Baina aitortu beharra dakat guztiz mentalizatua nagon arren, ideia ere oso arraroa itten zaitela. Eske... denbora asko da etxetik kanpo! Dena espero bezela badoa 5 ordu barru Ainhoa, Xabi, Xabat eta Manexekin elkartuko naiz Bilboko aeroportuan. Pentsatzeak ere emozionatu egiten nau, benetan!

Tira, ba.... boarding ordua. Banoa etxera!!!!!!

like a tourist... (10. geldiunea: Budapest)

Kuriosoa. Normalean lerro hauek idazten hasten naizenean badakit gutxigorabehera zer esan edo zer kontau. Oraingoan, berriz, ez. Eta ez da izango hiri honek zer esanik ez duelako sortzen.

Orain 12 urte izan nintzan estreineko aldiz Budapesten, dantza taldeakin. Eta ordu hartan ikeragarri gustatu zitzaidan, nahiz eta, esan beharra dakat ez nuela gehiegi gogoratzen. Tira, baina 12 urte denbora dezente da, ni asko aldatu naiz, eta hiria, zer esanik ez! Baina are gustokoago det orain!!!

Eta zergatik? Zergatik gustatu zain hainbeste Budapest? Ba leku benetan ederra izateaz gain, hiri bizi-bizia dalako, nahasketaz betea eta mugimenduan uneoro. Nahasketarekin ez det esan nahi hiri multikulturala denik. Bueno, turistak leku guztitan topatzen dira, jakina (eta espainola mordua entzun det. Euskera ere, kasuren baten!), baina azalen kolore nabarmenena zuri-kaukasikoa da. Hori bai, Bratislavari buruz esan nizuen moduan, hemen ere aurreko mendeetako arrasto mordua ikus daiteke. Komunismoa bukatu zala ia 20 urte pasatu diren arren eta hiriak garai luze hori ahazten sekulako ahalegina egin duen arren, ba.... oraindik ukitu batzuk antzeman daitezke. A! Eta guzti horrekin batera, Budapest Europako hiria dala esan beharrik ere ez!!

Aizue, eta zer egin det 4 egun hauetan??? Ba turismo puro y duro. Buelta mordua eman dittut hirian zehar, leku benetan ederrak ikusittut, bizikleta-tour baten ibili naiz, terma turko batzutara jun naiz estreineko aldiz.... eta gaur, berriz, bertako sinagoga bixitatu det eta Magrit irlaraino (Danubio erdin dagon irla zoragarri bat) jun naiz korrika nere alberguetik. Ordubeteko saioa in det!!! Gero, atsalden, leher ina neon, eta erdi siesta bat botaet hiri erdiko parke baten. Nice!!!

Hori bai, aitortu beharra dakat bakarrik bidaiatzeaz nekatzen ari naizela!!!!!!!! Joder, eske batzutan konpainia ona asko botatzen da faltan!!!!!!! Tira, baina enaiz kejauko, ze.... 2 egun eta EHra!! Hey, aipatukoizuet nola doazen etxera iritsi baino lehenagoko azken orduk :-)))

Tren geltokian... (9. geldiunea: Bratislava)

Hello boys and girls! Oraingo honetan aeroportu batetik idatzi beharrean, tren estazio bateko kafetegitik egiten dizuet!!! Aizue, geltokiek bere xarma dute! Eta aeroportuak baino askoz ere praktikoagoak dira. Ez dezu hainbesteko aurerapenarekin egon behar bertan; ez dezu hiri-erdigunetik hainbat km.tara joan behar, eta normalean zure helburura iristerakoan, nahiko leku zentrikoan zaude.

Ba xelebrea. Azken urte honetan asko bidaiatu det. Batez ere hegazkinez. Autobusez gutxi batzutan. Behin ferryan (behin eta nahikoa!). Baina trena??? Ba ez det erabili, egia esan. Bakarrik hiri barruan ibiltzeko, eta hori ere oso gutxitan.

Gaur, ordea, Bratislavatik Budapestera noa. Super bidaiaren azken egunak dittut!!!! 4 egun eman behar ditut Hungriako hiriburuan. Gero, ostera, buelta Vienara, egun bakarrerako, handik Bilborako hegazkina hartu behar baitet datorren asteartean.

Hey! Bratislava, hitz gutxitan. Ondo, pare bat egunetarako. Baina nahikoa, ustet. Kuriosoa da hiriaren nahasketa. Danubioaren ertzean dauden beste hiriburu batzuen antzera, Errenazimendu garaian bere garairik oparoenetakoa izan zuela nabari daiteke oraindik ere. Egoitza klasikoak, ederrak benetan (batez ere alde zaharrrean). Horrekin batera urte askotako komunismoaren eragina begibistakoa da. Grisa nonnahi, zementuzko egoitzak eta begiradak..... Baina hori guztia ukitu berritzaile eta moderno batekin nahasten da. Emaitza, kuriosoa, benetan!

A! Vienan pasatako egunetan muy a mi bola ibili naiz, eta alberguean ez det ia norrekin hitzegin. Hemen, Bratislavan, berriz, Mauro izeneko mutil italiar bat ezautu det. Milangoa. 22 urte. Bakarrik bidaiatzen ari zan, estraineko aldiz. Eta agian horregatik edo, ba erlazionatzeko gogoa zun eta azkenen atzo egun osoa elkarrekin eman genun. Turismo pixkat: Devingo gazteluaren ondakinak, Bratislava gazteluaren inguruak, eta buelta eder bat hiriko alde zaharretik. Eguna ondo bukatzeko, berriz, Slovakiako janari tipikoa ematen dun jatetxe batera jun ginan. Cool!

Aizue, baina urte osoan zehar EHa eta zuek oso presente izan bazaituztet, zer esan azken egunetan, etxera itzultzeko hain gutxi geratzen zaidanean!!! Zuekin egoteko desiatzen ari naiz!!!!!

Kasualidadeez betetako mundua... (8. geldiunea. Viena)

Sinisten al dezue kasualidadeetan??? Nik sarritan egin izan diot galdera hori nere buruari, ze, egia esan gauza harrigarriak gertatu izan zaizkit noizean behin (zuetako askok badakizkizue horietako batzuen berri).

Tira, ba atzo bertan, goizean, une batez pentsatu nun aspaldian ez dudala ezagunik topatu munduan zehar. Jakina, hori normalena da, ezta??? Eta aipatu beharra dakat Las Vegasen eon nintzanean EHko ezagun batekin in nula topo, eta biek flipatu in genula. OK. Ba Vienan zehar buelta eder bat ematen ai nintzala, merkatu batera joan nintzan zeozer jatera, falafel ederrak eta merke merkeak saltzen omen baitituzte bertan. Eta nere pentsamendutan murgilduta eta musika entzuten ai naizen bitartean, bapatean norbaitek lepora itten dit salto bizkarretik. Ni flipatuta, ze ez det inor ezautzen hirian. Buelta eman eta .... nor izango??? Nere Hernaniko kuadrilako lagun zahar bat. Abanyo. Nere begiek ezin zuten sinetsi ikusten ai nintzana, benetan!!! Kontua da bera eta bere emaztea Camila (Bartzelonan bizi dira) oporrak dittuztela aprobetxatuz, lagun batzuk bixitatzera etorri dirala Vienara. Eta ... joder, gauza bat da biak hiri berean egotea, baina horrela topatzea??? Too much, ezta??? Kasualidadea izango ala horrela gertatu behar zun???

A!!! Esan beharrik ere ez azkenean eurekin afaltzen geratu nintzala!!! ;-))

Asiatik Europara instant baten...

Gabon deizuela!! At these hights of my trip-adventure, oaindik ere ne kontuk irakurtzen jarraitzen badezue, seguru naiz dexente maite nauzuela (ala bestela oso aspertuta zaudetela :-)

Vietnam agurtu berri det. 8 egun egin dittut bertan. Hasierakoen berri eman nizuen. Bueno, eta zer geyo indet??? Interesanteena, y por mucho, Mekong Deltara egindako 3 eguneko eskapada. Ustet benetazko Vietnam pixkatxo bat ikusteko aukera izan detela. Joder, zenbat argazki atera dittudan!!!! Eske bertakoak euren eguneroko gauzaik arruntenak itten ikustea gozada bat da, eta jakina, ni en plan japones total (click, click eta click). Etxe flotanteak, merkatuak uretan, herri txikietako bizimodu ezberdina, paisai biluztua, karreteretako kaosa, tropikoko euri zaparradak, ...., kontu ugari, esan bezela.

Horrez gain lagun eder bat indet. Fie izeneko dinamarkako neska bat. Jator-jatorra, tenperamento ederrekoa, baina gainontzen komunean gauza ugari dittugula ondorioztatu det. Gustuko det, bai horixe, eta Mekongeko 3 egun horiek elkarrekin pasatziaz gain, beste bi afari eder konpartitu dittugu Ho Chi Minh eroan. Berriz ere elkar ikusiko degula esango nuke.

A! Erosketa mordua in det azken bi egunetan. Bi hilabetetan ez det deusez erosi eta bapaten.... joder, viva el mega-consumismo!!!! Erruedadun maleta handi-handi1 erosi behar izan det traste guztik sartzeko, pentsa!!!

Tira, ba besteik ez gaurkoz. Une honetan Bankogkeko aeroportun nao gaurko bigarren hegaldia hartzeko prest. Eta dena ondo badoa biyar goizean Europa zaharrera bueltatuko naiz aspaldiko partez. 12 egun geratzen zaizkit etxera itzultzeko eta bitartean.... ba ez dakit zer egingo dudan, ezta non emango dittudan egun horiek. Bueno, biyar eta etzi Viena, hori fijo, eta hortik aurrerakoak, auskalo! I’ll go with the flow!!!!!!

Gogoan zaituztet!!!!!

Ho Chi Minh cyclo batetik ikusita... (7. geldiunea: Vietnam)

Aupa lagunak!! Aze nolako aldaketa oraingo honetan!

Atzo goizen Bali lasaia utzi nuen. Tira, egia esan Kuta ez da irlako lekurik trankilena, ezta gutxiago ere, baina.... HCMCrekin alderatuta, budisten tenplo bat zan hura!!! Demonio!!! Sekulan enaiz izan hain hiri estresanteago baten!!! Benetan ari natzaizue! Eta begira, mega-hiri batzuk bixitatu ditudala jada: Tokyo, Shanghai, New York, L.A, Sydney. Baina horrelakorik ez det inoiz ikusi, benetan!

Azalpena: trafikoa. Zenbat milioi biztanle ditu Ho Chi Minhek??? Enao seguru, 5-6 baino geyo, ustet. Eta .... metrorik ez. Eta autobusak, ba ez dira gehiegi ikusten. Eta nola mugitzen da jende gehiena??? Motorrean. Hortik aurrera.... atera zuek kontuak! Benetan, oinez ibilita ere, errepideko alde batetik bestera pasatzea bezelako gauza hain xinplea, benetan odisea bat da hemen. Odisea arriskutsua, portzierto. Zergatik??? Ba motorrak eta kotxeak zentzu guztitan gerturatzen zaizkizulako, eta ziztu bizian, jakina! X-boxeko joko baten barrun egotea bezela da, non proyektillak jaurtikitzen dizkizute eta zure helburu bakarra horiek eskibatzea den. A! Baina, kontua da kasu honetan erreala dala!

Tira, ba gaur goizen.... el no va mas! Kuraia pixka batekin eta gehiegi pentsatu gabe, cyclo batera igo naiz eta ... turismo egitera hirian zehar! Cycloak dira bertako gizonek gidatzen dittuzten bizikletatzarrak. Zu aurrean exerita zoaz, gurdi baten bezela, eta eurek zure atzean, pedalei ematen. Bay izeneko gizon batek eraman nau. 40 urte, (baino askoz zaharragoa zirudien. Bizimodu gogorraren ondorioa), eta jatorra, edo bihotz onekoa zirudien. Pobrea (berak esana). Eta ezkondu gabea, zeren bere esanetan ezkontzeko dirua behar dezu, eta "with no money, no honey". Horregatik loteria erosten du egunero eta egunen baten tokatuz gero, ba bai, orduan ezkondu egingo da. Norekin? auskalo.

Aizue, ba.... egia esan cycloaren tronutik hiri benetan interesgarri bat ezagutu ahal izan det! Politta? batere ez! Bizia??? bai, biziegia, agian! Ze zarata! Motor hotsak, eta klaxona uneoro jo eta jo (Asiako gidatzeko estiloan). A! Eta kea, joder, aze nolako kutsadura sortzeuten hemen. Pentsa, jende askok maskarillakin gidatzen duela!! Atentzioa gauza askok deitu didate. Batez ere, zenbat kable elektriko dagoen hiriko kale eta iskin guztitan! Jo, horrelakoak ikusi eta gero, benetan, oraindik askoz geyo estimatzet gurean daukaguna!!! Eta horrez gain, ba jendea bere egunerokoan ikustea, benetan gozada bat da. Japonesen moduan aritu naiz argazkiak atera eta atera. 100etik gora 3 ordutan, pentsa!!!

Hori bai, gauza bat argi geratu zait. Egun hauetan ahalik eta eskursio gehien egin behar det. Hiritik kanpo! Bestela estresatuko naiz!!!!

Beste bizitza erritmo batera ohitu nahian (6. geldiunea: Bali)

Aupa jente!!!! Azken egunetan ez det batere eguneratu bloga. Bueno, baina ondo nabil, OK?

Bali dago de la hostia!! Hori bai, astebeten ia ezer ez detela ikusi iruditzen zait, demontre!!! Eta hori gauzatxo batzuk in dittudala!!!!

Kuriosidadeak:

Zenbat ume txiki ikusten dira banaka ala binaka joaten eskolatik etxera ala kontrako bidea itten, nondik eta errepide ertzetik eta bakar-bakarrik, inoren laguntzarik gabe. Eta pentsatzen hasita, gaur egun ez da horrelakorik ikusten han, EHan. Baina lehen???? Gure etxekoek sarritan egiten genun eta!!!!

Zenbat txakur ikusten da errepide inguruan, ala errepide barruan bertan. Baina kuriosoena, bat ere ez kotxe batek akatuta karretera erdin (ezta baztarrean ere). Are geyo, kotxeak datozenean, 4 hankadun guztik lasai asko ixkineratu itten dia. Ordun, nere galdera: Baliko txakurrak EHkoak baino azkarragoak dira?

Zenbat frantses dagoen inguru hauetan. Mon Dieu!!!!!! Adibide gixa, 3 exkursio in dittut egun hauetan. Guztira beste 9 pertsonekin bildu naiz, eta horietarik 8 Frantziakoak. Eta egon naizen 2 hoteletan ere, beste hainbeste. Et pourquoi???

Egun hauetako mila kontu azaldu ditzaket lerro hauetan. Baina luzeegi joko luke. Beraz, motz-motz. Bali oso gomendagarria da bixitan etortzeko. Eta merke-merkea gainera. Aukera badet itzuliko naiz, beste baten, eta gutxienez 3 aste pasatzera. A! Eta, muy importante, beste norbaitekin, (lagunak, bikotea, Triku nere txakurra..... berdin dio!). Edo bestela surfa egitera!!!

Eta orain banoa, ze biyar goiz goiz jeiki behar det berriz ere. Oraingoan Vietnamerutz abiatzeko. Joder, orain bai azkar pasatzen ari zaizkidala mega-opor hauek!!!!

3 aste barru etxean!

p.d. Aitortu beharra dakat Jazzaldia dala jakiteak inbidia pixkat emateittela!! Eta Madalenak!!!

negutik udarara oraingo honetan (bostgarren geldiunea: Singapur)

Hello everybody!!!

joder, hau bai aldaketa egun bakar baterako! Sydneyn esnatu naiz, goizean oso goiz, 4.30ak ingurun, ze gaur mugitzea tokatzen zan berriz ere! Johnek aeroportura eraman nau txintxo txintxo (primeran portatu da aste osuan!) eta 6tako hantxe nintzan kola itten, hegaldia 8ak ingurun baizan. Dena primeran jun da!

Portzierto, orain arte hegazkin konpainiei buruz ez dizuet apenas hitzegin. Bueno, Delta eta United nere gogokoenen arten ez daudela agian gogoratuko du zuetako norbaitek. Baina gaurkoan kontrakoa adieraztera nator. Singapur airlines. Que lujo! Primerako zerbitzua, benetan! Espero zan ordun atera eta iritsi gera. Maletak ere behar bezela. Baina eske, janaria, mordua eta primerakua! Eta .... 50 bat pelikula ikusteko aukera, eta dohainik! Bi peli ikusittut, pentsa, Michel Gondryren azkena eta una de Bollywood!!! Kriston parrak botaittut azken horrekin!!!

Konturatzerako Singapurrera iristen ai ginen, ta hori 7 ordu luzeko hegaldia izan dala. Bueno, inmigrazioko rolloa ondo jun da, maletak ere berehala jaso dittut eta ti-ta baten hementxe nintzan, youth hostel honetan, izerditan blai, hori bai, ze.... joder zer beroa eta ze umedadea itteun hemen! Klaro, ekuadorretik oso gertu gaude!!!

Bi egun besterik ez dittut pasatuko hemen, Singapurren. Baina ea zeozer geyo kontatzeizuedan hiriai buruz Balira jun baino leheno.

laster arte!

etxian bezela (laugarren geldiunea: Sydney)

Gaurkoan hostel bateko ordenagailuen gelatik idatzi beharrean, nere San Blaseko ohea bezain erosoa dan beste ohe puxka batetik idazteizuet. Oporretan horrela egotea, es un lujo!!

Astelehean iritsi nintzan Sydeyra, aurreko 10 egunak Zelanda Berrian eman ostean. Eta ordutik oso oso trankil ibili naiz inguru honetan. Eske oraingo honetan ere beste lagun batzuk nittun bixitatzeko: duela 7 urte Donostian nerekin bizi izandako guiri bat (berez Boise ingurukoa dan John) eta bere neska laguna australiarra. Egia esan primeran portatzen ari dira nerekin eta etxian bezela sentitzen ai naiz hemen.

Hori bai, oraingo honetan aurreko geldiuneetan baino turismo gutxiago egiten ai naiz. Arrazoia, John eta Stacey hirian erditik kanpo dagoen zonalde baten bizi dira. Leku trankilla eta atsegina. Etxe puxka daukata gainera (bueno, egia esan Staceyn amakin bizi dira). A! Eta kointzidituz ama oporretan dutela, ba bere logelan nao, komuna pribatu eta guzti :-)))

Eta zer egin det eun hauetan??? Batez ere jan eta lo eta gehio lo in eta gehio jan eta ardoa edan eta mozkortu. Ta horrez gain turismo pixkat ere! Asteartean Johnek eta biok bueltaxka bat eman genun hiriko lekurik interesgarrienetatik. Ederrena, dudarik gabe, Opera House eta Harbour Bridge. A! Baina eske gau horretan Staceyren anaian etxen egon ginen afaltzen, eta hiriko bistarik inpresionanteenetakoa du!! Ateratako argazki gehienak flickren dittuzue ikusgai.

Beste zeozer berezirik?? A, bai, euskaldunak topatzen jarraitzetela! Oraingoan, ferry baten gindoazela mutil kuadrila handi bat (10 baino geyo) gazteleraz hizketan entzun genittun. Azentoa ere oso gertukoa itten zitzaidan. Eta ez da gutxiagorako, ze gehientsuenak Donostia, Bilbao edota Irunea ingurukok ziran. Hori bai, Donostiako Tecnumeko ikasleak eta Sydneyra etorritakoak, zertara eta Aita Santua ikustera, ze datorren astean "munduko gazteen topaketa" berria egin behar dute hemen hirian. aaaah..... Y yo me pregunto.... no tienen mas facil ir a verle a Roma?? Tira, egia esan bost ajola zait!!!!

ah! eta biyar teorian beste euskaldun batzuk topatu behar dittut, baina oraingoan con premeditacion y alevosia, ze Sydneyn euskal etxea dao eta igandetan bazkaria antolatzen omen dute eta kuriosidadea dakat zer nolakoa dan jakitteko. Bakizue, batzutan me sale la vena folki!!!

eta bukatu baino lehenago, ... gaur estreineko aldiz kanguroak eta koalak ikusittut!!! Beno, zooan, beraz, horrek meritu gehiegirik ez du. A! Baina ikusiko bazenute ze nolako txoriak gerturatzen diran John eta Staceyren etxera.... flipatu ingo zenukete! Jaten eta guzti ematen diete eta!!! Nik ere egin det, portzierto!

ea nondik idazten dizuedan hurrenguan....

(dena espero bezela badoa hilabete barru hantxe naukazue!!!)

7 urte eta gero...

... azkenean nere lagun Kathyrekin elkartzeko aukera izan det, eta ez dakizue ze ilusioa itten diten!!!!

Donostian ezagutu genun elkar. Are geyo, pixukide izan ginen 3 hilabetez. Ni, orduan telebistan nenbilen lanen, Orio produktorarako. Eta etxetik aldeitteko ordua zala uste izan nun. Amak sekulako moskeoa hartu zun, baina nik, halere, aurrera inbernula sentitu nun eta ... estreineko aldiz emanzipaziorako bidea hartu nun. Gros auzoko Zabaleta kaleko 42. zenbakian bizi izandu nintzan Donostiara USAC programarekin etorritako 3 guirikin. John, Heather eta Kathy. Bereziki azken honekin konektatu nun, eta bere bitartez gainera jende bikain gehiago ezagutu nun (aurten Ameriketan bixitatu edo ikusi ditudan Dan, Dawn eta Aaron, esaterako). Baina lauhilabeteko horren ostean Kathy Zelanda Berrira itzuli zan, pena handiz, eta ... ordutik ez degu elkar ikusi. Orain arte!!!

Aitortu beharra dakat abentura honetan norbait bereziki ikusteko gogoa banun, seguruaski Kathy zala. Normala, ezta??? Beno, beldur pixkat ere banun, ze hainbeste denbora eta gero, ez dakizu nola izango dan elkartze hori. Eta gauzak gehiegi aldatu badira??? Eta jada adiskidetasun sentimendu hori itzali bada?? Arriskua zegoen, bai, baina, zer demontre, hobe hori aurrez aurre frogatzea, zalantzakin geratzea baino.

Eta gainera, ederki moldatu gera!!!! 7 urte denbora dezente da, eta gure bizitzek esperientzia dezente bizi izandu dittuzte ordutik honaino. Baina, bapatean, betiko lagunak ginala sentitu det. Eta hori zoragarria da!!! A, tira, eta bide batez bere mutil laguna Ed ezagutzeko aukera ere izan det. Oso mutil jatorra!!!

Oraingo honetan ez dizuet kontatuko zer paraje ikusi ditudan hemen Wellingtonen, ala nolako jatetxetan jan dudan. Ze hori guztia bigarren mailakoa izan da. Bakarrik gauza bat gehitu nahi det, eta oraingo honetan gaztelera hutsez egingo det, bere protagonistak behar bezela ulertu dezan:

Kathy, estoy tan contento de que nos hayamos podido juntar de nuevo!!! 7 anyos es mucho tiempo, pero contigo he sentido como si hubiera sido ayer la ultima vez que estuvimos juntos! Y eso me llena de alegria!!! Ademas queria agradeceros especialmente a ti y a Ed vuestra hospitalidad, ya que me he sentido como en casa, de veras!!! Espero que en un futuro no muy lejano podamos vernos otra vez. Y, quien sabe, quizas esta vez en Donostia!!!!!

un muxu muy grande!!! agur!!!!!

Tira, eta neri orduerdi bakarrik geratzen zait hemen Wellingtonen. Hemendik Nelsonera noa, gaua pasatzera, eta dena ondo badoa bihar iluntzean Sydney inguruan ibiliko naiz. Baina hori abentura honen hurrengo atala dala esango nuke!!!

Euskaldunak nonahi...

... ZELANDA BERRIAN ERE BAI!!!

Gauza kuriosoak gertatzen zaizkit gero!!!

Atzo goizean Wellingtonetik turismoa itten ibili nintzan, ni bakarrik. Hiriko paraje ederretaz gozatzeko aukera izan nun, baina gero beranduago euria itten hasi zun eta ... zer egingo?? Ba barruko plan bat. Parlamentua ikustera jun nintzan, ze handik gertu negon eta gainera bixita gidatuak egiten dituzte. OK. Ba 25 -30 pertsona inguru bilduko ginen. Eta nongoak ginen galdetu ziguten. Nik Europakoa erantzun nun (Euskal Herria nun dagon etengabe esplikatzea nekagarri itten da, benetan, baina bestalde espainola naizela esatea, hori eztaokurrituereez!!!). Eta nere atzetik, beste batzuk Txinakoak, Europa berriz ere.... eta bapaten entzuten det "Basque Country"! eta ni flipatuta, noski!!! Eta berehala hurbildu naiz mutil horrengana eta jakin det Nikola izeneko Algortako mutil bat dala, Wellingtonen ikasten ai dana. Eta berarekin batera bere arreba eta ama, bixitan etorri berriak diranak. Baina eske une horretan beste mutil bat gerturatu zaigu esanez: "ni ere euskalduna naiz!!". Eta horrela ezagutu degu Inaki, Donibane Garazi ondoko herri txiki bateko mutila, laboraria eta Zelanda Berrian bi hilabete egin dittuna lanen eta oain oporretan dabilena inguru hauetan. Beraz, konturatzerako 5 euskaldun hitz eta pitz genbiltzan gela berean. Surrealista!!!

Saio gidatuaren ostean, jakina, derrigorrezko argazkia atera genun!

Tira, eta handik gutxira nere laguna Kathy agertu zan, eta bera flipatuta bapaten beste 4 euskaldunekin batera topatu nindunean! A! eta xelebrea, portzierto, azkenean Inaki gure planera gehitu zala eta ... are geyo, biok bakarrik parrandan bukatu genun, mano a mano, eta atxurra ederrakin itzuli nintzan etxera goizeko 4tan. Earki pasatu genun gainera!!!

Beraz, badakizue, munduko edozein lekutan zaudetela ere, ireki begiak eta erne belarriak, ze gutxien uste dezuenean euskaldunen bat edo beste topa dezakezue!!!!

4th of July...

Aupa denei!!! Gaurkoan motz-motz, denbora gutxi det eta!!!

Hemendik dena ondo! Wellingtonen nao une honetan, nere laguna Kathyrekin!!! Jo ze poza!!!

Bueno, eta orain goizeko 10.20 dira eta zerua urdin urdina daola aprobetxatuz, turismo pixkat ittera noa!!! Ze hemen neguan gaude eta .... euria eta hotzaz gain, azken egunetan haizea!!!

muxu handi1 denei, baina hori bai, gaurkoan sorpresa bat dakat zuetako batentzat. Oyi, mi amor, hau zuretzako!!!!!!!!!!!!!!!!!!

laster arte!

negu giroan... (hirugarren geldiunea: New Zealand)

Auckland euritsutik idazteizuet. Azken aurreko idatzian aurreratu nizuen prest nintzala udaratik negura salto egiteko. Baina, uste nuena baino gehiago kostatzen ari zaidala aitortu beharra dakat. Batez ere euriak ez duelako gehiegi laguntzen turismo egiterakoan. Are geyo, hiri interesgarri baten estreineko aldiz egoterakoan. Beraz, “pazientzia, Andoni”, esan eta esan ari naiz nere buruari behin eta berriz.

Atzo, esate baterako, enuen gauza handiegirik ikusi. Hori bai, eguerdi partean kristona gozatu nun, ze musikal bat ikustera joan nintzan (bai, oraingoan bai, Ivantxo!!) “Priscilla, Queen of the Desert”. Jo, kriston txolloa izan nun, ze azken unen erosi nun txartela. Libre geratzen zan bakarra! Eta gainera primeran ikusten zan!! Hori bai, silla de ruedasekoak nituen alde batera zein bestera! (horregatik zegon eskuragarri, noski). Bueno, pues, pedazo de espectaculo!!!! Sekulan ikusi dudan musikalik hoberena, y con mucha diferencia, benetan!!!! Un 10!!!! Hoberena, puesta en escena eta jantziak!!! Bueno, eta musika bikaina zala (abesti ezagun ezagunak, baina moldatuta). Eta aktoreak ere oso onak!!! Zearo emozionatuta atera nintzan antzokitik. Nik musikal baten egin nahi det lan!!!!!! (mama, quiero ser artista!!!)

Gaur, berriz, egunak euritsu jarraitu du, tarteka, baina buelta eder bat eman det, behintzat. Ferry baten sartu eta inguruko auzo txiki, politt batera jun naiz eta bertatik hiri osoaren ikuspegi bikainaz gozatzeko aukera izan det (argazkian ikusiko zenuten modun).

Ah! Eta gaur, aspaldiko aspaldiko partez nere Zelanda Berriko lagunakin, Kathykin, telefonoz hitzegin det!!! Asteazkenean elkartuko naiz berarekin, Wellingtonen, eta ilusio ikeragarri handia itten dit. Izan ere duela 7 urte ikusi genun elkar azkeneko aldiz!!!!

Eta horrez gain, orain iluntzean pixkat sozializatzen hasi naiz (eskerrak!). Ze negua izanda eta ezagutzen ez dudan hiri baten bakarrik egotea, ba ez da errexa, egia esan. Baina youth hostel baten lo itten ai naizenez, ba hemen dauden beste atzerritan batzukin solasean aritu naiz gaur iluntzean, eta, bueno, enaiz kejatuko.

Hori bai, Zelanda Berrira natorren hurrengoan, konpainiakin eta udaran!!!

Ekainaren 26rik gabe

Gertatu al zaizue noizbait egun oso bat gabe geratu izana??? (Ez. biharamun egunek ez dute balio!). Neri ez, orain arte, behintzat.

Ba atzo esnatzerakoan ekainaren 25a zan eta Honolulun nengoen. Azken eguna bertan. Hirian zehar paseo eder bat eman ostean, iluntzean aeroportura joan nintzan, Zelanda Berrira ekarri behar nindun hegazkina hartzeko prest. Gaueko 11.30ak aldera aireratu ginen eta 9 ordu geroago estreineko aldiz zapaldu nuen hego-hemisferioa. Baina xelebreena zera da, une horretan ekainaren 27ko goizeko 6.30ak zirala hemen, Aucklanden. Orduan, non geratu da nere ekainaren 26a????

Erantzuna, uste dezuena baino askoz ere xinpleagoa da. Gizakiok sortu degun orduen zonaldearen muga imaginario horretan galduta gelditu da. Betirako. 2008ko ekainaren 26rik ez da existitu niretzat.

Eta berreskuratzen saiatu nahi izan arren, ez det inoiz lortuko!!!

Udaratik negura salto egiteko prest...

Ekainaren 25a. Gaueko 9.30ak. Berriz ere aeroportu batetik idazteizuet, kasu honetan Honolulukotik. Aldez aurreko denbora pillo batekin iritsi naiz hona, eta kasik hobe, ze horrela lasai asko fakturatu dittut maletak, afaldu egin det, eta oraindik ere ordubete geratzen zait “boarding” egin baino lehenago.

Tira, ba super-abenturako Hawaiiko atala bukatu da!!! Astebetea ziztu bizin pasatu zait. Pentsatzen hasita, ez da harritzekoa, denbora gutxi eman baitet lasai. Eta gainera ustet ia egunero egin eta desegin ditudala nere motxilak! Too much!!! Bueno, motxilen kontuak kapitulo bat baino geyo bete lezake, baina ez, horretaz paso ittet orain. Hori bai, hemendik aurrera gutxienez 3 gau jarraian eman nahi dittut leku berean!!

Leku pilloa ezagutu dittut. Larunbata bittartekoak kontatu nizkizuen. Ah! baina oraindik ez dizuet hitzegin Haleakala sumendiari buruz!!! Bueno, hori izan zan inpresionante!!! Nere bizitza osuan ikusi dudan paisairik berezienetakoa (Grand Canyonekin parekatzeko modukoa). Ez dakit ilargian sentitzen al nintzen, edo eta Bjorken Joga kantuaren bideoklipan sartuta. Argazkitan ikusita, agian, ideia bat in dezakezue (http://www.flickr.com/photos/22148686@N04/), baina ez dute islatzen bertan sentitutakoa, ez horixe!

Astelehenean, berriz, Bakarne agurtu nun, (see you in Hernani!!!) ze berak Mauin beste egun batzuk geyo pasatu behar zitun, eta nik, berriz, Oahu irlara buelta egin nuen (oraingoan hegazkinez, eta askoz hobeto!) baina Honolulun gelditu beharrean, autobus baten sartu nintzan eta ... irlaren iparralderuntz jo nuen. Un palito, ze beste pare bat ordu eman nittun autobusetan sartuta, azken finen egun oso bat ere ez itteko bertan. Baina, merezi zuen, ze inguru oso ezberdina ezagutzeko balio izan dit. Zona turistikoa, bai, baina en pequena escala. A! Eta hondartzak, gozada bat! Argazki pilloa atera nuen bertan. Eta atzo goizen, berriz, estreineko aldiz hondartzan eguzkia hartzen egon nintzan. Noski, primer bano solar, y por mucho factor 30 que me di, pare bat ordu eman nitunez, ba konturatzerako erre egin nintzan! Es que... joder como pega el solete en Hawaii!!! Ta hori tarteka euria eta guzti intzula!

Handik buelta a Honolulu. Beste pare bat ordu busetoan. Eta gaua, berriz, hostal kutre baten pasatu det. Bueno, baina logela neretzat bakarrik nun. Hori bai, habia una gente mas rara por ahi!!! Eskerrak gau bakarra izan dala. Eta gaur, berriz, eguna pasiatzen eman det. Hondartza zoragarria topatu det hirian (Ala Mohana Park), jatetxe begetariano baten primeran bazkaldu det (eta merke merke), eta .... nere hurrengo abentura prestatzen hasi naiz!!!

Bai, hementxe det esku artean New Zealandeko liburua! Salto batean udaratik negura pasatuko naiz. Baina ... prest nago. Eta desiatzen, gainera!!!

aloha!!! (Bigarren geltokia: Hawaii)

Aloha denei!!! Oraindik ere bitxia egiten zait pentsatzea Hawaiin nagola une honetan. Izan ere, betidanik oso leku exotikoa izan behartzula pentsatu izandu det. Eta, ondorioz, norbera horrelako leku baten irudikatzea, ba ez da erreza izaten.

Asteazkenean iritsi nintzan hona. Hegaldia perfecto (!!!). Eta Honolulura heldu bezain pronto Bakarnekin egin nuen bat, bezperan etorria bera. Ti-ta batean afaltzen geunden, sushi baten, gure oporrak ospatzen. Eta nolakoa da Honolulu?? Ba neri, egia esan, Tenerifeko Playa de las Americas gogora-arazten dit, benetan. Pero todavia mas mega- turistico!!!

Eta zertan aritu izan gera egun hauetan??

Ostegunen, turismo por la city: downtown eta inguru historikoa, portu ingurua, eta gero arratsaldean paseillo inguruko sumendi zahar txiki batera: Diamond Head. Bertatik Honoluluko bista itzela dago gainera. A! Eta gero iluntzean, banito en la playa de Waikiki!!! Nere estreineko txapuzoia Ozeano Barean!!!

Ostiralean gauza handirik ez, ze Maui izeneko irlara etorri ginen eta horretan pasatu genun ia egun osoa. Goizean bueltorro por Waikiki eta atsaldean Ferryan Mauira. Bidaia, uste genuena baino luzeagoa, pixutsuagoa eta konazoagoa. Pentsa, buelta hegazkinez egitea erabaki degula!

Larunbata: kotxe deskapotable (!!) bat alokatu eta .... irla ezagutzera! Wailukutik Hanara 55 mila besterik ez daude (80 bat km), baina bidea hain da.... txarra, ia 3 ordu behar izan genituela zeharkatzeko (bueno, con paraditas incluidas, ze karretera inguruko bistak zoragarriak dira!!!). Kostaldeko bidea da, baina tartean baso tropikalean sartu behar zera. Eta kuriosoa behin eta berriz gertatu zitzaiguna. Zerua urdin, beno, agian lainoren bat. Eta bapatean.... tromba de agua! Eta handik 10 min.ra, berriz ere urdin urdin. Giro tropikala, esan beharrik ere ez. Eta gu deskapotableko estalkia jarri eta kendu, eta kendu eta jarri!!!

Igandea: Eguna ondo hasteko, paseillo por la playa de Kihei con txapuzon incluido! Eta ondoren, berriz, Haleakala sumendia ikustera jun gera kotxez. 3000 metrotara igo gera, zer... ordu t'erdian!! Eta bistak eta paisaia.... deskribaezinak. Batez ere goikaldean, harria besterik ez dagoen lekuetan. Eta kraterran ingurua, berriz, paisaje lunar total!!! Nik ez det sekulan ikusi horrelakorik, benetan. Hori ezagutzeagatik bakarrik merezi zuen jada Mauira etortzeak!!!

Eta bihar, berriz, ni bueltan noa Honolulu aldera, ze... asteazkenean banoa hemendik! Bakarne, berriz, beste egun batzuk geyo geratuko da irla honetan. Beraz, agurtzeko ordua! Hernanin elkartuko gera hurrengoan!!!

Abentura geyo hurrengo baten!!!

besarkada estu bana eta Gora San Juan!!!!

aeroportuan berriz ere (Hawaiirako bidean!!!)

Aupa denei!!! Egun t'erdi besterik ez da pasa azken aldiz idatzi nizuenetik. Tira, ba aeroportuan jarraitzet, hori bai, oraingoan San Franciskokuan. Egun bakarra eman det hiri zoragarri honetan, eta egia esan trankil baino trankillago ibili naiz, deskantsatzen (behar nun!!). Ze... NY too much a izan da!!! Eta handik honerako bidaia, no os cuento! Azkenean goizeko 4retan iritsi nintzan SFra.

Hori bai, zorte handia izan det, ze hemen bi lagunen etxian geratzeko aukera neukan. Marco Donostian ezagutu nun oraindala 5 urte. Are geyo, udara bat San Blaseko etxian pasatu zun (nere estreinekoa). Eta orain hemen bizi da, Californian, Milenarekin (bere Donostiako neskalaguna). Biak oso jatorrak dira eta gainera etxian bezela sentiarazi naute!!! A! atzo, de relax! Paseito por la playa de la ciudad (euren etxian onduan), paseito por Golden Gate park, y poco mas!!!

Eta orain, berriz, Hawaiirako bidean naiz!!! Ezin det sinistu!!!! Ea nola doan hegaldia. Denbora dexentekin iritsi naiz aeroportura, ze kasualidadea, Milena EHra doa eta berak ere gaur eguerdian hartu behar zuen bere abioia. Beraz, hementxe naukazue, denbora librea aprobetxatzen.

Gogoan zaituztet. Mordua gainera!!!

Denverreko aeroportuan atrapatuta...

1.15 AM. Denverreko aeroportuan nao, zombie baten moduan. Ez dakit zenbat ordu pasatu ditudan gaur New Yorkeko aeroportuan hegaldien atzerapena zala eta. Gero abioian barrun denbora mordua pasatu deu airatu gean arte, eguraldi txarraren ondorioz. Eta Denverrera iritsi eta.... bigarren hegaldia ere atzeratu egin dutela jakin det. Goizeko 2ak arte!!!!

Mesedez, ohe baten beharrean naiz!!!!

Portzierto, gomendio bat EEBBetan bidaiatu behar badezue. Ez hartu United Airlines. Aurreko astean ere espero zana baino 8 ordu beranduago iritsi nintzan NYera. Eta gaur, ba.... ikusi beharko!!

Ale, eta orain banoa.

Ea nondik idazten dizuedan hurrengoan!!!

Super-oporren hasiera: 1go geltokia - New York New York!!!

Bizitza mugimendua da. Eta orain mugitzea tokatzen zait!

Hemen New Yorken Ivanekin elkartzea puntazo bat izan da. Oso gustoko ditudan puntazo horietakoa! Ez dizuet detailerik emango hona iristeko izandako gorabeheren inguruan (espero baino 8 ordu beranduago), ezta zer bero itten zun adieraziko (33 grado gaueko 12tan). Bakarrik esangoizuet asko poztu nintzela iragan Gabonetan estrainekoz ezagutu nuen mega-hiri honetara bueltatzeaz.

Gauza mordua in degu azken 7 egun hauetan. Nondik hasi??? Batez ere hiria pateatzen eman degu aste osoa. Leku pilloa ezagutu deu. Eta Nyen berezitasunetako bat zera da, anbiente ugari eta zeharo ezberdinak biltzen direla bertan (eta nik oso gustuko det nahasketa hori). Horrez gain aitortu beharra dakat metroan ere ordu asko eman dittugula (gehiegi), Brooklynetik Manhattanera batez ere. Sarritan nahastu egin izan gera, izan ere hainbeste linea ezberdinekin eta asteburutako egutegi bereziekin.... ia ia master bat inber da hori guztia menperatzeko. En fin....

Hitz gutxitan esateko: Danen (nere Renoko laguna) etxean egon gera lotan. Viva la casa bohemia!!! Errenteriako Josu ezagutu det (bertan lanean dabilen mediku inseminarista, oso jatorra, portzierto) eta denbora dezente pasatu deu berarekin eta bere lagun Harlemekin. Abenturillaren baten murgildu gera (Ivan, ziur naiz ez dezula inoiz ahaztuko Danekin eta bere lagunekin egindakoa). Turismo puro y duro tambien (Statue of the Liberty, esaterako). Gaueko giroan murgildu gera (lo gehiegi ezteu egin horren ondorioz). Are geyo, afari oso kuriosua izan genun Luis Foncillasekin eta egun hauetan hemen eon dan Jaime Otamendirekin. Konprak in dittugu (esa Pretty Woman, Ivantxo!!!). Leku kuriosotan bazkaldu edo afaldu deu. Eta bitxitasun modun esangoizuet Gospel meza baten eon ginala (los pelos de punta, increible! Amaia, ez dakizu zenbat goatu nintzen zutaz) eta karaoke baten abestu nula (bai, badakit horretarako ez dagoela Nyera etorri beharrik, baina....)

Garrantzitsuena. Ederki pasatu det!!!!!!!! Ivan, noizko hurrengo eskapada??? Ez dakizu zenbat pozten naizen plan bikain hau elkarrekin egin izanagatik!!!!

Eta orain, San Francisco zain dakat (bi egunetarako). Tira, ea zer ordutan iristen naizen, ze hegaldia kantzelatu in digute (berriz ere, grrrsss!!!) eta ni gainera nao de gaupasa. Ikusi beharko zenukete nere karetoa...

Muxuak danoi!!!!!!!!!!!!

Agur Boise!

Oraindik ere gogoan daukat iragan urteko abuztuaren 19a. Egun horretan iritsi nintzan Boisera. Laino ugari zegoen, eta lurrartzeko 5 min. besterik etzirenean gelditzen, desertu antzeko bat besterik enun ikusten hegazkineko leihotik. "Nora demontre nator?" pentsatu nuen estu eta larri??? Tira, ba orduko lehendabiziko inpresio hori dezente aldatu da. 9 hilabete t'erdi hauetan denetarik bizi izandu det, une onak eta momentu gogorrak ere bai. Baina argi dudana zera da, Boiseri estimu handia hartu diodala. Horregatik, orain hemendik noala pentsatze hutsak pena izugarria emateit.


Kuriosoa gauzak nolakoak diren batzutan. Abuztuaren 19 hartan Andersonen etxian izan nintzan (Coryren gurasoak), eta bertatik ikusi ahal izan nuen estraineko aldiz hiria gertutik. Irailaz geroztik, berriz, ez naiz hiriko inguru horretara inguratu. Eta atzo, berriz, nere agurraren azken aurreko egunean berriz ere ikuspegi berdinaz gozatzeko aukera izan nun. Zikloa itxi detela esan dezaket nolabait.



Gauza asko botako dittut faltan. Lekuak: Greenbelt (ibaiaren inguruan doan bidegorria), BSU (unibertsitatea), Flying M (nere kafetegi gogokoena), The Flicks (zinea), Wincon erosketak egitea, larunbatetako azoka....

Baina zalantza izpirik gabe jendea da gehien izango dudana gogoan. Hemengo lagunik gertukoenak, interkanbioak, azken asteetan egindako lagun berriak, ikastolako gurasoak, oinkariak, euskal zentroan edota museoaren inguruan ezagututako hainbeste jende interesgarri, ... eta nola ez, nere txikiak!!!!!! Beraiengan pentsatze hutsak emozionatu egiten nau eta!!!!!

Urte bizi bizia izan da. Momentu bikainak izan dittut, gogorrak eta zailak ere bai, aitortu beharra dakat. Hori bai, balantzea egiten hasita, pozik nago, ze.... bizitza-esperientzia berri baten bila etorri nintzan eta .... asmo hori errealitate bilakatu da.

Laster arte, Boise!!!

paperezko hegazkinak agurrerako...

Ezin det sinistu oraindik ere. Kurtsoa bukatu da!!

Gaurkoa egun berezia izan da, suposa dezakezuen moduan. Sentsazio ezberdin pilloa izan det. Alde batetik poza, kurtsoa bukatzeagatik eta oporretan izateagatik (oraindik mentalizatzen ari naiz), horrez gain irrika, super-bidaiari hasiera emateko prest nagoelako orain, baina bestalde (eta batez ere) trixtura, ze.... honek agurra esan nahi du. Egunak daramatzat pixkanaka hemengo ezagunak eta lagunak agurtzen. Eta gaurkoan protagonistak ikastolako umeak eta euren gurasoak izan dira. Uff, egia esan, uste nuna baino askoz ere gogorragoa egin zait. Egun hauetan nahiko sensiblon sentitu izan naiz, ze.... azken finen urte honetan denbora mordua pasatu det umetxo horiekin, eta .... karinyo handia hartu diet, uste nuna baino handiagoa. Horregatik agur esatea benetan zaila suertatu zait.

Azken egunerako zerbait berezia egin nahi nuen beraiekin. Kurtsoan zehar askotan eskatu izan didate paperezko hegazkinak egin diezazkiedala (behin erakutsi, eta handik aurrera....). Eta azken finen, erabilitako eta basuretara joateko prest zegoen paper zahar mordua genunez, ba horiekin paperezko hegazkin mordua ittea bururatu zait. Modu horretara goizean goizetik ikastolara zetorren ume bakoitzari sorpresa eman diogu, hegazkin mordua jaurtikiz bere norabidean. Cool!!! Asko gustatu zaie ideia. Eta nik ere mordua disfrutatu det eurekin.

Horren adibidea hementxe dezue, bideoan. Mara (gure zuzendaria) sartu deneko momentua da, hain zuzen ere. Enjoy!!! Hori bai, nik badaezbada klinexak hartuko dittut bideoa ikusteko.

aberatsen moduan...

Kaixo everybody!!!! Asteburu kuriosoa eta ezberdina benetan bizi izan detena!!!

Inguru hauetan emango dudan azken aurreko asteburu hau Yellowstone bixitatzen pasatu behar genuen Bakarnek eta biok. Aspalditik genuen planeatuta, gainera. Baina, bitxia kontua, azken egunetan pasaporterik gabe izan naiz, Vietnamera joateko bisadoa egiteko korreoz bidali behar izan bainuen (bai, ondo irakurri dezue, Vietnam nere udako oporretako itinerarioan sartu berri det!!!!). Tira, eta pasaporterik gabe, pasando de alquilar un coche y arriesgarme a conducir por Idaho. Hori dala eta azken momenturarte itxaroten izan gera, zer egin erabakitzeko.

Iragan ostegunen, berriz, ikastolako barbakoa izan genun hemen inguruko parke baten, umeekin eta euren gurasoekin. Eta han geundela gure Rontxoren gurasoak hurbildu zitzaizkigun, esanez: "aizue, aurki bazoazte eta azkenen inoiz etzaituztegu McCallera eraman gurekin. Ze pena!! baina, zergatik etzerate etortzen asteburu honetan??" eta azkenen gure planak aldatu eta beraiekin joatea erabaki genun.

Tira, bagenekien lehendik ere Nick eta Meredith Sabalak (Rontxoren gurasoek) diru dezente zutela. Baina ze nibeletan muitzen ziran??? Hori ez genekien ondo!!!! Que fuerte!!! Asteko, Nicken anaia, John, McCallen dagoen mega-resort bateko arduradunetako bat da. Eta bertan lo egin genuen Bakarnek eta biok. Mon Dieu!!! Aze nolako logela puxka bakoitzarentzako 2 egunetarako!!! Benetan, sekulan nere bizitzan ez det horrelako leku baten egin lo!!! (Ibontxo, ezta Lisboan 5 izarreko hotel horretako suitean gaua pasatu genunean ere, pentsa!). Eta resorta bera???? Bista ikusgarriak, luxuzko eraikuntza, zerbitzu bikaina... Una mega-pijada, benetan!!! Solo apto para gente con muuucha pasta!!!! Pentsa, ostiral gaben, primeran afaldu ondoren (eta bakoitzak botella ardo osoa edan ostean), itsaso onduan dagoen yakuzzi baten bainatu nintzan oheratu aurretik. Buaaaaa!!!!! Que fuerte!!!

Atzo, larunbata, berriz, zer in genun??? A bai, goizen mendi aldera jun ginen, zertara eta mushroom bila (onttok, vamos). Eske Nicken zaletasun handienetakoa da. Bueno, ba hortxe ibili ginen botak jantzita eta eztakit ze ontto motaren bila. Hiru leku ezberdinetan eon ginen, baina batere ez genun topatu. Agian oraindik ere goizegi zalako horretarako. Oraindik elurra dago inguru horietan. Ekainan!!!!! Demontre! Tira, ba.... ondoren, berriz, Sabalatarrek sozio diren hango club batera eraman gintuzten. Fish and Swim lake. Aze plana. Eta aze parajea!!! Increible!!!! Benetan!!! Argazkitan ikusi beharko zenukete!!! Bueno, ba hortxe ibili ginan bazkaltzen. Que stress, terrazan exerita, eguraldi goxoa genula aprobetxatuz, gainera. Eta atsalden, berriz, adi!! paseito por el lago Nicken anaian barkuan. Flipante!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Que pasada, que gozada, que..... super-mega-ultra pijada!!!!

Gaur, berriz, Sabalatarren lagun batzuen etxen gosaltzen izan gera. Montados en el dollar, no, mega montados en el dollar, el euro y la libra!!! Gizon hori Albertsons supermerkatuen gidari nagusia da. (Imaginaos el jefazo de Pryca). 4000 supermerkatu bere eskutan. Nahikoa esan dizuet, ezta???? Ondoren, berriz, ratito de descanso en la playita artificial del resort, lakuaren ertzean. Eta .... azkenik, buelta Boisera!!! ohhhhhhh!!! lo bueno se acaba pronto!!!!

Begira, ez da nere estiloa, para nada, baina, horrelako asteburu bat, en plan lujo-relax-jan-edan.... gauzak dian bezela, ha estado de la hostia!!!! Eta Yellowstone ... ba hurrengo baten izanberkou!!!!!!!!!

Memorial Weekend...

Kaixo denei! Honezkeo zuek asteazkenean sartuta zaudete. Ni, berriz, astearteari agur esaten ari naiz, eta sekulako astelehenakin gainera. Eske hiru eguneko asteburua izan deu!!!

Hasiera baten kanpora juteko asmoa nun, beste hainbat alditan egin izan dudan moduan. Baina kontuak kontu, azkenen hementxe geratu naiz, Boisen, diru pixkat aurrezten (ederki etorriko zait datozen hilabeteetan izango dudan trotea kontutan izanda!), eta orain arte egin izan ez dittudan gauzak bete nahian. Ze... ia urtebete eman dudan arren, oraindik badira horrelakoak!!!

Larunbatean nere egun handia izan zan!!! Eurovisioneko finalak merezi zuen!! Euro-eguna ospatzeko, edo.... pelukerira jun nintzan ilea moztera, gero lasanya eder bat erosi nuen larunbatetako azokan, ogi goxo-goxo bat, eta ..... planazo!!! Eurovisioneko finala ikustera!!!! Hori bai, aspaldiko partez bakarrik! Gogoan izan zinttuztedan mordua (bai, zuek, badakizue nortzuk zeaten!!!!). Eta gainera internetez ikusteak baditu bere arazoak. Pantaila txikia, bolumen ez oso altua eta pa kolmo, nere etxeko konexioa mierda bat da, oso ahula, eta pare bat alditan kolgatuta utzi nindun aktuazioen erdian. Soluzioa? ordenagailuarekin ikastolan bertan bukatu nun, han sarea dezente hobea dalako. Si me vierais, con el ordenador encendido y buscando buena red nere etxe inguruan. Y viendo Islandia, yo en la calle, sentado en la cera, con todo el solazo, y al final aplaudiendo y todo (aupa Iceland!!! Que buenos!!!). Norbaitek ikusi izan banindu pentsatuko zun: "pero a este se ha ido la olla, o que??". Baina garrantzitsuena zera da, mordua disfrutatu nula!!!!! (eta aviso a navigantes: Bai! Euro-friki bat naiz, eta harro nago!!!)

Gauza geyo ere egin dittut asteburun, ez pentsa!!! Etxian egindako pizza afaldu hemengo lagun batzuekin. Dantza eta dantza hemengo antrazo baten (ay, ikusi izan baninduzue...). Paseoak Greenbeltetik (oinez zein bizikletan), eta bide batez argazki batzuk atera. Karaoke baten kantatu (Amaia, gogoratzen SFn azken gaua??? ba horixe, la que me salio de puta madre!!!). La Soledad pelikula ikusi (gora internet eta pirateoa!). A! Eta inportantea, kurrikuluma eguneratu eta Donostiako hainbat ikastetxe pribatuetara bidali (ea zorterik dagon!!!). Eta deskantsatu???? Ba, egia esan, ez gehiegi!!!!!!

Aizue, eta orain bai, Boiseko azken txanpan sartuta nagoela esan dezaket!!!! Are geyo, duela pare bat ordu hemendik joateko bidai txartela erosi det. Ekainaren 9an banoa, nora eta azkenean New Yorkera!!!! Planaren arabera bertan Ivanekin topatuko naiz (Errenteriako laguna) eta astebete emango det bertan. Ondoren San Franciscora (pare bat egun) eta handik.... etxerako bueltaren abenturaren hasiera!!!!!

irakasteko nere metodologia partikularra...

Ea ba .... Boiseko umeak nola hezitzen dittugun jakin nahi badezue....

etzazue bideo hau ikusi!!!!

nere anaia amerikarra...

Bazenekiten anai txikia detela hemen ameriketan??? David izena du.

Etorri berritan ezagutu nun, ze Mariaren senarra da. Ameriketan jaioa izan arren, gaztelera guztiz menderatzen du, eta azentorik gabe gainera. Are gehiago, espainoleko klaseak emateitu hemen Boiseko unibertsitatean.

Kuriosoa, ze... behin baino gehiagotan pentsatu izan det antza pixkat deula. Agian biek aurpegi estua degulako, ile ez iluna, bizarra pixkat ...

Bueno, eta behin, nere kazadora marroi zahar-mitikoa jantzita neukala esan zidan: "baina nik berdin-berdina det eta!!". Kuriosoa, ze, ez da Zarakoa precisamente. Duela 8bat urte erosiko nun, 2. eskuko denda baten. Eta oraindik ere sarritan janztet , ze.... oso gustuko det! Ba... egun baten biak txaketa horrekin atera behar genula adostu genun, eta gaur izan da eguna, ikustezue, agur-bazkarian.

Nahi izanez gero, gure arteko 7 ezberdintasunak topatzera jolas zaitezkete!!!

agurren hasiera...

Eunon denei! Larunbat goiza da eta hementxe nabil, nere kamuflaje koloretako etxetxuan exerita, eta potrojorrean, egia esan. Lo gehiegi ez det in, ze atzo siesta ederra bota nun, ta geo beandu-beandu jun nintzan ohera, baina halere, gaur 9tako ohean bueltaka nenbillen eta azkenen, ba gora!!

Aman bixita kontatu nizuen azkenekoan. Tira, ba Maitere, Goretti eta MaiKarmen Ls Vegasera juntziran pare bat egunetarako eta bueltan kontatu zidatenez, bai, oso gustura, kasinoetatik bueltak ematen, dendak ikusten eta horrelakoak itten. Pagaria por verlas en accion!! Astearten, berriz, buelta Boisera. Azken kontaktua. Ze asteazkenen eguerdin aeroportura eraman nittun, San Franciscora baitzijoazten. Viaje relampago!! Agian nekearen eragina izango zan (ez det gehiegi lorik itten azken... hilabeteetan!!), baina triste-triste jarri nintzan ama juterakoan. Bueno, baina ama oso oso pozik nabaritu det egun hauetan (bere itzetan bidaia hau zerutik etorritako erregalua da!!), eta horrela ba ni ere enkantau!!

Ostegunen, berriz, Bakarnen pixukide korearra agurtu genun. Yuna. Neska jatorra. Tira, ez naiz askotan egon berarekin, baina beti ere muy buena onda! Eta hemendik aldegin baino lehenago bere lagun batzukin elkartu in ginen afaltzeko. Orain Yuna Koreara doa, oporretara, eta hurrengo semestrea New Yorkeko unibertsitate baten ingo du. Ba zorte on, Yuna!!!

Eta bihar, berriz, beste agur-bazkaria. Gogoratzen duela hilabete dezente nola hemengo lagun batzuk kanpinean joan ginen mendi aldera. Ba bihar bildu ingo gera, hainbat urtebetetze ospatzeko, alde batetik, eta bestalde Izaskun, Mike eta Maria Europara doazelako oporretara. Maria Madrilera doa, ezkontza baten aitzakiakin. Eta handik, ba EHra, bere ama bixitatzera. Eta guztira ia 2 hilabete emangoittu inguru haietan, beraz, ez deu elkar gehiago ikusiko. Eta pena handia emateit, ze Maria oso gustuko det. Hemengo lagunik onenetakoa det, zalantzaik gabe!! Izaskun eta Mike, berriz, nere azken astean ikusikoittut, ordurako bueltan izango baitira. Baina, argi dao, hobe det agurretara ohitzen joatea, ze... datozen asteetan asko izangoittut. Hilabete baino gutxiago geratzen zait jada Boisen.

amaren bixita!!!

Ieup, everybody!!!

Bitxia! Bitxia benetan!!! Nere ameriketako rutinan, bapatean, ama izatea... too mucha da!!!

Ostegun gaben, aspalditik planeatuta zegoen bezela, nere lehengusua Maitere, bere alaba Goretti eta Maikarmen Boisera iritsi ziran. Atzerapen pixka batekin, eta neka-neka inak, baina hemen zeuden!!!

Ordutik gaur atsalderarte, ba denetarik pixkat in deu: Boiseko Downtownetik paseo bikain bat eman eta, bide batez, nere lekurik gogokoenak bixitatu, Euskal Etxean potetxo bat hartu, Gernika tabernan afaldu, hiritik kanpo dauden parajeez gozatu eta bakeroen arten bizi geala frogatu, hemengo gure lagun batzuk ezagutu eta beraiekin iluntze bikaina pasatu, shoppingerako tartea ere topatu deu, eta, nola ez, gure ikastolan ere izan dira eta gure umetxuak ere ezagutu dituzte hirurek. Ama, behintzat, ikeragarri gustura nabaritu det uneoro, eta egia esan, (batzutan nere onetik ateratzen naun arren, es que .... que paciencia!!!) nik ere asko disfrutatu det bera hain pozik ikusteaz. Eske... bizitza osoan ez da inoiz hain urrutira joan oporretara, eta, ni bixitatzeko aitzakiarekin hain leku ezberdinak ezagutu ditzala, ba ilusio handia itteit. Batez ere horrelakoak itteko aukera gutxi izan duelako bizi osuan, (lan da lan ibili da gure Maikarmen beti), gogorik inoiz falta ez izan zaion arren.

Gaur atsalden, berriz, ama eta lehengusuak Las Vegasera joan dira, bi egunetarako. Ea nola moldatzen dian!!! Aeroportuan zeudela, Paco Martinez de Soriaren pelikulak etorri zaizkit burura. Eske .... jejejejjejejejejej. Eske son de traka!!! Tira, eskerrak Maitere bidaiatzera ohituago dagoela, eta Gorettik, berriz, interprete lanak in ditzakela, bestela...

Ondo ondo pasa ezazue argien hirian, guapas!!! eta astearterarte!!!

aldaketak San Blas enean...

Ieup!!! Nola doa astea??? Neria poliki-poliki. Ondo. Rutina onean, que no es poco!

Beste behin ere (sarritan gertatzen dan modun) EHra begira jarri naiz. Kasu honetan Sagueseko nere etxeraino joan zait pentsamendua. Erdi hutsik dago orain....

Azken hilabeteetan 4 pixukide izan dittu gure etxe zaharrak, Ibon, Itzi, Horacio eta Eider. Eta, bapatean eta aurreikusi gabe, nesken eskutan geratu da soilik.

Horaciok aurki alde egingo zuela banekien aspalditik. Are geyo, xelebrea izan da bere kasua, ze... duela urtebete gonbidatu modun etorri zan etxera, Sebaren laguna izanik. Oporrak pasatzeko asmotan iritsi zan gure "canarioa" (nahiz eta bera izatez Uruguaykoa izan). Baina une horretan Amaiak okupatzen zuen logela hutsik geratu zan, Horaciok planak aldatu zittun eta... tontamentean ia urtebete in du bertan, esan bezela. Orain, berriz, Uruguayra aldegin du berriz ere, eta ondoren.... ba auskalo ze abenturatan murgilduko den!! Baina benetan poztu naiz berarekin hilabete batzuk konpartitu izanaz ze.... bikaina da gizona! Basico como el solo (jan, lo, lan pixkat in, eta...hori da bizitzeko behar dena), eta baikorra eta alaia, ba gutxik bezela. Faltan botako zaitut Horacio!!!

Aurreko asten, ordea, beste sorpresa handi bat jaso nun. Ibonek etxia utzi behar zuela abixatu zidan. Eta, egia esan, arrazoia ez da makala. Donostiako zentruan dagon atiko baten alokairuan bizitzeko aukera atera zaio. Merke-merke. Eta bakarrik. Enau harritzen, beraz, ze nik ere horrelako aukera bat aprobetxatu ingo nuke. Eta gainera, berak esan bezela, 2 urte egin dittu San Blasen, eta .... aldatzeko unea ere bazan. Ibontxo, ba mordua mordua botako zaitut faltan itzultzen naizenean!!! Ze, hainbeste tarte on bizi izan dittugu elkarrekin!!! Nik ere oso gogoan dittut bazkal osteko "tomate moment" horiek, "Special K" uneak ordenagailu aurren, eta batez ere iluntzetako tertuliak. Baina bai, aurrera itteko ordua ere bada, gauza berriak itteko eta ... oso ondo ulertzen dizut. Beraz, good luck, my boy!!!! Gainera badezu garaia bakarrik bizitzea nolakua dan probatzeko. Eta, esan beharrik ere ez, San Blaseko ateak, beti zabal zabalik aurkituko dittuzu!!

Orain gogoan dudala, blog honetako lehen idatziko argazkiko protagonistak ziran Ibon eta Horacio. Tira, ba gaurkoan ere goiko leku preziatu hori egokitu dizuet, eskerrak emateko, bide batez, hain pixukide bikainak izateagatik biak ere!!!!

Portzierto. Aviso a navigantes. Batzuk joan.... eta beste batzuk etorri!!! Pixukide berriak behar dittugu!!! Bi logela libre daude San Blaseko etxe zaharrean. Bata abuztu erdirarte (ni etxera bueltatu arte), eta bestea, berriz, sin limite de tiempo. Alokairuaren prezioa: 200 euro + gastuak. Bai, udaran ere. Konfidantzazko norbait ezagutuz gero, edo zuek ere emanzipazioan pentsatzen ari bazerate, azkar ibili eta abixatu neri emailez!!!

Besarkada bero bana apurka-apurka udaberrian sartzen ari dan Boisetik!!!

egun arraroa...

Ya goizean goizetik eguna nahiko atipiko hasi det. Bueno, el colmo ha llegado cuando se me ha ocurrido hacer mi llamada favorita de estas ultimas semanas. Llamada a la central de reservas de Spanair. Aste batzuk daramatzat beraiekin hizketan. Kontua da zuetako askok jakingo dezuen modun, udara honetarako sekulako bidaia daukatela pendiente (round the world). Baina hegaldi guzti horiek itxi egin behar dittut, eta gainera itinerarioa aldatu nahi det. En fin, pues.... esta resultando toda una odisea!!! Es mas, creo que ya me conozco a la mayoria de los currelas de la seccion de cambios. Ez dakit zenbat email idatzi dittudan. Eta oraingoz dena alperrik. Bueno, pues el colmo. Gaur 55 minutu eman dittut beraiekin hizketan. Eta... ya al final me he puesto muy muy serio (por no decir de una mala hostia!!!!) y les he dicho que despues de toda la pasta que les he pagado, que ya me pueden solucionar mi papeleta pronto!!! En fin.... biyar goizen beste dei bat inber diet. A ver como va.

Gero lanen, pues rutina rutina. Tira, behintzat normalean baino orduerdi lehenago atera ahal izan det ikastolatik, ze behingo batez Olivian ama dezente lehenago etorri da (eskerrak!!). Eta horrela, gaurkoan berriz ere eguraldi ederra genuela aprobetxatuz, ba bizikleta hartu eta paseo eder-eder bat eman det Boiseko greenbeltetik (bide gorria). Are geyo, orain arte ezagutzen enittun paraje eder asko deskubrituittut.

Bide batez argazki batzuk ateratzen arittu naiz eta, beste behin ere, pelikula amerikarrei esker hain ezagun egiten zaizkigun topiko horietako beste bat benetan existitzen dala frogatu ahal izan det. La caseta del arbol!! Beno, honezgero ikusi dezue bere argazkia. Y el coche, tambien, es de los de peli. Ustet matrikulan jartzeula 1963. urtekua dala. Pentsa!

Aizue, ohar bat. Azken hilabete hauetan argazki mordua ateraittut. Eta suposatzet horietako gutxi batzuk besterik ez dittuzuela ikusi. Ba, denbora eta gogo pixkat izanez gero, hementxe dezue aukera: www.flickr.com. Jendearen argazki pertsonalekin osatutako webgune horretan nere kontua dakat. Andonimutiloa. Billatu nazazue eta.... jada 1000 argazki baino geyo zintzilikatu dittudala frogatu ahal izangozue. Bai, badakit, yo tan escueto, como en este blog!!! Baina, esandakoa, nahi dittuenak hortxe izangoittu. Oraingoz, batez ere, hemengo eskapadetako argazkik zintzilikatuittut. Baina aurrerantzean album bereziagoak ere egingo dittut, monografikoak, e.a. Y prometo aplicarme el cuento de "menos es mas!!!"

Egun ona opa dizuet denei eta animo, asteburua dala jada!!!!

Besarkada enorme bat denei!